JAARGANG 1959 WEDSTRIJDEN O T/M R |
OCHTEN (18
juli).1959 Ronde van Ochten
voor LENTELINK Zaterdag voor een
week werd voor de negende keer in successie de Ronde van Ochten verreden,
gewonnen door de 27-jarige Lentelink, in het wielerjargon „IJzeren
Gerrit" genoemd. Met een magistraal vertoon van macht behaalde hij de
overwinning met een gemiddelde snelheid van Amateurs: OLDEBROEK
(6 juni).1959 Harry Rouweler
toonde zich in de tweede ronde van Oldebroek een kampjoen van Overijsel
waardig door in de eindspurt op fraaie wijze de baas te blijven over de
eveneens fel spurtende Amsterdammer R. Guariento. De prima rijdende Bertus
Kloosterziel legde in de eindspurt beslag op de derde plaats, terwijl Hannie
Hoopman uit Zaandam, de algemeen als winnaar gedoodverfde renner, met een
vierde plaats genoegen moest nemen. De renners waren
in deze wedstrijd over Dat het vrij hard
ging op dit parcours, dat enkele zware hindernissen had, bleek wel uit het
feit, dat halverwege de wedstrijd het rennersveld al gehalveerd was; er
waren toen nog maar 30 man in de strijd van de 65 van start gegane renners!
Zo bleef het peloton tot het einde toe bijeen. De massale eindspurt leverde
de jury veel werk, maar tenslotte kwam de volgende uitslag uit de bus: Amateurs: 1. H. Rouweler, OLYMPIA’S
TOUR (26 mei t/m 31 mei).1959 Balans van
Nederlandse Ronde Huub Zilverberg
een sterke winnaar van Olympia's Toer Een wielrenner,
die in een etappe-koers vijf dagen lang zijn leiderstrui met succes
verdedigt, en die daarbij bovendien nog een van de zwaarste ritten wint, zulk
een coureur heeft klasse. Met deze simpele opmerking is de winnaar getekend
van Olympia's Toer door Nederland: de 20-jarige Huub Zilverberg nit Goirle.
Deze Brabander was geen volledige onbekende in de wielersport voordat hij in
het Amsterdamse Stadion zijn handtekening achter zijn naam op de
presentielijst plaatste. In harde Belgische koersen had men deze stijlvolle
jonge renner al meer dan eens in de voorste rijen zien strijden. In Nederland
zelf had de naam Zilverberg voor de Toer niet als winnaar van een of andere
wedstrijd in de koppen der kranten gestaan. Nu echter kent iedereen Huub
Zilverberg, de slanke jongen, die afgelopen Zondag in een reusachtige
lauwerkrans en een enorme beker in de hand zijn ereronde over de sintels van
Bessems veste maakte. Als triomfator van Olympia's Toer; als sterke winnaar
van Nederlands grootste etappe-koers. De zege van
Zilverberg was niet helemaal een persoonlijk succes. Voor een niet
onbelangrijk deel was zij te danken aan de ploeg van De Zwaluw uit Vlijmen.
Deze equipe; voortreffelijk geleid door ploegbaas Theo van Dal, vormde een
eenheid. Het was een team van zeven kameraden, die stuk voor stuk de
persoonlijke winst wilden opofferen aan de (grotere) winst van hun
oranje-rijder. Denk hier eens aan bet magnifieke werk van Leo van der Ven, de
oersterke coureur, die zijn wapens scherp gesmeed had in Berlijn-Praag-Warschau;
aan de “Hollandse" gasten Ab Sluis en Kees de Jongh, maar ook aan
Walravens en Van der Lee en De Vries. Telkens wanneer er een aanval werd
gedaan op de positie van Zilverberg zat een van deze attente mannen uit het
„zwarte escadron" aan de wielen der vluchtelingen. Dat was ploegwerk
van de eerste orde. Zulke coureurs zijn bruikbaar in elke equipe; zulke
jongens hebben vaak grotere verdiensten dan de man-in-de-trui, die altijd en
onder alle omstandigheden geholpen moet worden. Op de eerste dag
reeds, in de de kop niet veel
eer meer te halen. Frits Knoops, die in Tunesie zo prachtig gestreden had,
voelde toen reeds, dat de topvorm weg was. De drie „zwarte rijders",
fel strijdend voor de ploegprijs, demarreerden om beurten, maar ook deze
inspanning zou vergeefs -geweest zijn als de vluchtelingen niet plotseling
een douceurtje van drie minuten gekregen hadden door de brug over het
Ramsdiep even voorbij Kampen, die vlak achter het kleine groepie en vlak voor
bet peloton opengedraaid werd. Maar in de vlakke Noordoostpolder bleek de
straffe wind de reserves der vluchtelingen te hebben uitgeput. Zij hadden
geen verweer meer toen het peloton, onder aanvoering van Ab van Egmond,
Harry Scholten, Jan Hugens en Piet Steenvoorden, als een wervelwind over hen
heengleed. De attente Olympiaan Frans Balvert zag plotseling zijn kans. Op Dag der Zwaluwen Het eerste deel
van de tweede dag - een tijdrit voor ploegen van het Friese Haagje naar de
legerplaats Steenwijkerwold - is een triomftocht voor De Zwaluwen geworden.
In deze tijdrit, over De slag van
Limburg Zou Huub
Zilverberg zich kunnen handhaven in de dubbele etappe van de derde dag? De
grote aanval van de militaire selectie zou nu toch moeten komen. Hij kwam
ook. Aan het slot van de eerste rit, van Winterswijk naar Nijmegen. Maar ...
veel te laat. Pas vlak voor de poorten van de Snijders-kazerne werd de
beslissende sprong naar de dagprijzen gedaan. Hij slaagde bovendien niet
geheel, want in de laatste scherpe bocht naar de finish gleed Van Egmond
onderuit. Hij nam een heel groepje koersmakkers mee in zijn val. Hub. Harings
zat er net voor en zijn zege werd daarom niet bedreigd. Schulte had zijn
eerste etappe-winnaar. Maar daarbij bleef het die dag dan ook helemaal. Van
nieuwe aanvallen in het tweede deel der etappe, tussen Nijmegen en Stein, is
tot op Vreemde rit door
Brabant Wat de militaire,
noch een der andere ploegen op de derde dag niet gelukt was - de Zwaluwen van
de troon te stoten - zou dan gaan gebeuren op de vierde dag, in de Op dat moment
beging de wedstrijdjury een grove fout. Zij liet de renners achter zich en
reed naar de finish. Zij kon niet zien, hoe Aanraad (lek) een wiel kreeg van
zijn soigneur uit een volgwagen, die niet tot de karavaan behoorde; zij kon
niet zien hoe Buis (lek) een raeefiets werd toegeworpen door een toeschouwer;
zij huldigde de onreglementaire winnaar Henk Buis in Breda, die met de fiets
van ploeggenoot Snijder aan de streep terug kwam voor de bloemenhulde. De
dappere Deen Pedersen, die wel reglementair de koers beeindigde, werd tweede
door een zege over het peloton - Aanraad incluis. De jury volhardde in haar
fout toen zij op de onreglementaire gebeurtenissen door drie journalisten,
die de slotfase wel helemaal gezien hadden, gewezen werd. Geen straf voor
Buis en Aanraad - wij hebben het zelf niet gezien, zo luidde haar
onbevredigende uitspraak. Men begrijpe ons goed: het succes van Buis is hem van harte gegund, maar op zuiver s p o r - t i e v e grond
kwam Pedersen ale bloemen toe. De reglementen zijn niet gemaakt om ze
ongestraft te overtreden. Beslissing was
gevallen De winst van Zilverberg
was ook in de rit naar Breda practisch onaangetast gebleven. Wie kon hem toen
nog bedreigen? Jan Hugens heeft op Zaterdagmorgen een magnifieke tijdrit (van
Is Olympia's
lustrum-Toer geslaagd? Niet helemaal. De organisatie was voortreffelijik.
Dat is deze oude Amsterdamse wel toevertrouwd. Alles klopte volgens schema.
En dat wil wat zeggen. De intrede van het bedrijfsleven in de reclamekaravaan
is een winst geweest, die in de komende jaren ook zeker graag opnieuw
geaccepteerd zal worden. Sportief bezien zijn er enkele opmerkingen. Over de
jury-kwestie in Breda geen woord meer; deze zal zich beslist niet meer
herhalen. De afstanden en de splitsing van enkele etappes zijn fout
gebleken. In voorgaande jaren is Olympia's Toer wel eens wat te zwaar
geweest. Ditmaal was zij te licht. De renners zelf verklaarden reeds dat het
op de korte afstanden practisch onmogelijk was om weg te komen. En wanneer
dit dan toch eens lukte bleef de winst van een dikwijls geweldige inspanning
tot nauwelijks een minuut beperkt. Olympia zal hiermee in de toekomst ongetwijfeld
rekening houden. En daarom zien de Nederlandse wielersupporters nu reeds met
spanning uit naar de Toer van 1960. De organisatoren staan borg voor een vlot
verloop. Het
eindklassement van Olympia's Toer 1959 Amateurs en
Onafhankelijken; 1. H. Zilverberg Algemeen
Ploegenklassement: 1. v. d. Brink
Chocolade 3.
Militairen 75.26.40; 4. Locomotief
75.27.57; 5. 3 Hoefijzers 75.28.23; 6. Caritas 75.29.17; 7. Vredestein
75.31.12; 8. Delbana W.B.R. 75.33.26; 9. Rivella 75.37.14; 10. Tomaten en
Verbieport 75. 37.54; 11. Van Nelle 75.39.34; 12. Radium Einduitslag
puntenklassement: Meest
strijdlustigste renner tijdens de gehele Toer: 1. D. Enthoven OMLOOP DER
KEMPEN (12 juli).1959 Bastiaan
Maliepaard draafde naar zege in OMLOOP DER KEMPEN In de Veldhovense
Runstraat begon Bastiaan Maliepaard in snelle draf zijn run naar de witte
streep in de elfde, ruim honderdnegentig kilometer lange Omloop der Kempen.
Met driftige pedaalslagen wierp daar dat blonde Brabantse rascoureurtje zijn
21-jarige lichaam naast en voorbij zijn concurrenten, om in een vlijmscherpe
eindjump voor een derde Brabantse zege in de rijke geschiedenis van deze
onvervalste wegkoers te zorgen. Immers, in 1949 was het Hans Dekkers en drie
jaar later Tini Cuyten geweest, die de overwinning in de prachtige wielerrace
van de wielerclub „Tempo" konden grijpen. Maar in een adem
mag ook de donkere Brabander Toon van der Steen worden genoemd, die de tweede
plaats voor zich opeiste, naast kampioen Dick Enthoven, die, ondanks gebrek
aan sprintcapaciteiten, toch fraai derde werd. Noemen we meteen
ook de Limburger Frits Knoops, de Zeeuw Miel Verstraete en - om andere
redenen - de Limburger Jan Hugens en de Brabander Huub Zilverberg. Dat was het
enerverende slot van een interessant wielergevecht door het Kempenland, aan
natuurschoon een der rijkste streken van ons lieve vaderland. Daar tiert de
wielersport welig, houdt men grote wegkoersen en kweekt men wegrenners. Ook
liefhebbers van de mooie wielersport, die meehelpen een parcours van een paar
honderd kilometer uit te zetten, dat langs vele dorpen en gehuchten gaat,
zoals Zondag in de Omloop der Kempen, welke zich, met medewerking van het bedrijfsleven,
tot in lengte van jaren kan handhaven. Tenminste, zolang er nog sportieve
lieden blijven, die hun liefhebberij op een fiets met een krom stuur zoeken
en er mensen in Veldhoven en omgeving werden geboren, die zo'n wieler-evenement
kunnen organiseren, gelijk bijvoorbeeld voorzitter Zijlmans, zijn dochter
Lennie, secretaris Piet v. d. Ven en al die anderen.... Op deze door de
zon beschenen zomerdag koos Bob Peereboom al in de eerste kilometers het
hazenpad om tussen Oerle en Zeelst een voorsprong van 31 seconden op te
bouwen. In de straten van Eindhoven werd hij echter tot de orde geroepen. Zo
had men de eerste kleine lus van Veldhoven tot Veldhoven gereden, zonder dat
er veel bijzonders was gebeurd. Neen, de grote dingen kwamen pas met de wind
pal op kop, toen de bonte meute naar Hilvarenbeek “draafde" en de eerste
harde slagen vielen. Slagen, waaruit zich een sterke kopgroep vormde met de
Brabanders Coehorst, Corstjens, Maliepaard, Th. Rutten, Van Rijsbergen, Van
der Steen, Verwijlen, Solaro en Zilverberg, de Limburgers Hugens, Duckers en
Knoops, de Zeeuw Verstraete, de Noorderling Nijdam en de Amsterdammers
Barbiers en Sluijter. Deze groep werd door een stel driftige jagers op 34
seconden gevolgd en wel door Van Egmond, Brekelmans, Enthoven, Hermans, Lotz,
Nelis, Vossen, Raes, v. d. Wetering en Wesseling. Zij wisten de koplopers
uiteindelijk te bereiken. Huub Zilverberg
ging te vroeg. Huub Zilverberg
is een tempoloper bij uitstek, die zich van kilometers niets aantrekt. Dat
zag men toen hij ergens in de buurt van Bergeijk aan een indrukwekkende
solovlucht was begonnen, welke hem een voorsprong van 1 minuut 50 seconden
opleverde. Hij hield het meer dan veertig kilometer vol. Toen moest hij bet
hoofd buigen.. . . Inmiddels waren
Maliepaard, Knoops en Verstraete uit de eerste groep gesprongen, op plm. 25
seconden gevolgd door Sluijter, Van Egmond, Raes, v.. d. Steen, Corstjens en
Snijder en op 52 seconden door Enthoven, Nijdam, Coehorst, Nelis en Hugens. Inmiddels
was Verwijlen - door pech geplaagd - na een mooie achtervolging bijgekomen,
maar later verdween hij weer uit de voorhoede, geplaagd door krampen. Groepen smolten
samen en rekten weer, met als gevolg, dat zich bij Bladel een kopgroep vormde
met (weer) Coehorst, Van Egmond, Enthoven, Corstjens, Hugens, Knoops,
Snijder, Van der Steen, Maliepaard en Verstraete. Hugens, ten val gekomen,
werd door een sportieve Enthoven opgehaald, terwijl Lotz, Nelis, Solaro en
Sluijter in die fase moesten afhaken. Verwijlen, Zilverberg en Raes volgden
toen nog goed. Zo ging het
langzamerhand naar het einde. Maar voor het zover was, verdween Corstjens in
Dommelen door een lekke band uit de voorhoede, evenals, wat verder, in de
buurt van Waalre, Mik Snijder. Die stond ook met een lege band en zag zich
door Zilverberg, Nelis en Solaro gepasseerd. Hoe het tenslotte
naar de finish ging, vertelden we u reeds. BRON: JOHN
CORNELISSE Amateurs en
Onafhankelijken: 1. Bas Maliepaard, Willemstad, 192 kilometer in
4 uur 21 minuten 20 seconden; OOSTBURG
(14 juni).1959 Ronde van
Oostburg voor DAAN DE GROOT Daan de Groot
heeft in de Ronde van Oostburg weer eens van zich doen spreken, door de
sterke Zeeuwen Jo de Roo en Piet Rentmeester, in de beslissende fase van de
wedstrijd, van zich af te houden en beslag te leggen op de zege. Beroepsrenners: 1. D, de Groot, Amsterdam, OOSTERHOUT
(12 juli).1959 Amateurs: 1. Piet Steenvoorden, 2. Gijs Pauw, 3. Joop van den Putten, Nieuwelingen: 1. Bart Zoet, 2. Jan Franssen, 3. Leo Althuizen, OOSTERHOUT.WARANDA
(7 mei).1959 Nieuwelingen: 1. Leo Althuizen, 2. Leo van Dongen, 3. Cees Snepvangers OOSTERWOLDE
(12 september).1959 Amateurs: 1. Henk Hoekstra, 2. Piet Schreurs, OOSTVOORNE
(8 augustus).1959 Amateurs: 1. Theo Sijthoff, 2. Jan Stolk, Nieuwelingen: 1. Wim Schuling, 2. J. Stolk, OSS (7
juni).1959 Amateurs: 1. Arie Helsloot, 2. Gerrit van Lith, 3. Rein Janissen, Nieuwelingen: 1. Gerard Koel, 2. Gerard Hairwassers, 3. Jan Gisbers, OSSENDRECHT
(23 juni).1959 Dames: 1. Elly Jacobs (Belgie), 2. V. van Nuffel, 3. Lilianne Cleiren, OUD-VOSSEMEER
(29 augustus).1959 Amateurs en
onafhankelijken: PAPENDRECHT
(17 mei).1959 Amateurs: 1. H. van Bastelaar, 2. Gerrit van Lith, 3. Karel
Hamelink, Junioren: 1. Bart Zoet, 2. Leo Althuizen, 3. R. Quarento, PEIZE (27
september).1959 Nieuwelingen: 1. Be Jansema, 2. Jo Wilkens, 3. H. Zwaagstra, Adspiranten: 1. Cor Smouter, 2. T. Dries, 3. Melle van Dekken, PIJNACKER
(1 augustus).1959 Amateurs: 1. Theo Sijthoff, 2. Jac Mesters, 3. Piet de Vries, 4. Maarten
Breure, 5. Piet de Vries, 6. Leo ten Dam, 7. van de Oudewetering, Karel
Hamelink, Junioren: 1. Hennie Schouten, 2. Jan Droog, 3. Wim Schuling, 4. Leo Althuizen,
5. Wim de Jager, 6. H. Peters, POELDIJK
(11 juli).1959 Coen Niesten wint
in Poeldijk Coen Niesten - in
Beverwijk door een lekke band getroffen - was Zaterdags in de Ronde van
Poeldijk als een verdiend winnaar over de eindstreep gegaan. Met Teeuwis
Pronk was hij in Poeldijk een volle ronde uitgelopen. Daarna wisten zij met
elf andere renners nogmaals een “toer" te pakken. Amateurs en
Onafhankelijken: Nieuwelingen: 1. W. Schuling, Den Haag, de PURMEREND (30 april).1959 Van Smirren's in Purmerend. In de Oranjeronde
van Purmerend wisten Richard en Wim van Smirren samen met Wim Zonneveld zo'n
vierhonderd meter voorsprong te veroveren. In de eindsprint tussen hen toonde
Richard, die ook de prestatieprijs kreeg toegewezen, zich de sterkste. Amateurs: 1. Richard van Smirren, Amsterdam, de Bij de
adspiranten, die een wedstrijd over PUTTERSHOEK
(27 juni).1959 Amateurs: 1. Dik Groenewegen, 2. Manus Brinkman, 3. H. van Bastelaar, 4. Joop
van de Putten, 5. Jac Mesters, Nieuwelingen: 1. Wim Schuling, 2. J. Stam, RAVENSTEIN
(12 april).1959 Amateurs: 1. Tinie van Lee, 2. Rob van Smirren, 3. Cor Spangersbergen Nieuwelingen: 1. Cor Schuuring, 2. Cees van Amsterdam, 3. Wim Schuling RHOON (18
juli).1959 Amateurs: 1. Maarten Breure, 2. Sjaak Koevermans, 3. Leo ten Dam, Nieuwelingen: 1. Hans den Hartog, 2. Jan Droog, 3. J. Stam, 4. Hans Hoek, A. van Leeuwen, RIDDERKERK
(22 augustus).1959 Amateurs: 1. Maarten Breure, 2. Werner Swanenveld, 3. Theo Sijthoff, 4. Jac
Mesters, 5. Gerrit van Lith, 6. Piet de vRies, 7. Piet van As, 8. Jan Stolk,
9. Piet Muilwijk, Adspiranten: 1. Hennie Goud, 2. W. Heeren, 3. W. Francken, 4. J. van Veen, 5. D.
Wierickx, RIED (30
augustus).1930 Evenals
Zaterdagmiddag in Harkema Opeinde, was er Zondagmiddag door de grote
concurrentie van de zijde der amateurs en nieuwelingen voor de ronde van
Ried niet veel inteteresse. Henk Hoekstra uit Ureterp kwam, zag en overwon
hier met groot gemak. In de tweede ronde spoot hij reeds uit het peloton weg
en na zestien ronden had hij alweer aansluiting, waarna zijn overwinning niet
meer in gevaar is geweest. Amateurs en
Nieuwelingen: 1. H. Hoekstra, Ureterp, de RIJEN.LEREN
ZOOL (7 juni).1959 Jo de Haan, na
felle strijd met Gerrit Voorting, winnaar in Rijen Als kampioen Dick
Enthoven nu de voetsporen gaat drukken van de amateurkampioen 1958, Jo de
Haan uit Klaaswaal, dan ziet het er allerminst slecht voor hem uit. Want Jo
de Haan is inmiddels al tot een beroepsrenner van enig formaat uitgegroeid.
Een renner die in Frankrijk al tot goede resultaten kwam en Zondagmiddag
j.l. in het Brabantse dorp Rijen tal van gerenommeerden aan zijn laars lapte
en toen in die 140 km-rit de zgn. “Leren Zool" won, zelfs al deed Gerrit
Voorting er in het begin nog zo zijn best voor en deed ook Daan de Groot een
poosje knap werk, waardoor het peloton in stukken viel met in groep 2 niemand
minder dan “Grote" Gerrit Schulte en zijn vriend Peter Post, die het
zaakje weer samen deden vloeien. In de voorhoede hield zich toen o.m. Albert
Geldermans op, die zowaar geruime tijd voor het kleurige peloton uit ging
dansen en zelfs een minuut voorsprong kon nemen, maar toch weer bij zijn
lurven werd gegrepen. Nogmaals sprong Gerrit Voorting en met hem Jo de Haan,
die toen in een machtig stuk sprintwerk de overwinning uit het vuur sleepte. Beroepsrenners: 1. J. de Haan (Klaaswaal) Nieuwelingen: RIJSBERGEN
(5 april).1959 Amateurs: 1. Cees van Amsterdam, 2. Henk van Glerum, 3. Bas Maliepaard, Nieuwelingen: Adspiranten: RIJSWIJK
(29 juni).1959 Nieuwelingen: Adspiranten: ROLDE (30
augustus).1959 Zondagmiddag in
Rolde paste Roel Hendriks beter op zijn tellen. Nu ontvluchtte hij alleen het
peloton, dat weldra ver uit elkaar lag. Het vrij bochtige parcours bleek voor
de meeste renners te zwaar te zijn, want slechts vijftien van de vijf en
vijftig gestarte nieuwelingen reden de course uit. Roel Hendriks won
tenslotte met groot machtsvertoon. Nieuwelingen: 1. R. Hendriks, de Wijk, de RONDE VAN
BRABANT (13 juni t/m 14 juni).1959 „jij niet, dan
ik", en . MIK SNIJDER greep met 12
seconden de zege in tweedaagse Ronde
van Brabant Er gebeurt niets
meer. Huub Zilverberg zit op fluweel", hoorde ik twee wielerwijze
sportjournalisten fluisteren. Maar wat verder, toen we, over de brug van de
Zoom, de Wouwse Plantage in doken, zeiden zij weer wat anders: ,Als die Mik
Snijder nou eens ... " Enfin, nauwelijks
waren deze woorden uit de monden van die goeie zielen gevloeid, of daar
hadden we de poppen aan bet dansen. Daar, tussen de groene akkers, in de
huurt van bet grensdorpje Huibergen, werd de achtste, nu klassieke Ronde van
Brabant beslist. Al durfden we er toch nog geen lief ding om te verwedden.
Want er laten nog zo'n twintig kilometers of daaromtrent voor het stuur in
die tweede en slot-etappe van de plotseling zeer interessant geworden
Brabantse tweedaagse. Er was toen een blonde knaap in een in Olympia's vijfde
Tour door Nederland veroverde groene maillot uit de bonte meute gesprongen:
Mik Snijder. In gestrekte draf snelde hij over het heuvelige veld naar de
finish op de sintels van het sportpark Rozenoord. Als een haas, opgejaagd door
een groep bloeddorstige jachthonden. En toen het Krabbengat in het zicht
kwam, was het of hij kost wat kost als eerste de Scheldestad Bergen op Zoom
binnen wilde vliegen. En hij slaagde. Met slechts twaalf seconden voorsprong
jakkerde de Halfwegger naar de finish rond het DOSKO-terrein. De etappe en de
ronde was voor die moedige, sterke kerel. De opzet was
volkomen geslaagd. Het stuk Snijder-Enthoven was gespeeld. Want Dick en Mik
hadden voor de start op de Markt in het gezellige dorpje Nuenen, geboorteplaats
van de zo befaamd geworden schilder Vincent van Gogh, tegen elkaar gezegd:
“Jij of ik". Welnu, toen dan Enthoven in zijn eerste poging, in een
groep van zes na Goirle, met Broeren, Broekmans, Jongejan, Van der Klundert
en Walravens niet in zijn opzet slaagde en later een andere groep met
Walravens (dus weer), Van Leeuwen en Swaneveld (deze lag op slechts 1.12 op
de vierde plaats) evenmin succes had, toog veel later - maar toch te vroeg -
Dick Enthoven in zijn eentje er op uit. Hij bracht het zelfs in die vlucht
tot 42 seconden, kreeg toen nog even steun van de Brabander Van Geel, maar in
Roosendaal lieten zij zich toch inlopen. Inmiddels hadden
we uit de met 76 man vertrokken groep na In Breda sprongen
twee renners onverwachts weg: Mertens en Van Tilburg. Op de Rijsbergseweg
brachten zij het zelfs tot 38 seconden. Verder kwamen ze niet. Zilverberg
pechvogel. Maar we hadden
nog meer gezien: de pech van leider Zilverberg, die kort voor Chaam met een
in elkaar gedraaide derailleur stond en na herstel in een prachtige
poursuite een “gat" van stellig vijf honderd meter wist te dichten. Maar
dat was een daad die niet in de koude kleren ging zitten. Zilverberg moest
teveel uit het arsenaal grijpen, om nog iets te kunnen uitrichten toen in de
Wouwse Plantage de klap viel, waarvan we hierboven vertelden. Achter Mik
Snijder reed in die slotrit een weer puik marcherende Limburger Frits Knoops
naar de tweede plaats, hierbij gevolgd door de Schiedammer Gerrit van
Straten, Henk v. d. Broek uit Breukelen en Dick Enthoven, die overigens aan
een zesde plaats genoeg had om zijn tweede plaats in het eindklassement
veilig te stellen. In een volgend groepje kwam de geslagen Huub Zilverberg
als veertiende binnen. Hij was derde in de ronde. Dat is het verhaal van de
tweede rit. We zouden echter
niet compleet zijn als we ook niet wat van de Zaterdagse rit, van de geboorteplaats
van de Brabantse ronde naar Nuenen vertelden. We zouden trouwens de grote
daden van Huub Zilverberg verdoezelen. Want in die rit over Eerder hadden we
Maliepaard, Van der Lee en Boeren nog een sprong zien maken. Enfin, er is
uiteraard nog wel meer van de Ronde te vertellen. Maar laten we volstaan met
nog eens te zeggen, diepe waardering te hebben voor het grote trio Snijder,
Enthoven en Zilverberg, die in deze volgorde eindigden. BRON: JAN
CORNELISSE. Amateurs 1e
etappe Etten-Nuenen: 1. Zilverberg, Amateurs 2e
etappe Nuenen-Bergen op Zoom: 1. Snijder, Amateurs
Totaal-uitslag: RONDE VAN
DE HAARLEMMERMEER (16 mei).1959 BRAM KOOL greep
de overwinning na een lange solovlucht Kwieke Brammetje
Kool, een der meest geestdriftige aanvallers en bij elke ontsnapping actief
in de strijd betrokken, Is er na een lange en riskante solovlucht in geslaagd
de Ronde om de Haarlemmermeer op zijn naam te brengen, hoewel Coen Niesten en
Maarten Breure hem het vuur na aan de schenen hebben gelegd. Maar hun beider
actie werd geremd door routine Gerrit van Straten, die zich krampachtig aan
de twee felle jagers bleef vastklampen voor een ereplaats. Bram Kool kon
zodoende - ondanks een kleine inzinking die hij prachtig te boven kwam -
buiten schot blijven en op het Cirkelpareours in Zwanenburg de overwinning
grijpen. Zoals gewoonlijk
als er een groot veld renners - er waren 150 vertrekkers - van start gaat,
werd de belangstelling der volgers aanvankelijk alleen gewekt voor pechvogels
en gelosten. En dat waren er weer heel wat. Na een goed uur koers hadden al
zo'n veertig renners, onder wie de favoriete militair Jan Hugens met een
lekke band, door deze factoren het contact met de hoofdmacht verspeeld.
Hugens begon nog wel aan een indrukwekkende achtervolging, doch in Zwanenburg
stapte de grote troef van Gerrit Schulte van de fiets. Aan
uitlooppogingen werd zo vroeg in de strijd nog geen aandacht geschonken.
Daarvoor lag trouwens het tempo te hoog. Werkelijk strijd werd er pas
geleverd in de tweede koershelft, toen bij velen de vermoeidheid een woordje
ging mee spreken. Kool, Steenvoorden, Niesten, Wuurman, Van der Putten en
Mesters rukten zich - toen de rennerskaravaan voor de tweede keer de
Kagerplassen en het stoomgemaal “Leeghwater" passeerde - los van het
peloton en formeerden een kopgroepje. De eerste van enige importantie. Door
deze ontsnapping laaide de strijdvlam heel hoog op, want het peloton wenste
zich nog niet bij een eventuele beslissing van de strijd neer te leggen. Op
-de Ringdijk tussen Sassenheim en Bennebroek ontspon zich een boeiend
gevecht. Velen vonden in deze strijd en op dit deel van de route hun
Waterloo. De militaire ploeg, reeds aangeslagen door het verlies van Hugens
en Kouwenhoven, verspeelde er Coen Visser door een valpartijtje en Ab van
Egmond, die niet in zijn beste forme bleek te steken, werd er met zijn
wapenbroeders Harings, Hoekstra en Van Dijk tot kanslozen gedegradeerd. -De
„Schiphol-trofee" kwam daardoor voor de Oranjerijders in ernstig gevaar.
Alleen Sythoff, Solaro en Bruinenberg bevonden zich nog voorin. Ook de kopgroep
bleef niet ongeschonden: Van der Putten moest voor een lekke band uit het
zadel en Wuurman kreeg moeilijkheden met het hoge tempo. De vier overgebleven
leiders bleven de strijd dapper voortzetten en noteerden bij de doorkomst in
Zwanenburg ( In de contreien
van Leimuiden ( Amateurs: 1. B. Kool, Delft, de Clubklassering:
1. „De Bataaf" (Snijder, Sluis en Enthoven) 43 pnt.; 2.
,Wilhelmina" 50 pnt.; 3. Militaire ploeg 57 pnt. RONDE VAN
FRIESLAND (2 mei).1959 Na machtige
solorush greep JAN HUGENS de overwinning in de 2e Ronde van Friesland De beslissing in
deze, door een harde soms stormachtige wind beinvloedde 2e Ronde van
Friesland, viel op de sterke stijging naar de brug bij Kootstertille, ruim Dat zijn
voorsprong zo groot werd, was ook te danken aan zijn teamgenoten van de
militaire ploeg, die het tempo regelden en wel zorgden, dat het
ploegenklassement geen gevaar liep. Al met al een grote overwinning voor
Schulte's ploeg, daar er bij de eerste 10 aankomenden 5 renners van deze
ploeg waren. Het begon al
direct, toen er na bet startschot, gelost door de heer A: A. M. v. d. Meulen,
burgemeester van Leeuwarden, een hoog tempo werd ingezet en de ruim 170
renners als een reusachtig lint de wegen van het Friese bouwland markeerden.
Door het hoge tempo keerden de eerste pechvogels reeds na 10-km weer naar
Leeuwarden terug, daar niemand de kans kreeg met deze sterke tegenwind een
opgelopen achterstand in te halen. Na Franeker, op de weg naar Bolsward,
viel het langgerekte lint in 6 stukken uiteen en noteerden we in Bolsward ( Het
ploegenklassement was derhalve voor de militaire ploeg, met op de 2e plaats
Olympia uit Amsterdam en De Kampioen uit Haarlem op de 3e plaats. BRON: A.TERPSTRA Amateurs: 1. J. Hugens, Hoensbroek, De premiesprints
werden gewonnen door: J. v. Galen,
Cothen; H. Nijdam, Eelderwolde; J. le Grand, Amsterdam; J. Hugens, Hoensbroek
en W. Klebach, Amsterdam. RONDE VAN
GELDERLAND (13 juni).1959 BRAM KOOL in
glanzende conditie, niet te stuiten in
Ronde van Gelderland De derde Ronde
van Gelderland voor amateurs en onafhankelijken is er niet een geweest om er
een lang en juichend verhaal aan te wijden. Dat houdt geen verwijt in aan de
volijverige organisatoren met de schepper van Gelder's wielerevenement, de
heer Van de Blankevoort, voorop. Al deze echte sportliefhebbers hebben weken
aan het welslagen van hun wedstrijd - een propaganda voor het Oosten des
lands - gewerkt en dat het niet bepaald een onvervalste wegwedstrijd werd
hadden zij niet in de hand. Het veld deelnemers, van omvang zeker niet aan de
dunne kant, bezat voor een treffen over tweehonderd kilometers te weinig
kwaliteit-rijders: de zesde aankomende kwam een dikke acht minuten en de
tiende aankomende ongeveer een kwartier na de winnaar in Apeldoorn over de
witte kalklijn. Voor de weliswaar nog korte erelijst van de Ronde van
Gelderland was het goed, dat die winnaar een renner is, die de volgende week
zelfs zijn debuut maakt in de Tour de France: de Delftenaar Bram Kool. We zeiden het al:
er waren in de Ronde van Gelderland - wat een pracht van een provincie, wat
een natuurschoon - deelnemers genoeg: liefst 128. Onder hen wagen vele
jongeren; kersverse amateurs soms, die zeker goed van wil wagen, maar nog
onwennig stonden tegen een zo'n lange wegcourse-aaneen-stuk. Vandaar dat
meer dan de helft van de renners het eindpunt niet haalden. Dat vinden wij
hens zo erg niet, want wat Hansje niet leert zal Hansje niet weten. Het aanvangstempo
was niet direct hoog en toen, ergens tussen Eerbeek en Loenen (op de Veluwe),
de Brabander Piet Deenen voor machinedefect van de fiets moest, kon hij, na
gerepareerd te hebben, snel weer aanhaken. Er lagen op dat ogenblik een
goede dertig kilometer achter de wielen. Maar de wind nam in kracht toe, er
moest af en toe worden geklommen (nou ja!) en plots verloren heel wat
wielerridders, vooral ,bij Hoenderloo, contact met het peloton. Van Schie was
er bij en Giesen, Pas en Hoogenboezem, Van Galen, Otto en Nooy, Jansen, De
Weerd, De Reuver, Stokkink, Horseling (door, pech) en Van Willigen, die een
mooie pedaalslag heeft maar met zijn armen veel te wijd uit zit. Mogelijk is
dit te verhelpen door het stuur wat naar voren of het zadel naar achter te
plaatsen. Met zoeken, met proberen komt men het trouwens aan de weet. Inmiddels wagen
tien man 'm gesmeerd, zomaar, zonder veel tegenwerking. Hier zijn de namen
van die tien: Hopman (van wie we hebben genoten, werkelijk), Kouwenhoven, Van
Lith, Hermes, Van Egmond, Ramakers, Nijdam, Rouweler, Mesters en Kool. Tussen
Barneveld en Voorthuizen, op de helft van de course ongeveer, noteerden zij
al een minuut of vijf, zes voorsprong. De heren werden gevolgd door een
groep van wel twintig man, zij bet zonder Boom uit Markelo, die voor een
lekke band moest afstappen, de Arnhemmer Hubers en de Hagenaar Hamelink. Die
hadden “kaderbreuk", zoals onze Vlaamse vrienden dat zeggen. Los van
deze rijwielpech is Carel Hamelink eigenlijk nooit helemaal doorgebroken,
ofschoon hij heus niet van aanleg is ontbloot. Hoe het niet
moet. De Zaterdag
verreden wielerronde van Gelderland mag dan wat aan de vlakke kunt zijn
geweest, weinig verbeten gevechten hebben opgeleverd door gebrek aan
kwaliteit - dat de Ronde van Brabant nou ook op dezelfde dag van start moest
gaan -, het slot mocht er toch werkelijk zijn. Vooral dank zij Bram Kool. Wij hebben elders
geschreven, dat de Delftenaar niet bepaald een elegant wegrenner is - hoewel
smaken verschillen - en dat menen wij ook. Zijn stijl boeit niet, is voor ons
gevoel te onrustig. Maar wat is die Bram Kool sterk. Wat een vechtersinstinct
bezit hij. Lummelen in een wedstrijd, het zware werk op de schouders van zijn
makkers schuiven; is er niet bij. Ook Zaterdag in de aan natuurschoon zo
rijke Ronde van Gelderland niet. Niemand kon hem houden toen hij, na tal van
„stoten" te heb en uitgedeeld, de ruimte invluchtte tussen Heerde en
Veessen. Een kleine dertig kilometer moest er op dat ogenblik nog worden
gereden. En terwijl de
kopgroep van tien door Kool finaal aan flarden werd gereden, eerst
Kouwenhoven, Nijdam en Rouweler (die later nog een lekke band kreeg)
„losten", vervolgens v. Lith en Hopman en tenslotte Mesters, Van Egmond,
Hermes en Ramakers het hoge tempo van de strijdbare Tour de Francedebutant
niet meer vermochten te volgen, lieten verschillende juryleden zien hoe het n
i e t moet. In een volgauto gezeten nestelden dezen, overigens beste, brave
wielersportenthousiasten zich in het heetst van het gevecht tussen de
groepjes renners en gaven zodoende de “gelosten" alle gelegenheid hun
achterstand in het zog van de wagens weg te werken. Gelukkig liep het met het
teniet doen van die achterstand nog al mee, maar een feit is, dat het zojuist
gereleveerde een jammerlijk zwakke plek was in een overigens voortreffelijk
georganiseerde wedstrijd. BRON: EVERT VAN
MOKUM Amateurs en
Onafhankelijken: RONDE VAN
LIMBURG (28 juni).1959 20-jarige
cyclo-cross-specialist Rolf Wolfshohl triomfeerde voor
Jan Hermans en Leo Knops Verrassende
ontknoping in uitermate levendige RONDE VAN LIMBURG Gehard in
veldritten van het lastigste kaliber, bleek de kleine 20-jarige Rolf
Wolfshohl uit Keulen - bankwerker van beroep - in de werkelijk sensationele
slotfase van de zware Ronde van Limburg, het best bestand tegen de drie keer
geserveerde Adsteeg en de flink meetellende wind. Wie tipte voor de start op
bet Maastrichtse Vrjjthof deze Duitser? Niemand. In Rolf Wolfshohl werd
vrijwel uitsluitend de cyclo-crosser gezien, de jonge kerel die het bestond
(als amateur) tweemaal achtereen kampioen der veldrijders van zijn land te
worden en enige maanden geleden in het gevecht om de regenboogtrui als rummer
twee (ondanks pech) na de Italiaan Longo te eindigen. Nadien incasseerde
Wolfshohl eerste prijzen in wegwedstrijden te Velbert, Keulen, CastropRauxel
en Bonn, maar deze successen drongen niet tot hier door en zodoende werd -
eerlijk is eerlijk - de bekwame Duitser zowat tot de figuranten gerekend. Het bleef niet
bij deze surprise: diverse hoofdmannen van ons amateurleger konden het
peloton niet verlaten, werden door pech geteisterd of maakten andere minder
prettige belevenissen mee, zodat heel wat deelnemers van de jongste lichting
de kans waarnamen om aan het voorfront op te dagen en een sprekende uitslag
te bemachtigen. Valpartijen kwamen ook al in het geding: Wijman werd aldus in
Echt uitgeschakeld, de Eindhovenaar Van Kemenade werd in Roosteren ernstig
geblesseerd (lichte hersenschudding?) en Henny Marinus liep in Mechelen
verwondingen op. Afvalrace en
slijtage-slag De lange
veelkleurige sliert werd herhaaldelijk gedund. Oorzaken? Lekke bandjes, een
gesloten overweg te Beek-Elsloo, tuimelingen en natuurlijk werden diverse
manner - door het tempo - afgehaakt. Frits Knoops kon dra een punt achter
deze Ronde van Limburg zetten. Drie kilometer na het vertrek - voor de stuw
in Borgharen - reed Knoops een bandje aan flarden, hij herstelde fluks en
begon met frisse moed aan een tintelende achtervolging. In Beek-Elsloo was
evenwel de overweg dicht, Frits Knoops en andere pechvogels moesten een
minuut of zeven wachten en toen was de pret verdwenen. De achterstand kon
niet meer ongedaan worden gemaakt en misnoegd staakte Frits Knoops de kamp.
Het veld was vanaf de start - door Toon v. d. Bogaerd, die voor de tiende
keer medewerking verleende - bepaald rumoerig. Eugene Beckers sukkelde met
een stout bandje in Geulle ( Tot overmaat van
ramp keek Duckers in Montfort vervolgens tegen een gesloten overweg aan.
Intussen hadden Frans Breukers, Wim Cuypers en Van der Sanden het heft in
handen genomen. Zij sloegen er in de Maasdorpen geducht op los, om
Maasbracht te passeren met een voorsprong van 1.30 min. op de groep, die -
met tussenpozen - werd gevolgd door Nijdam, de Duitser Kunde, Le Doux,
Steyns, de Brit Lloyot, Beckers, Duckers en Jan Doek. In Montfort moesten de
drie gereleveerde leiders het hoofd buigen, waarna in Pey Idema en Hermans
aanvoerders waren met 25 seconden voorsprong op een lange stoet met
Brunenberg op kop. De slag duurde onverminderd voort. De achterblijvers
geraakten helemaal in de sloot, vooraan werd de zaak gedund en de 14 sec.
die Hindriks, Scholten, Swanefeld, Jongejan en Paas in Hijngen hadden, was
beslist van geen betekenis. Jan Hugens trok de stoet weer op de uitlopers,
waarna in Munstergeleen afscheid van Vereyken, Hindriks en Kersemakers werd
genomen. Slachtoffers konden in serie worden genoteerd, meestal door lekke
bandjes, terwijl velen iets raars in de benen voelden kriebelen. Tom Tubee en
Marcel Nelis renden de ruimte in, toen in de verte Valkenburg opdaagde. Op de
top van de Cauberg had dit tweetal 15 seconden op de groep, waarin Harings,
Leo Knops, (had een achterstand van drie minuten goed gemaakt), Hermes,
Marinus, Brunenberg, Paas, Verwijlen en Corstjens op de eerste rang huisden,
Wijman moest opgeven, alsmede Van der Goor; gelost werden in deze contreien
Hindriks, Scheffer, Van Mulken, Vek en Schreur (kwam terug). Tubee en Nelis
versaagden geen moment. Zij kregen in Nijswiller ( Was het menens?
Op de klim in Epen liet Steuten zijn beide gezellen resoluut in de steek en
vlot klimmend en dalend flitste hij met een winst van 44 seconden door
Hoogcrutz en Neerbeek. Een allerbeste stunt. Steuten peddelde in soepele
stijl voorwaarts. Zou het lukken? Maar Beek was nog ver en de moeilijkheden
drukten hun stempel op het verloop. De volgers blikten geinteresseerd op
Steuten, in de wetenschap dat inmiddels Wolfshohl en Hub. Harings aan een
pertinente achtervolging waren begonnen. Steuten moest bukken en juist toen
Vercoulen werd afgehaakt (hield lang dapper stand) demarreerde Jos
Brunenberg uit de groep, Ook Ab van Egmond vluchtte en even later was Aanraad
present. In Heer hadden Steuten, Wolfshohl en Harings 28 seconden op Van
Egmond en Aanraad en 38 seconden op de hoofdmacht. De brokkenwager werd dik
gevuld, nabij Schimmert kwam aan de opmars van bet genoemde drietal een
einde. Naar de finish Na de fraaie
prestatie van Steuten (de twee uitlopers bijgebeend en voorbij gesneld) kon
de Weertenaar zijn twee maten (logisch) niet afdoende steun verlenen. Hij
wilde even verpozen, hetgeen door sommigen verkeerd werd uitgelegd, daar de
mening werd geuit dat Steuten geen kop wilde doen. Toen Beek in
zicht kwam, grepen de inderdaad talentvolle Wolfshohl, Hermans en Leo Knops
energiek de hoofdrol van bet boeiende stuk. Met een geringe winst (15 sec.)
begonnen zij aan de eerste klim naar de top van de Adsteeg, zij hielden stand
en waren ook tijdens het verder verloop van de twee plaatselijke ronden van Rolf Wolfshohl
had de scherpste wapens voorradig. In de finale was hij sterker dan Hermans
en Knops, die zeer zeker volledig in de eer deelden. De Duitser ram met brio
de leiding en gaf zijn rivalen geen kans. Een knappe overwinning van een
sterk rijdende Keulse jongen, die direct na zijn triomfantelijke aankomst
door dr. Van Dijk, praeses van de K.N.W.U., werd gehuldigd, en uit harden van
de heer H. Geurts de eerste prjjs, een piekfijn Eroba racerijwiel, in
ontvangst mocht nemen. Weer werd de
Ronde van Limburg - ook nu een zware brok - een succes. De strijd was boeiend
en afwisselend, er werd goede sport geboden en vele tienduizenden sloegen
overal de ijverige meute gade. Amateurs: 1. Rolf Wolfshohl, Keulen, Ploegenklassement:
1. Caritas, 27 pnt., 2de Locomotief, 31 pnt., 3de E'roba, 39 pnt., 4de
Radium, 42 pnt., 5de Drie Hoefijzers, 54 pnt. RONDE VAN
MIDDEN-ZEELAND (18 juli).1959 Briljante Ronde
van Midden-Zeeland
bracht triomf aan MIEL VERSTRAETE Wat kan het leven
mooi zijn met een ... wegkoers. Maar dan een wegkoers op hoog niveau, zoals
afgelopen Zaterdag met de Ronde van Midden-Zeeland het geval was. Zij, die
denken dat het met de vaderlandse wielersport de kreeftengang gaat omdat de
verrichtingen van onze renners in de rondrit door Frankrijk minder
rooskleurig zijn geweest, zij waren als zij in het bloeiende Zeeland aan de
berm van de weg hadden gestaan, gauw van hun dwalingen teruggekeerd. Want
deze wegwedstrijjd-over-de-lange-adem voor amateurs en onafhankelijken was
niet alleen prachtig van opzet en glanzend van organisatie, zij was ook
aantrekkelijk door de grote strijdbaarheid van de deelnemers. Meer dan
honderd geselecteerde deelnemers onder wie Belgen en Engelsen. Voor de Zeeuwen
kwam daar nog iets bij. De sprekende triomf van de sterkgebouwde Miel
Verstraete, een provinciegenoot, die na een fascinerende wedstrijd meester
bleef over vijf makkers.- Een jonge amateur-wegrenner, die de moeite van het
„bekijken" ruimschoots waard is. Wat is deze
eerste wielerronde van Midden-Zeeland - hulde, „Middelkampers", met uw
initiatief - toch -bijzonder mooi geweest. Wat toonden de 112 deelnemers in
dit treffen van de eerste orde, die zonder hen donker wolkje verliep en vol
sprankelende jachten was, toch een enorme vechtlust. Het begon al kort na de
start in het juichende Goes, waar de belangstelling, als overal langs het
tweehonderd kilometer lange parcours, zeer groot was. Het begon weliswaar met
de traditionele „voorpostgevechten", met hier en daar wat
“plaagstootjes", maar vooral met het zoeken naar de juiste cadans, er
zat toch meteen leven in de wedstrijd. Harry Deegens, de wegkampioen van
Zeeland, reed soms een paar honderd fietslengten voor het kleurige peloton
uit, evenals Raas en Verstraete, Van Gent, Nelis en Duckers, Mertens, Enthoven,
Niesten en de bijna 40jarige Van Espen, vol courage op eigen terrein. Maar
in Kwadendamme, even voorbij Hoedekens- kerke, na zo'n kilometertje of
vijftig rijden, was de spielerei voorbij, begon het spel pas echt. Dank zij
Frits Knoops. Die sloeg ergens in de weelderige Quarlespolder toe en werkte
zich in zijn eentje langzaam maar zeker naar voren. Op smalle, slingerende
wegen soms en met boven zich een brandende zon. De jonge Limburger greep bij
deze attaque zeker niet naar de extra-versnelling en zijn stijl bleef er even
sierlijk onder. Maar in Nieuwdorp ( De boot gemist U kent het
gezegde in de wielerwereld: deze of gene renner heeft de boot gemist. Welnu,
Jan Hugens en Werner Swaneveld, die mede de aandacht van de Sportcommissie
hebben in verband met de komende wereldkampioen schappen in Zandvoort, waren
Zaterdag niet helemaal met hun geest bij de wedstrijd. Misschien lag dat wel
aan de hitte, maar hoe dan ook, toen er een kopgroep was ontstaan, waren
Hugens en Swaneveld er niet bij. Zij waren overigens niet de enigen, die niet
af te laat reageerden. Mogelijk -wel Pauw, Van Geel en Mertens, die van hun
fiets moesten voor een lege band, ter wijl Coehorst met
een onwillige pion sukkelde. Dat zijn zo van die zwarte dagen in het leven
van een renner. Over de zeldzaam
mooie Ronde van Midden-Zeeland is veel te vertellen, maar in verband met de
enorme hoeveelheid copy moeten we kortheid betrachten. Vandaar, in korte trekken,
het verdere verloop: Knoops had zich, heel verstandig, eenmaal het
vissersdorp Arnemuiden achter de rug, laten inlopen. In Vlissingen
(honderden badgasten jubelend op de boulevard) bestond de leidersgroep - in
omvang wat toegenomen - uit elf man. Hier zijn ze: Geldermans, Deegens, Marinus,
Niesten, Nijdam, Jongejan, Enthoven, Snijder, Van Egmond, Knoops en
Verstraete. Die elf bleven bij elkaar in Koudekerke, Biggekerke en
Westkapelle, waar een sterke zeewind voor menig renner een lelijke
sta-in-de-weg betekende. Dat bleek al gauw. Want moest Deegens als eerste bij
de kopmannen „lossen" - jammer dat Ab van Egmond, die goed reed, voor
Domburg moest afhaken door gebroken remkabels, bij de tweede doortocht door
Middelburg, waar de toeschouwers vijf, zes rijen dik langs het traject
stonden geschaard, konden drie overigens dappere wielerridders ineens niet
meer mee: Marinus, Nijdam en Jongejan. Dit met nog een goede veertig
kilometer voor de wielen. De zes
overgeblevenen boorden verder. Door Nieuwdorp en Heinkenszand. Op vele
minuten gevolgd door Raas, Schrauwen, De Vries, Jongejan, Marinus, Nijdam,
Jan Janssen (de knappe winnaar van de Ronde van Zuid-Holland), Zilverberg,
Van de Klooster, Hugens, Solaro, de Belg Thijs en de Engelsman Howling. Bij
die zes, veelal aangevuurd door de strijdbare Dick Enthoven, kwam Frits
Knoops, last van krampen, even in moeilijkheden, voerde hij met inzet van al
zijn langzaam wegebbende kracht een gigantische strijd om niet voor goed het
contact met zijn vijf makkers te verliezen. De Limburgse „gangmaker"
wist zich weliswaar te handhaven, maar bezat toch niet meer het vermogen aan
de eindspurt deel te nemen. Aan die eindspurt
deed ook Miel Verstraete, nauweljjks een maand uit militaire dienst, niet
mee. Enige kilometers voor het verlossende einde was de jonge hardrijder uit
Eede van zijn metgezellen weggevlucht en hij reed in zo'n daverend tempo naar
de finishplaats Goes, dat hij, onder niets dan vreugdeklanken van zijn
supporters, met een voorsprong van bijna een halve minuut glorieerde. In een
wegwedstrijd van formaat, waaraan vele harde werkers als de heren De Coninck,
Van de Loo, Vujjk, De Regt, Van Snel maar bovenal de prachtige voorzitter van
de organiserende vereniging ,Theo Middelkamp", Verhulst, hun beste
krachten hebben gewijd. BRON: EVERT VAN
MOKUM Amateurs en
Onafhankelijken: 1. E. Verstraete, 2. op 25 sec. A. Geldermans, De winnaar had de
Het
ploegenklassement werd gewonnen door de K.N.W.U.selectieploeg. RONDE VAN
NOORD-HOLLAND (12 april).1959 Nieuwe triomf van
HARRY SCHOLTEN
In Ronde VAN NOORD-HOLLAND Harry Scholten
heeft voor de tweede achtereenvolgende maal de Ronde van Noord-Holland op
zijn naam gebracht. Een prestatie die nog niet eerder in de geschiedenis van
deze zware „klassieker" werd verwezenlijkt. Alhoewel Wout Wagtmans, Wout
Verhoeven en Jan Rol er heel dichtbij geweest zijn. Zwaar, door de
straffe Zuidwester die over het vlakke polderlandschap blies, zelfs
bijzonder zwaar was ook ditmaal weer de strijd in Noord-Holland. Maar dit
vormde voor de 23-jarige wielerreus uit Rijswijk geen beletsel om samen met
de sterke Limburger Jan Hugens uit een ten ondergang gedoemd kopgroepje te
ontsnappen en aan een riskante vlucht te beginnen. Er lag toen nog een vol
koersuur voor de boeg. Ze hebben het tenslotte toch weten te klaren die twee
temporijders en het in een fel sprintje onderling uitgevochten. Scholten
toonde zich daarin de snelste. Valpartijtjes,
lekke banden en aflopende kettingen hebben. aanvankelijk weer hun invloed op
het strijdverloop doen gelden. Henk Nijdam weet daar van mee te praten. Even
door Purmerend, na amper een half uur koers, kreeg hij een tube zonder lucht.
Snel kwam de, Groninger uit het zadel en fluks werd een reservebandje
omGelegd. Op de Zeedijk naar Hoorn zagen we hem daarna weer in actie. Van Het
ene geloste groepje naar het andere springende. In Enkhuizen had Nijdam zijn
doel, de hoofdmacht, bijna bereikt. Maar eerst zaten hem de volgwagens dwars
en vervolgens kreeg hij de sterke tegenwind op kop. Dat werd zijn noodlot.
Een gapend gat van amper veertig meter kon de felle vechter uit Eelderwolde
niet meer overbruggen. Hij had al te diep in zijn krachtenreservoir moeten
putten. Om er van te grienen. En dat kon ook Jan Buis die, na door een val
achter te zijn geraakt, een knappe achtervolging bekroonde met aansluiting
bij het peloton en -toen weer voor een Platte tube uit het zadel moest. En
wat zaten Joop Hopman en Cok Dullemans niet met een van pijn vertrokken
gezicht op de fiets en keek een grieperige Dik Enthoven niet sip. De
Tunesierijder, wilde er nochtans bij zijn toen stayer Henk Buis bij
Lambertschaag ( Door de strijd om
het verlies zo beperkt mogelijk te houden, werd het peloton steeds slanker.
Twaalf man, t.w. de Belg Alfons Dits en de Duitser Troch - de enigen van de
29 buitenlanders die niet het slachtoffer van valpartijen, lekke banden of
het hoge tempo waren geworden - Ab van Egmond, Mik Snijder, Jo Beers, Wim
Klebach, Rob v. d. Ruit, Henny Marinus, Piet Hanegraaf, Wim van Smirren en
Jongers, wisten zich aan de spits van de hoofdmacht te handhaven. Waren deze
twaalf reeds kansloos? Het had er alle schijn van, want de kopgroep - waarin
Balvert en Buis zich niet konden handhaven - had een ruime voorsprong
opgebouwd. Een winst van om en nabij de drie minuten. Maar in de buurt van de
Heerhugowaard, toen de vermoeidheid een woordje mee ging spreken bij de
koplopers, openden er zich voor de twaalf niet versagende jagers nieuwe
perspectieven op de overwinning of een der ere plaatsen. Scholten en Hugens
waren zich het gevaar van ingelopen te worden bijtijds bewust en lieten hun
makkers in de verslappende kopgroep bij Stompetoren ( Ook Scholten en
Hugens waren toen nog geenszins veilig. Maar met inspanning van al hun
krachten wisten zij hun voorsprong te behouden. In de kronkelende straatjes
naar de finish aan de H. Gerhardstraat te Zaandam, waar de toeschouwers in
rijen van drie en vier dik van deze ontknoping getuigen waren, liepen de
twee moedige demarranten nog iets verder uit. Samen met Hugens reed Scholten
daarna zijn welverdiende ereronde.BRON: JAN ROOSEBOOM DE VRIES Amateurs: 1. H. Scholten, Rijswijk, de De ploegprijs
werd gewonnen door de ploeg van de „Drie Hoefijzers" uit Breda met de
renners: A. Boeren, F. Hofmans en P. Hanegraaf. RONDE VAN
NOORD-WEST-FRIESLAND (5 september).1959 Bart Zoet winnaar
van de Ronde van
Noord-West-Friesiand
225 nieuwelingen gingen van
start Bart Zoet, de
jeugdige zoon van een bollenkweker in Sassenheim, won Zaterdagrniddag op het
Ruiterskwartier in Leeuwarden de sprint van een groep van negen renners, die
in de nieuwelingenronde van Noord-West Friesland een beslissende voorsprong
had genomen. Zoet werd daardoor de glorieuze winnaar van deze Het is over het
algemeen een vrij vlakke vertoning geworden. De grote groep bleef lange tijd
constant bijeen. De schermutselingen die er zo nu en dan waren, bleken van
onschuldige aard te zijn. Na de start in Leeuwarden, waarna het via
Berlicum, Ried, Franeker, St. Jacob en vervolgens door de Bilddorpen naar
Stiens ging en vandaar weer naar Leeuwarden, hadden vier renners in de
Friese hoofdstad een kleine voorsprong. Dat waren Kooyman uit Rijnsburg,
Zeeman uit Amsterdam, Schouten uit Badhoevedorp en Wilkens uit Gieten.
Tussen Lekkum en Miedum werden zij echter weer door het peloton opgeslokt. Een uitloopgoging
van de Hagenaars De Jager en Veldkamp, de Rijswijker Harbers en de Drentse
kampioen Roel Hendriks uit De Wijk leek bij Trijnwouden meer succes te
hebben. Zij kregen een voorsprong van ruim een minuut. Een onvoorzichtig
overstekende oude man echter was er bij Rinsumageest de oorzaak van dat het
viertal door een valpartij haar kansen verspeelde. Kort na de
doortocht in Sijbrandahuis zagen zeven renners kans zich van het peloton te
ontdoen en een beslissende voorsprong te nemen, dat waren Verbaas, Van
Lachterop, Scharrighuizen, Kartens, Zoet, Van der Kuyl en de uitstekend rijdende
kampioen van Groningen, Goos Scheuneman uit Nieuwe Pekela. In een
voorbeeldige samenwerking kwam dit zevental spoedig op een minuut voorsprong
op het peloton, waaruit intussen ook nog Althuyzen en Bastiaanse waren
weggesprongen. Kort voor Leeuwarden kregen Althuyzen en Bastiaanse
aansluiting bij de zeven vluchtelingen, zodat een kopgroep van negen renners
op de eindstreep aanstormde. In een lange sprint probeerde Althuyzen de zege
te grijpen, maar de tengere Bart Zoet gaf hem daartoe niet de gelegenheid.
Althuyzen werd met zichtbaar verschil geklopt. BRON: WILLY
BOUWMAN Nieuwelingen: 1.B. Zoet, Sassenheim, de RONDE VAN
OVERIJSSEL (25 juli).1959 BAS MALIEPAARD de slimste van de
sterksten wint achtste RONDE VAN OVERIJSSEL Wie de Ronde van
Overijssel heeft gewonnen? Maliepaard uit Willemstad. Wie het meeste werk
heeft verzet in deze Ronde? Balvert. Maar wie het meeste heeft gezwoegd en gesjouwd
en gewerkt als een paard, dat was de stijlloze vliegende draadnagel op een
racefiets: Lentelink uit Delden. Maar al was hij dan een volkomen stijlloze
hardfietser-zonder-enigkoersinzicht-of-stuurmanstalent, een „knokker"
was hij. Al was het figuurlijk gesproken „met vallen en opstaan" dat hij
vocht, in elk geval is hij door blijven gaan. Door blijven gaan „tot aan zijn
einde". Dat betekende voor hem een vijftiende plaats. Maar kom, laten wij
het geheel van deze achtste Ronde van Overijssel eens bekijken. Een en
tachtig renners hadden ingeschreven, negentien waren thuis gebleven, twee en
zestig coureurs hadden zich startklaar gemaakt. Maar bij deze
twee en zestig amateurs kon men echter de bloem van Nederland vinden: de
“kanonnen", de “stoottroepers", de „bombers", de “vechters
van nature", kortom de „grootmeesters van het wiel". De achtste Ronde
van Overijssel had dus dit jaar kwantitatief een bescheiden, doch kwalitatief
een superveld van amateurs aan de start. Dit laatste werd oorzaak dat deze
Ronde min of meer een vlak verloop kreeg. Afgetekend door een merkbare vrees
van de sterken voor elkaar. Een vrees die oorzaak werd dat men heel
voorzichtig en uiterst kalm van start ging. Elkaar beloerend van kilometer
tot kilometer. Maar dit kon toch niet verhinderen dat er voor de
“volgens" gedurende de gehele wedstrijd een zekere spanning is blijven
bestaan. Steeds vroegen wij ons af: wie van de groten zal “weggaan" en
“wegblijven"? Balvert? Mik Snijder? Zilverberg? Van Egmond of misschien
wel een Nijdam? Of zou het tenslotte een der Oostelijke renners zijn die uit
de band zou springen en een onwaarschijnlijke overwinning gaan behalen? Want
dat laatste zat er volkomen in: de elkaar bewakende „upper ten" konden
wel eens de vlucht van een of meer Oosterlingen verwaarlozen en voor hen een
ongedachte kans scheppen. Het zijn deze
factoren geweest die voor ons de spanning in deze overigens vrij vlakke
wedstrijd hebben gevormd. Er was feitelijk een teveel aan gelijkwaardige voor
elkaar bevreesde krachten in dit veld gecomprimeerd. Een compressie die de
snelheid afremde en grote mogelijkheden voor de zwakkere broeders bood. Dat
deze laatsten de kansen nochtans niet hebben benut, is volgens ons inzien te
wijten aan gebrek aan course-inzicht en ervaring. Toen wij vanuit
Rijssen op weg gingen, was het tempo zo laag, dat een Vierdaagse-wandelgroep
geen moeite zou hebben gehad om de passerende renners stuk voor stuk -de
hand te reiken. Zo kalm was het aanvangstempo, dat wij tot aan Almelo geen
enkele uitvaller hebben genoteerd. Wel werd hier en daar even een
“prikje" gegeven, maar tot bij Bornebroek gebeurde er beslist niets. Het
geheel reed in een gezapig gangetje verder. Bij Delden ( konden, op 3 min.
15 sec. kwamen Vreeburg en Rijkenberg en op 4 min. 25 sec. Westenberg alleen.
Op ruim tien minuten „lagen" Stokkink en Leusink. De twee Hengeloers
gaven kort daarna de strijd op. Voorbij Raalte ( Vlak voor Enter,
met nog Elkaars krachten
aftastend met hier en daar een enkele maal een uitschietpoging reden de
leiders op Rijssen aan waar in een felle eindsprint de volgende uitslag te
stand kwam:BRON: PIETER M. KORF Amateurs: 1. B. Maliepaard, Willemstad, De premies werden
achtereenvolgens gewonnen door Balvert in Almelo en Hengelo, Visser in Enschede
en Oldenzaal, Nieuwkamp op de Kuiperberg, Balvert voor de tweede maal in
Almelo en op de Nijverdalseberg (waar Lentelink tweede vas), Nijdam in
Deventer en Rademakers tenslotte op de Herikerberg. De prijs voor de
strijdlustigste was voor Frans Balvert; grootste pechvogel: H. Nieuwkamp.
Troostprijs G. Lentelink. RONDE VAN
ZUID-HOLLAND (21 juni).1959 Nootdorper JAN
JANSSEN wint voor eigen aanhang prachtige Ronde van Zuid-Holland Zondag, bij volle
zomerzon, hebben wij Dick Enthoven op zijn best gezien. Dat was in de Ronde
van Zuid-Holland, het pronkstuk van de aloude Haagse wielerclub Hollandia,
die in de heer Kuijters een kraan van een voorzitter heeft. In deze ruim
tweehonderd kilometer-lange wegwedstrijd voor amateurs en onafhankelijken,
van inhoud even aantrekkelijk als perfect van organisatie, haalde de
landskampioen een huzarenstukje uit, waar niet alleen alle volgers in de
karavaan de lof van zongen,,maar ook alle engeltjes. Het was ergens,in het
Westland, op een smalle polderweg voorbij Maasdijk, dat Dick Enthoven voor
een losse stuurpen van de fiefs moest. Er moest toen nog een kleine drie
kwartier worden gereden. De „IJpolder", die sinds zijn uitkomen in de
Ronde van Tunesie een stark geloof in zichzelf heeft gekregen, tikte in een
boerderij een sleutel op de kop, repareerde en vervolgde, met een
achterstand van zeker En toch won
Janssen. De Nootdorper Jan Janssen, die, op vertrouwd parcours, in de
allerlaatste kilometer gebruik maakte van een kleine inzinking van de
landskampioen en van de strijdbare Mik Snijder en zo hard toesloeg, dat
niemand bekwaam was hem te houden. Voor honderden jubelende dorpsgenoten,
de burgemeester incluis, legde de pas negentienjarige Janssen beslag op de
zesde Ronde van Zuid-Holland. Die Jan Janssen,
onlangs winnaar van de Omloop van Kastrop-Brauxel voor enige honderden Duitse
wegrenners, is een talentvolle jongere. Is een amateur die het moeilijke werk
niet ontloopt. Want al behoorde de blonde en frisse Nootdorper niet bij de
werkers van het eerste uur zoals bijvoorbeeld Cees van Amsterdam, Riethoven,
Van de Kaaij, Bouter en Geluk, in het grote - aanvankelijk grote - peloton
was hij steeds daar te vinden waar een renner, die weet wat hij wil, ook
thuishoort: van voren. Van voren, waar de prijzen zijn te verdienen. Het kleurige
peloton wielerridders kwam, eenmaal Zoeterwoude, Leiden, Alphen aan de Rijn,
Bodegraven en Gouda achter de rug, erg uiteengerafeld in Krimpen aan de
IJssel aan. Op de Lekdijk, toen de renners zo'n twee uur in het zadel zaten, waren
flinke klappen - zij het sportieve - uitgedeeld. Door Enthoven en Snijder,
door Mesters, Janssen en Stolk, door Coen Visser, Van Egmond, Swanefeld en de
kleine, levendige Hermes, die later, bij de verzorging, lelijk ten val kwam.
Het heeft de man uit Berkel naarmate de wedstriid duurde, veel last bezorgd
en -de laatste kilometers kwam hij dan ook niet meer op kop. Maar als
compensatie spurtte Jan niet mee, voor zover hij daartoe het vermogen had. Wie van de
deelnemers na al die hevige jachten nog niet waren „uitgeblust" en zich,
voorlopig althans, staande wisten te houden, met Rotterdam voor de wielen?
Het waren er dertien en hier zijn de namen: Enthoven, Van Egmond, Ten Dam,
Snijder, Mesters en Visser, Janssen, Rorijs, Stolk, Swanefeld, Rutten, Hermes
en Kouwenhoven. Laat nou die Cees Kouwenhoven uit Leidschendam als een van de
eersten moeten afhaken, omdat, naar men ons tenminste vertelde, hij zijn ...
gebit verloor. En omdat een gebit op de dag van vandaag nogal prijzig is,
dook Cees het gras in om het te zoeken. We hebben hem niet meer teruggezien.
Wat jammer was want hij reed goed. In Pijnacker (als
overal veel belangstelling) waren de spoorbomen gesloten, wist Jan Hermes
het bestaan van een voetgangerstunnel, nam de fiets op de schouder en snelde
vooruit, gevolgd door Snijder, Van Egmond, Janssen en Enthoven. Eer de
anderen er op waren bedacht, namen zij vijftig meter voorsprong, welke zij
niet alleen door harmonieuze samenwerking behielden, maar zelfs zodanig
opvoerden, dat de zesde aankomende, Werner Swanefeld, aan de finish in
Nootdorp meer dan negen minuten achterstand noteerde. Het in blijde stemming
verkerende Nootdorp, waarvan de inwoners om het hardst „hun" Jan Janssen
bejubelden als een kranige winnaar van een deksels mooie course, die mede
slaagde dank zij de wakkere mannen van de Rijkspolitie. Amateurs: 1. J. Janssen (Nootdorp), ROOSENDAAL.KERMIS
(10 september).1959 Beroepsrenners: 1. Gerrit Voorting, 2. Jo de Roo, 3. Coen Niesten, 4. Clement
Leemans, 5. Jan van Vliet, ROSMALEN
(5 augustus).1959 Amateurs: 1. Ab van Egmond, 2. Coen Niesten, 3. Tinie van Lee, Nieuwelingen: 1. Jan Stam, 2. Leo Althuizen, 3. Wim de Jager, Adspiranten: 1. Kees Verberkt, 2. J. Verstappen, 3. Fried Hoppe, ROTTERDAM
(30 augustus).1959 Amateurs: 1. J. Aanraad (Oud-Gastel), Nieuwelingen: ROTTERDAM.CROOSWIJK
(12 juli).1959 Amateurs: 1. Jan Janssen, 2. Karel Hamelink, 3. Jac Mesters, 4. Theo Sijthoff, Nieuwelingen: 1. Wim Schuling, ROTTERDAM.FEIJENOORD
(30 april).1959 JAN HUGENS een
sterk winnaar in de Oranjeronde van Feijenoord Volledige triomf
van militairen: COR
KOUWENHOVEN won ochtendwedstrijd Het traditionele
oranje-wielerfeest van “Feijenoord" in Rotterdam, dat op Koninginnedag
voor de negentiende maal werd gehouden en waarvoor ondanks het gure en
winderige weer een flinke belangsteiling bestond, is ditmaal een volledig
succes voor de militaire renners geworden. Soldaat Cor Kouwenhoven zegevierde
in de ochtendwedstrijd en zijn fietsende wapenbroeder Jan Hugens werd - na
een bijna drie uur durende race - een sterk winnaar van de hoofdwedstrijd.
De Limburger bleef daartoe in de eindsprint baas over de jonge plaatselijke
favoriet Lesier v. d. Leer, zijn militaire ploegmakker Ab van Egmond - die
in de slotronde met een aflopende achterband kreeg te kampen - en de
Brabander Piet Wayboer uit Eindhoven. Mede door een
zevende plaats van Coen Visser werd de militaire ploeg op overtuigende wijze
winnaar van het ploegenklassement. Er werd in de
hoofdwedstrijd van deze Oranieronde van Feijenoord, waarin ondanks
concurrentee van vele andere rondes een sterk veld renners aan de start
verscheen, een knap stukje gefietst. Na de gebruikelijke schermut- selingen,
die geen enkel nuttig effect opleverden, kwam er door toedoen van Theo Sythoff
een kopgroepje - Pronk, Geluk, De Vries, Tonny Peters, Plieger, Van Heeswijk
en De Wit - tot stand, dat het ernstig meende. Er was toen ongeveer de ontketende
jachten op de vier vluchtelingen viel het peloton uiteen. Hugens had de slag
gemist en bevond zich in het tweede groepje van het peloton. Maar op
indrukwekkende wijze maakte de Limburger zich los van zijn concurrenten en
snelde op volle toeren naar voren. Er was voor de anderen geen houden meer
aan. Hugens kwam alleen bij de koplopers, van wie de vermoeide Pronk
teruggevallen was, en wilde meteen weer op avontuur uit. Van Egmond sprong
echter met de Limburger mee. Maar ook Wayboer en Van der Leer wensten zich
nog niet gewonnen te geven en wisten het contact met de twee op winst beluste
militairen te handhaven. In een lange temposprint bleef Jan Hugens tenslotte
aan de winnende hand. BRON: JAN VAN ‘T
SPAARNE Amateurs: 1. J. Hugens, Hoensbroek, de Het
ploegenklassement werd gewonnen door de militaire ploeg (Hugens, Van Egmond
en Visser) met 11 punten. Amateurs
ochtendwedstrijd: ROTTERDAM.KATENDRECHT
(26 juli).1959 Amateurs: 1. Ab van Egmond, Nieuwelingen: 1. Rudie Liebrechts, 2. H. Grimsbergen, 3. J. Stolk, ROTTERDAM.VARKENOORD
(17 mei).1959 Amateurs: Nieuwelingen: 1. W. Emo, 2. Rudie Liebrechts, Adspiranten: ROTTERDAM.WITTE
DORP (29 augustus).1959 Amateurs: 1. Joop van de Putten, 2. Jac Mesters, Nieuwelingen: 1. Rudie Liebrechts, 2. J. Stam, 3. H. de Ruiter, 4. Wim de Jager, ROTTERDAM.ZANDWEG
(1 augustus).1959 WIM VAN EST op
z’n best achter derny's in Rotterdam „Ja, ik
kom", had Wout Wagtmans op handslag aan Andre de Korver gezegd, toen
deze hem vroeg om op Zaterdag 1 Augustus jongstlede op het Rotterdamse
baantje aan de Kromme Zandweg te komen rijden. Wagtmans gaf zulks ook te
kennen aan anderen. Dit had tot gevolg, dat men zijn naam op de affiches
zette. Jawel, maar.. . Wagtmans kwam niet opdagen. Wel echter de wielerfans,
die over het niet verschijnen van genoemde renner aanvankelijk wat
ontevreden waren. Gelukkig hebben zij waar voor hun geld gehad: in de drie
ritten van de wedstrijd achter dernies is aantrekkelijke strijd geleverd met
een Wim van Est op z'n best. Niemand kon hem aan. Noch Manus Brinkman noch
die andere vinnige Rotterdammer Van Bastelaar, die zich overigens met de
vierde plaats, achter Jan van Vliet, tevreden moest stellen. Alleen Jan
Hijzelendoorn viel een beetje uit de toon. In een omnium
voor nieuwelingen toonde Wim Muntz uit Rotterdam zich de beste. Hij won
beide onderdelen (klassementrit) over Uitslagen. Nieuwelingen
Omnium Eindklassement: 1. W. Muntz (Rotterdam), Beroepsrenners Dernys
Eindkl.1. W. van Est 3 pnt., RUINERWOLD
(29 augustus).1959 Meer
belangstelling en aantrekkelijk was Zaterdagmiddag de nieuwelingen- wedstrijd
in Ruinerwold. Vooral Roel Hendriks uit Ruinerwold toonde zeer strijdlustig
te zijn. Hij slaagde er dan ook in met de Aalsmeerder Verhoef een ronde uit
te lopen.De meer geroutineerde Verhoef won tenslotte de sprint van de Drent,
die wel het meeste werk had verzet. Zwaagstra uit Bolsward ging van het
peloton het eerste over de eindstreep. Nieuwelingen: RUUINERWOLD
(23 augustus).1959 Nieuwelingen: 1. Paul Nieuwkamp, 2. Henk Reinders, 3. H. Lenferink, |