JAARGANG 1958 WEDSTRIJDEN O T/M R |
OCHTEN (19
juli).1958 VAN DEN
BOS WAS DE STERKSTE IN OCIITEN. Met een
vlijmscherpe spurt, waartegen zijn enige belager Lentelink niet over afdoende
wapens beschikte, behaalde de 19-jarige magazijnbediende Antoon van den Bos
uit Beverwijk Zaterdagmiddag een verdiende triomf in de wielerronde, welke in
het kader van de Sportweek door het wielercomite van Ochten in samenwerking
met „de Meteoor" uit Dodewaard was georganiseerd. Sedert het
merkwaardige herstel van haar oorlogswonden van deze landelijke Betuwse
plaats, blijken de activiteiten telkenjare een grote trekpleister te zijn
voor Nederlands prominente amateurs en onafhankelijken. Naast o.m. Ab Geldermans,
Bertus Lute, Gijs Pauw en de amateur Ben Teunisse, viel nu de de eer te beurt
aan Van den Bos om zijn naam in de „Raadhuis"-wisselbeker gegraveerd te
zien. Van de vele
voorpostgevechten, welke tot halverwege de wedstrijd waarneembaar wagen,
willen wij memoreren de verdienstelijke poging van de uiteindelijke winnaar
om alleen of in gezelschap van anderen de course vroegtijdig een beslissende
wending te geven. Zoals gezegd
geschiedde zulks eerst op de helft van de te verrijden afstand toen Van den
Bos in gezelschap van Lentelink en Rademakers hun voorsprong van luttele
seconden zagen uitgroeien tot ruim een minuut. Jammer was het dan ook, dat op
het beslissende moment toen aansluiting met het peloton zou worden verkregen
de Utrechtenaar door een gebroken remkabel de strijd moest staken. De op de
voorgrond tredende Markeloer Boom had in eerste instantie de trein wel
gemist, maar slaagde er toch in met Frits Rabe, Leo v. d. Ven, Joop Blauw,
die even later definitief zou wegvallen en de Culemborger Van Asch het
kwartet Van Engeland, De Boer, Middelkamp en Dieperink de scha(n)de van een
ronde achterstand te besparen. De beide koplopers maakten, gesteund door Ge
Nijkamp en Frits Klardie inmiddels felle jacht op hen. Slaagden zij niet in
hun oorspronkelijke opzet, het peloton moest voor de tweede maal er aan
geloven. De in tweeen gehakte groep demarranten, waarvan de eerste werd
versterkt door de Nederlandse Fransman Jean de Vries uit Prigny, zag Boom
alleen de ruimte ingaan en met 25 sec. voorsprong eindigen. De sprint van het
peloton werd een aangelegenheid tussen de enigszins tegenvallende Gelderse
kampioen Van Tiem en de Stichtenaar Ruttenberg, welke met miniem verschil
door de man uit Leeuwen werd gewonnen. BRON: W.GRUTTERS Amateurs en
Onafhankelijken: OLDEBROEK (26 juli).1958 JEUGDIGE J. VAN
STRALEN (BLOKKER) GREEP ZEGE IN RONDE VAN OLDEBROEK, Jan van Stralen,
de jonge renner uit Blokker, is winnaar geworden van de Ronde van Oldebroek.
Tezamen met de „westerlingen" P. Riethof uit Haarlem en G. J.
Ruttenberg uit Soest was de actieve Van Stralen weggesprongen toen er nog
acht ronden waren te rijden. De voorsprong van dit drietal werd zienderogen
groter op het peloton, dat intussen vanwege het hoge tempo waarin werd
gereden sterk was geslonken. Bij het ingaan van de laatste ronde was het
drietal nog broederlijk bijeen, maar ca. Het duurde vrij
lang eer bovengenoemde uitlooppoging kwam. Wel noteerden we naast het vele
werk, dat bovengenoemde drie renners verzetten het kranige rijden van de
Kampenaren Gert Steinbach en G. Ekkel, alsmede de activiteit van de
Zwollenaren Reitse Lemstra en Herman van Keulen. Voorts deden de Veluwse
renners de gebrs. Bertus en Henk Kloosterziel, Wolff, Van Essen en Heideveld
ook van zich spreken, evenals de nieuwelingenkampioen van Drente, Henk
Reinders uit Ruinerwold, die na een moeizaam begin de sprint van het peloton
won en zich dus als vierde klasseerde. BRON: BEN
ZOMERDIJK Amateurs en
Nieuwelingen: 1. J. van Stralen (Blokker); 2. P. Riethof
(Haarlem); OLYMPIA’S
TOER (27 mei t/m 1 juni).1958 Olympia's Toer
door Nederland is voor de vierde maal gestreden. Een kleine duizend
kilometer zijn door de karavaan volbracht met het indrukwekkende gemiddelde
van Dat geschiedde
dan op Zondag de eerste Juni in Amsterdam. Zes dagen tevoren, op de Dinsdag
na de Pinksteren, had Burgemeester Mr. G. van Hall, na meer dan een halfjaar
van intensieve voorbereidingen, voor het Koninklijk Paleis weggeschoten.
Vijf en een half, uur later zou Miss
Remington een tweede oranjeshirt gaan uitreiken. De eerste had de gewezen
Miss Holland nog een frisse knaap om de schouders kunnen trekken, op de Dam,
toen Adri Roks als winnaar van de Toer OLYMPIA’S
TOER.58 02e RIT A (28 mei).1958 Militair
offensief. De eerste halve
etappe op de tweede dag, over Amateurs: 1. Piet Steenvoroden, 2. Bram Kool, 3. Werner Swanenveld OLYMPIA’S
TOER.58 02e RIT B (28 mei).1958 Eigen initiatief. Op weg naar
Amersfoort ( Amateurs: 1. Harry Scholten, 2. Ab van Egmond, 3. Antoon van Steen, OLYMPIA’S
TOER.58 03e RIT A (29 mei).1958 Onvergetelijk. De derde dag
bracht de karavaan al vroeg uit de veren, omdat reeds om half negen de
reclamekaravaan Amersfoort moest verlaten en een half uur later de renners de
route op zouden worden gezonden. Een route, die - dat stond bij voorbaat vast
- voor velen een aantasting van reserves zou betekenen, omdat al vroeg
slopende heuveltjes genomen zouden moeten worden en onmiddellijk na Nijmegen
heel veel vergende, korte maar fel stijgende klimmen kwistig rondgestrooid waren.
En toch werd het offensief verbluffend vroeg geopend. Door Le Champion, dat
zich in de eerste twee dagen voorbeeldig had ingereden en nu met drie man
tegelijk zijn kansen ging afwegen. Jonker, Balvert en Gudde spurtten na
slechts acht van de Tweemaal pech van
Harry Scholten betekende aanvankelijk alleen een achterstand van de winnaar
van de rit naar Amersfoort, met zijn clubmakkers Van Leeuwen en Van
Houwelingen en tenslotte zelfs de genadeslag: het drietal moest plaats nemen
in de brokkenwagen, waar zij later het gezelschap kregen van een zieke
militair Hermes, De Vries van de Rotterdamse Leeuw en de twee Denen Skoedt en
Larsen. Maar ook in de
frontlinie sneuvelden talrijke coureurs. De Jager en Balvert moesten
aangeslagen hun gezellen laten gaan en het gat tussen de nu zes aan de
leiding en de tweede groep was snel vijf minuten groot. Hugens was daarmee
zijn trui kwijt aan Van Egmond. Ben Teunisse, Jan van Vliet en Jo Beers
gingen achter de ver voor hen rijdende gevluchten aan, kregen versterking van
v. d. Klundert en Steenvoorden en moesten daarna toestaan, dat Kool na een
indrukwekkende poursuite zich noch bij hen aansloot. De zes jagers konden in
de slopende rit niet zo heel veel meer van de achterstand afhalen en dat was
voor Jan Groot een gelukkige bijkomstigheid, hoewel een schrale troost. Groot
was zeker de rapste van het leidende sextet, een absolute winnaar van de
zwaarste etappe, totdat kort voor Oirschot zijn band snel begon leeg te lopen
en hij zijn gezellen nog een goede minuut moest prijisgeven. Tussen de
duizenden militairen in Oirschot door snelde nu Adri Roks in de armen van
Miss Remington, zodat, toen Van Egmond
achter Rentmeester als derde finishte, Van Egmond zijn ploeg De Spartaan toch
de vreugde kon verschaffen van een oranjetrui, Jan Hugens was zelfs naar de
negende plaats gedrongen. Amateurs: 1. Adrie Roks, 2. Piet Rentmeester, 3. Ab van Egmond. OLYMPIA’S
TOER.58 03e RIT B (29 mei).1958 Vertrouwde
klederdracht. De ploegentijdrit,
die tussen St. Oedenrode en Den Bosch over 22 kilometers voerde, leek
aanvankelijk alleen van belang voor de klassering van de teams, maar zou nog
belangrijker worden. Niet lang nadat de commandant van Oirschot zijn zo
gastvrij ontvangen karavaan van Olympia's Toer weer een goede reis had
toegewenst, worden de twaalf ploegen op die 22 snelle kilometers afgezonden.
In het Sportpark „De Vliert" werden toen verschillende dingen
duidelijker. In de eerste plaats, dat de militairen wel degelijk nog bijzonder
gevaarlijk zouden zijn - zij wonnen de rit glansrijk - en bovendien dat
Manneke Roks ernstig bezig was, een herhaling van de Toer 1957 te gaan
presenteren. Toen de klassementen worden opgemaakt, verkeerde Adri Roks namelijk
in de wetenschap, dat hij de volgende dag naar Goes een vertrouwd
kledingstuk zou kunnen aantrekken. De oranjetrui, die hij een jaar eerder
naar Amsterdam had gevoerd. Van Egmond heeft dus kort plezier gehad van het
oranje kleinood, maar in zijn eigen Spartaanshirt zou hij de volgende dag
toch niet uit Vlijmen vertrekken, want de rit naar Oirschot had de Hagenaar
ook het groene tricot bezorgd. Ploegen: 1. Militairen, 2. Breda, 3. Limburg, OLYMPIA’S
TOER.58 04e RIT (30
mei).1958 EEN NIEUWE
LEIDER. De vierde etappe
heeft opvallend weinig strijd gebracht, maar toch wel een dertigtal
slotkilometers, die niet alleen interessant waren door de schitterende
attacque van De Baronie en Theo Middelkamp, die ook de dag tevoren de
krachten hadden samengebundeld, maar ook en vooral door de consequenties die
er aan de eindphase zaten, omdat Piet Rentmeester bij het naderen van Goes
steeds zekerder werd van het bezit van de oranjetrui. De man, die op
deze dag de prestatieprijs kreeg, Robert van der Ruit van Olympia, was de
eerste, die demarreerde. Evenals later Wil Bravenboer, daarna Kool met
Steuten en tenslotte ook Kool met Gudde gelukte dat niet. Robert van der Ruit
was de man, die het een tweede maal probeerde. Hij kreeg zijn clubmakker
Johnny de Vries, de militair Coen Visser en de Zeeuw v. d. Klundert mee. Dat
geschiedde op de dijk die de karavaan naar -Standaardbuiten ( In Fijnaart
hadden de vluchtelingen 17 seconden, enkele kilometers verder was de winst 53
seconden en toen het terreinverlies voor het peloton een minuut bedroeg,
vonden De Baronie en Theo Middelkamp, het de hoogste tijd om - in Bergen op
Zoom - de tegenaanval in te zetten. En aangezien Rentmeester in de tweede
groep, die zich afscheidde, was meegegaan, liet v. d. Klundert zich - na
pech - terugvallen uit de kop, om zijn ploegmakker en kanshebber op de
oranjetrui, zo snel mogelijk vooraan te brengen. Dat gelukte, zodat ook twee
man van Le Champion, Joop Wuurman en Joop Gudde, twee van De Baronie, Van
Steen en Hofmans, twee man van de Rotterdamse Leeuw, De Jager en Van Vliet,
en voor Feijenoord v. d. Ven vooraan geraakten. Jammer genoeg moest v. d.
Ven met malheur even later afhaken. De nu dus tien nieuwe leiders liepen uit
tot anderhalve minuut, Rentmeester scheen reeds zeker van de oranjetrui,
maar toen gebeurden er niet voorziene dingen. Op het circuit van Goes, waar
duizenden de renners opwachtten, snelden Hofmans en Van Steen vooruit om
onderling de zaken aan de meet te regelen. De opzet slaagde, Hofmans word
winnaar en De Baronie versterkte zijn positie in het ploegenklassement
aanzienlijk. Tegelijkertijd kreeg Rentmeester kettingbreuk en moest de man
uit Yerseke toch nog 25 seconden prijsgeven, terwijl v. d. Klundert tweemaal
malheur aan de ketting kreeg en op een damesfiets de rit moest volbrengen.
Een onverwachte tegenslag dus voor Theo Middelkamp, maar toen aan de
eindstreep journalisten snel een algemeen klassement ineendraaiden, kon
Barend Barendse de duizenden enthousiaste Zeeuwen kond doen van het feit,
dat Piet Rentmeester met een voorsprong van vier seconden toch in het oranje
kon worden gehesen. Minder prettig was de aankomst van de brokkenwagen, omdat
daarin drie buitenlanders zaten, de laatste Denen Byrgesen en Christiansen,
en de Belg Depreker, Amateurs: 1. Frans Hofmans, 2. Antoon van Steen, 3. Coen Visser, OLYMPIA’S
TOER.58 05e RIT (31
mei).1958 AANVAL VAN
EGMOND. Er waren 61
renners de finish in Goes gepasseerd, 58 vertrokken er, kort nadat de
Burgemeester van Goes de officials en journalisten op het raadhuis had
ontvangen. De wedstrijdcommissarissen hadden namelijk besloten, de Belg
Mintjes, de Zeeuw Jo Beers en de Rotterdammer Wil Bravenboer uit de strijd
te nemen, omdat zij kilometers lang achter een vrachtwagen hadden getracht,
een achterstand weg te werken. Op deze vijfde dag lieten leden van de
militaire ploeg met de regelmaat van de stopwatch, waarmee Majoor Storm
herhaaldelijk voorsprongen van kopgroepen timede, honderd, soms tweehonderd
meter goedmaken door Piet Rentmeester of leden van De Baronie. Volkomen
berekend tastten de militairen steeds meer de krachten van de oranjetrui en
het leidende team van de Drie Hoefijzers aan, totdat Ben Teunisse
demarreerde. Hij kreeg aanvankelijk alleen Mick Snijder en Steuten mee.
Snijder viel snel terug, maar Teunisse en Steuten kregen daarvoor in de
plaats een aanmerkelijk belangrijkere steun: eerst Timmermans als tweede
militair tezamen met de bijzonder actieve Johnny de Vries, daarna
Feijenoord's gastrenner Solaro, Piet Steenvoorden (voor het algemeen
klassement nog gevaarlijker als Teunisse) en de drager van de groene trui, Ab
van Egmond die slechts 49 seconden verwijderd stond van het oranjeshirt van
Rentmeester. Schulte had zijn aanval volgens plan uitgevoerd, Steenvoorden en
Van Egmond kwamen er een dankbaar gebruik van maken en toen de kaarten zo op
tafel lagen, was het duidelijk dat er in deze kopgroep een nieuwe aanvoerder
school voor het algemeen klassement en - indien de winst stevig opgevoerd kon
worden - ook in het ploegenklassement. Wel, de opzet van
de mannen vooraan slaagde. In Halsteren had de kopgroep 34 seconden
voorsprong op Jan van Vliet, die zo dolgraag bij de eersten in “zijn"
Rotterdam zou willen aankomen, en 37 seconden op het peloton. In Steenbergen
was het verschil reeds 1.25 minuut op het gesloten peloton, in
Standaardbuiten bleek er enig terrein verloren te zijn gegaan: 48 seconden
op wederom Van Vliet en 55 seconden op het peloton. Maar toen gingen de
vluchters er serieus werk van maken, met het gevolg dat er in Zevenbergen
twee minuten verschil waren tussen kopgroep en peloton, op de Moerdijkbrug
2.53 min. op opnieuw Van Vliet nu met Reekers (die kort tevoren een
schitterende solo na een lekke band had volbracht) en 3.17 min. op de hoofdmacht.
In Rijsoord, met nog En de militairen?
Ze hadden zoveel zelfvertrouwen in hun kundige chef d'equipe gekregen, dat
zij voor zichzelf de overtuiging waren toegedaan dat niemand ze in het
klassement nog kwaad zou kunnen doen. Amateurs: 1. Piet Steenvoorden, 2. Ben Teunisse, 3. Ab van Egmond, OLYMPIA’S
TOER.58 06e RIT (1
juni).1958 BESLISSENDE
SPRINT. Immers, zij
hadden op de laatste dag van de Toer niet anders te doen dan de course te
“controleren" en zij deden dat voortreffelijk. Daarom was een
ontsnapping van de overigens strijdlustige Hagenaar Kool nutteloos en konden
even later ook De Jong, Van Weeren, De Vries en Van Vliet hun biezen heel snel
pakken. Neen, geen demarrage werd toegestaan of het meest zijn, dat de
militaire ploeg er bij aanwezig was. Zoals de aanval, die Rentmeester in alle
wanhoop nog deed en waardoor achttien man aan de leiding kwamen. Daarbij
waren toen niet alleen de zes best geplaatsten in de algemene rangschikking
maar ook drie militairen. Deze achttien verloren snel de verkregen kleine
voorsprong, maar onmiddellijk daarop tastte Rentmeester opnieuw de krachten
van zijn concurrenten af en het gevolg was, dat er een definitieve
afscheiding tot stand kwam: Dertien man geraakten vooraan, steeds bedreigd
door de volgende groep, maar tot in het Olympisch Stadion toch niet meer
bereikt. Bij die dertien waren opnieuw de zes gevaarlijkste mensen en drie
militairen: Piet Rentmeester, Ben Teunisse, Coen Visser, Timmermans,
Hofmans, Roks, Wuurman, Van Straten, Steenvoorden, Groot, De Vries, De Jager
en Van Egmond. Dertien sterken, die een hernieuwde aanval van Rentmeester nu
met De Jager, in Aalsmeer, de kop indrukten en die ook een vlucht van
Olympia's beste man Johnny de Vries niet toestonden. Want de eindsprint.zou
de zaken moeten verdelen. Op de meet van het Olympisch Stadion zou de winnaar
moeten worden aangewezen, eerder niet. Drie mogelijkheden waren er nog,
omdat indien de winnaar van deze laatste etappe Steenvoorden, Van Egmond of
Teunisse zou zijn, een van deze drie ook de machtige trofee in ontvangst zou
kunnen nemen. Begrijpelijk, dat het meest gedacht werd aan de scherpe
finisher Piet Steenvoorden. Maar toen op de piste van Amsterdam Piet
Rentmeester nog niet uitgeblust bleek en enkele lengten winst kon pakken,
zakten de kansen voor de Nederlandse kampioen onmiddellijk en toen bovendien
Van Egmond met krachtige pedaalslagen over Steenvoorden heen kwam, was het
overduidelijk, dat Van Egmond zijn oranje leiderstrui ook na de eindstreep
van de vierde Toer tot zijn eigendom wilde rekenen. Zo geschiedde. De
meest constants rijder, Van Egmond, werd winnaar van de Toer en van het
puntenklassement. Piet Steenvoorden kreeg de prijs voor de snelste sprinter
en aangezien de militairen met hun vooruitgeschoven post van drie mannen het
dagploegenklassement wederom op hun naam brachten, hadden zij met de aanval
niet alleen hun positie het beste verdedigd, maar zelfs aanzienlijk
verbeterd. BRON:JOOP REUVECAMP. Amateurs: 1. Piet rentmeester, 2. Ab van Egmond, 3. Piet Steenvoorden. Amateurs
Eindklassement; Algemeen
ploegenklassement. 1. Militair Team
70.26.20; 2. De Baronie (Breda) op 2.51; 3. Theo Middelkamp (Goes) op 8.29;
4. De Kampioen (Haarlem) op 11.01;,5. Le Champion (Amsterdam) op 11.29; 6. De
Spartaan op 11.45; 7. Limburgs Team op 11.50; 8. Feijenoord (Rotterdam) op
14.03; 9. Olympia (Amsterdam) op 15.05; 10. Rotterdamse Leeuw) op 22.55. Puntenklassement. OLYMPIA’S
TOUR.58.01E RIT (27 mei).1958 De strijd, die op
de eerste dag al de belangrijkste schifting heeft moeten brengen, is voor de
buitenlandse ploegen dramatisch verlopen. Vooral voor de Belgen. Reeds na
dertig kilometer, toen Vinkeveen nauwelijks de rug was toegekeerd, viel de
eerste man van de Zuiderburen „plat". Ploegleider Verbeke keek de zaken
even aan, ondernam niets omdat zijn renner De Ridder tot op honderd, meter
van het peloton terugkwam, bleef aarzelen toen De Ridder ondanks krampachtig
vechten ,verachterde" en beging de enorme fout, pas assistentie naar De
Ridder te zenden, toen deze reeds dertig kilometer lang eenzaam maar vergeefs
had gestreden voor de aansluiting met de groep. Pas toen gaf hij de order aan
Coopmans en Kersemans om hun makker op te halen, een bevel dat evenwel te
last van de chef d'equipe was gekomen, want hoewel ook het jachtende trio
tot kort achter de hoofdmacht kon komen, moesten zij tenslotte het hoofd
buigen voor de vereende krachten van de groep en stonden zij aan het begin
van een oneindige race tegen de tijd, die het trio van de Koninklijke Antwerpse
Renners- en Supportersclub glansrijk verloor, omdat de meters aanzwollen tot
kilometers, tot vele minuten tenslotte en zij zover achtergeraakten, dat met
geen mogelijkheid meer de juiste route gevonden kon worden. Voor Coopmans
werd zulks teveel, zodat Jan Silleman als eerste buitenlandse uitvaller deze
Belg in de brokkenwagen kreeg. De Ridder en Kersemans arriveerden, toen de
jury acht minuten eerder de controle had gesloten, De Denen hadden
een bijna even grote tegenslag, omdat Byrgesen juist malheur kreeg op het
moment, dat zijn ploegleider vooruit was gesneld naar de verzorging in
Apeldoorn. Pas toen chef d'equipe Olsen bijde ravitaillering Byrgesen niet
kon ontdekken, kon hij drie van zijn mensen opdracht geven, op hun
ploegmakker te wachten, een oponthoud, dat de Denen tenslotte meer dan 21
minuten ging kosten. Het team uit Kopenhagen kon de handen toen ineenwrijven,
dat men met slechts vijf man de reis naar Amsterdam had kunnen aanvaarden en
Olympia de Deense ploeg met Spaans en Koolhof kon completeren, van wie vooral
Koolhof zich bijzonder actief toonde. Deze twee mannen en Skoedt redden de
klassering van Kopenhagen in het ploegenklassement. POGINGEN Dat de Belgen en
Denen zulke enorme achterstanden moesten incasseren, was niet zonder meer
het gevolg van eigen zwakte. In de groep werd namelijk een hoog tempo
constant gedraaid en moesten de wielen talrijke malen sneller over de wegen
rouleren bij de vele ontsnappingspogingen. Harry Scholten, actief van begin
tot eind, startte met de talrijke demarrages. Hij slaagde niet, maar werd in
zijn poging onmiddellijk opgevolgd door Koolhof (Kopenhagen) en Ad Biemans
(De Baronie), welk duo achter Scherpenzeel de steun kreeg van Jonker (Le
Champion), Johnny de Vries (Olympia), Wim Klebach (Olympia) en Kool van De
Spartaan. Een jacht van drie groepen betekende een snel einde van deze
ontsnapping. Onmiddellijk
daarop demarreerde Kool van De Spartaan opnieuw en konden vier man met
Scholten's clubgenoot aan de leiding komen: de Middelkamprenners Henk Nijdam
en Heeren, Walraven (Rott. Leeuw) .en Koolhof (Kopenhagen). Heeren moest
afhaken, viel ver terug en werd later zelfs uit de strijd genomen, Piet
Hanegraaf (De Baronie) ondernam een achtervolging met de Zaanse Zeeuw Jo
Beers, Hanegraaf reed lek en toen sleepte Nijdam zijn ploegmakker alleen
naar de kopgroep toe. Nijdam zelf moest niet lang daarna terug naar het peloton,
omdat zijn nauwelijks herstelde sleutelbeen hem parten speelde en toen de
zaken er eenmaal zo voor kwamen te staan, geven de resterende vluchtelingen
hun veroverde halve minuut snel prijs. Meer dan Jan Hugens
demarreerde, op het moment dat nog Amateurs: 1. Jan Hugens, 2. Ab van Egmond, 3. van Steen, OMLOOP VAN
DE KEMPEN (13 juli).1958 Stormloop der
Kempen werd ook door Rene Lotz
gewonnen Antoon van der
Steen spurtte naar verkeerde eindstreep Als Brabant dit
jaar een vertegenwoordiger voor de ploeg naar de Wereldkampioenschappen bezit
dan heet deze Antoon van der Steen uit Etten, die dit jaar ook de tweedaagse
Ronde van Brabant heeft gewonnen. Maar we vrezen, dat hij een goede
pleitbezorger moet bezitten wil hij voor die eer in aanmerking komen. De
Ettenaar heeft namelijk door een vergissing de Stormloop der Kempen verloren.
Hij spurtte naar de plaats waar een spandoek hing en geen eindstreep te zien
was. Lotz werd verschillende lengten los gegooid, doch toen hij het publiek “doorgaan!"
hoorde schreeuwen, snapte hij eerder dan v. d. Steen wat er aan de hand was.
Vijftig meter verder lag de eindstreep, die de Limburger eerder passeerde dan
v. d. Steen, die zich al recht had gezet om met een triomfantelijk opgestoken
hand zijn overwinning aan te kondigen. Het was erg
jammer, dat deze moordende Omloop der Kempen, opnieuw door een onregelmatige
eindsprint een dubieuze winnaar opleverde. Vorig jaar was er iets met De Roo
aan de hand en dit jaar maakt Rene Lotz geen uitzondering. Nu willen we
niemand enig verwijt maken om de doodeenvoudige reden, dat dit onjuist zou
zijn. Een halve minuut voor de kopgroep, bestaande uit v. d. Steen, Lotz en
Coen Niesten, zich voor de eindsprint presenteerde, werd door een volgwagen
het finishdoek „rats" van de palen gereden. Wat doet men nu op zulk een
moment, dat het hoogtepunt van de course is aangebroken? Dan doet er niemand
iets! Men is onthutst en het ontbreekt aan tijd om nog maatregelen te
treffen! Wij hebben al
vaker beweerd, dat er voor het verrijden van klassiekers bindende
voorschriften moeten worden uitgevaardigd. Wie in binnen- en buitenland
coursen volgt, weet, dat wij in Nederland vele fouten maken, die voorkomen
kunnen worden. Zo'n wedstrijd komt wel aan zijn eind, maar lang niet altijd
zoals het behoort. Neen, verwijten maken wij niemand. Zelfs geen jury, al is
zij met vlaggen gewapend. Die voorschriften moeten er komen. Dan zijn de
taken verdeeld. Om op de
overwinning van Lotz en de nederlaag van v. d. Steen terug te komen: Van der
Steen weet, dat hij een eindstreep passeren moet. Op die lijn valt de
beslissing. De Ettenaar kon zulk een lijn bezwaarlijk gezien hebben. Hij
moet dus direct bevroed hebben, dat er iets scheef ging. Antoon van der
Steen verloor dus de Omloop aan Lotz. En de Limburger komt de overwinning
goed van pas. Op drie achtereenvolgende Zondagen behaalde hij een ereplaats
in de Ronde van Limburg, hij won de Ronde van Midden-Nederland en de Omloop
der Kempen. Dat valt niet uit te vlakken. De Limburgers zullen zich gelukkig
prijzen, want of Hugens nog in staat zal zijn eventueel in Reims aan de start
te verschijnen valt te bezien. Op weg naar Veldhoven heeft hij namelijk een
val gemaakt, die hem belette aan de start te verschijnen. We vernamen, dat
hij enkele vleeswonden opliep, maar tevens een middelvinger brak! Dat is een
kwalijke zaak. Mocht het een en ander juist zijn,
dan geloven we niet, dat hij in Frankrijk van de partij zal kunnen zijn. Een
Lotz, in zijn huidige vorm is een uitstekende plaatsvervanger. Wie is Van der
Steen? Daarmee steken we
ook een pluim op de hoed van de verliezer Van der Steen. Hij heeft wel de
Ronde van Brabant gewonnen, maar die etappe-course geldt niet als klassieker.
In de Ronde van Midden-Nederland miste hij de slag, die ook toen vrij vroeg
gevallen is. Hij liet echter zien, dat hij goed fietsen kon. Met enkele
anderen zette hij vanuit het peloton een achtervolging op, waarin hij
waarachtig zijn streng durfde te trekken. Ofschoon wij vertrouwen in hem
menen te mogen stellen, eerlijkheidshalve moeten wij hieraan toevoegen, dat
ook wij nog niet precies weten wat hij in de mars draagt. Het is een sterke,
goed-gebouwde knaap, die klaarblijkelijk in zware wedstrijden het best op
dreef komt. Als hij dit jaar eerder de klassiekers had opgezocht zouden we
wegen hoe snel en hoe groot zijn inhoud is. Hij is het bekijken inderdaad
waard. In de Omloop der
Kempen, waarvoor hij op het laatste moment met toestemming nog aan de
startlijst kon worden toegevoegd, heeft hij een agressieve in plaats van een
defensieve course gereden. Met kijken alleen is de wedstrijd niet te winnen.
Men moet zelf de aanval durven blazen. In het Utrechtse verkeek hij zich op
de gedragingen van de streekrenners Pauw, Teunisse, Rademaker, Pothuizen. In
de Kempen liet hij niets aan anderen over. Het was er ook geen weer naar. Er
stond een storm over het Kempenland, die het parool „voorin-rijden"
roodzakelijk maakte. De Omloop begon namelijk met een kleine Ronde door een
gedeelte van de Kempen, waarna in de richting Eindhoven werd afgeslagen. De
wegen door de Kempen zijn over het algemeen vrij smal. Goede course-wegen,
maar het peloton moet zich als een wurm rekken. Er kwam bij, dat de eerste
kilometers tegen de storm opgetornd moest worden. Het leed was al spoedig
niet meer te overzien. Negentig renners hadden de start verlaten, ofschdon
er bijna 130 op de startlijst stonden. Voor de organisators was het een grote
teleurstelling, dat Middelkamp de verenigingsinschrijving niet kon
nakomen.Piet Rentmeester ontbrak op het appel. Daarbij voegde zich de
absentie van Hugens. Dit betekende dus dat er van de tweestrijd
Hugens-Rentmeester in de Omloop niets te zien zou zijn. Het verloop van de
Ronde van Limburg, door Rentmeester gewonnen, had namelijk verwachtingen
gewekt. Zeventig
uitvallers. Het eerste was,
dat het resterende peloton, met een Belgische en een Duitse ploeg in de
gelederen, tengevolge van de storm reeds in de eerste twintig kilometer uit
elkaar viel. Een groep van zestien renners scheurde zich na een half uur
fietsen al van het peloton los. Het waren klaarblijkelijk de sterksten, want
ofschoon zich achter hen nog een jachtgroep met Teunisse, Rabe, Raats,
Knoops, Vah Dienst, Van Smirren en Helsloot vormde - een kwalitatief
belangrijke groep dus - zouden zij nooit verontrust worden. Toen zich na De pechduivel
scheen niemand te willen sparen. Rademakers, Van Beers, H. Rutten en Pardoel
vielen uit de kopgroep weg. Dieperink en Wayboer zouden spoedig volgen. In
Hapert, halfweg de eerste grote ronde, reden er nog maar tien man op kop,
terwijl op 2.45 min. Marbus, Rutten, Helsloot, Van Smirren, Van Dienst, De
Bruin, Dieperink, De Vries, Teunisse en Schoenmakers volgden. Het wegspook
teisterde het overschot van het grote peloton al even erg als de storm. In
het voorste gelid kwamen Kool, Le Grand, Nijdam en de Belg Quanten langs de
weg te staan, terwijl Th. Rutten moest lossen. In de jachtgroep
konden zich ook slechts vijf man handhaven: Teunisse, Knoops, Pardoel,
Schoenmakers en Verwijlen, die al op vijf minuten waren gedraaid. Naar het bittere
eind. Dat was de
situatie voor men aan de laatste ronde begon. Het cordon verzorgerg tussen
Waalre en Meerveldhoven keek zich de ogen uit om nog meer renners te
ontdekken.... De kopgroep
bestaande uit Lotz, Van der Steen, Coen Niesten, Dick Enthoven en Corstjens
zat theoretisch op fluweel, maar moest practisch op de pedalen staan om de
wind te trotseren. Toen de Budelse Corstjens moest afhaken bleven er nog vier
koplopers over, waarvan Enthoven met een aflopende tube sukkelde. De
Amsterdammer was al twee keer “teruggekomen", nadat hij had bijgepompt. De derde keer was
hij te dicht bij de finish om zijn achterstand nog goed te maken. Met een handvol
renners werd deze tiende Omloop der Kempen bedindigd op de wijze zoals wij
reeds schetsten. De clubprijs behaalde Wilhelmina. BRON: FRITS VAN
GRINSVEN Amateurs:1. R. Lotz, Stein; OMMEN (26
mei).1958 EVERT HUP
(KAMPEN) KRANIGE WINNAAR VAN RONDE VAN OMMEN. De Ronde van
Ommen, die op 2e Pinksterdag werd verreden, leverde een fraaie zege op voor
de veelbelovende Kamper amateur Evert Hup. Hij was het die de wedstrijd
,maakte" tezamen met Wim Dieperink uit Barchem, en de nieuwbakken
amateurs Ben Lohuis uit Delden en Dick Bossink uit Den Ham. Dit viertal ging
in de tweede ronde reeds aan de haal. Van dit groepje moest Lohuis
noodgedwongen „lossen" door een lekke tube. Hup, Dieperink en Bossink
draaiden lustig door met een ronde voorsprong op het peloton waarin renners
als Fre Mik uit Nw. Pekela, Bertus Boom uit Markelo, Niemeijer uit Hengelo en
Reitse Lemstra uit Zwolle al het mogelijke probeerden om de vluchters te
achterhalen. Hoe men ook demarreerde het lukte niet de vluchters in te
lopen. Bepaald pech had de potige Bossink toen hij door een val de
aansluiting miste met Dieperink en Hup. Zo kwam het, dat Dieperink en Hup
uiteindelijk moesten uitvechten wie zich winnaar kon noemen. Evert Hup werd
de kranige winnaar met op de tweede plaats Wim Dieperink. De tijd van Hup
over de Amateurs: 1. Evert Hup (kampen); 2. Wim Dieperink (Barchem); 3. D. Bossink, Den
Ham; 4. op een ronde: F. Mik, Nw. Pekela; 5. D. M. Schipper, Doetinchem; 6.
K. Niemeijer, Hengelo; OOSTBURG
(21 juni).1958 Amateurs: 1. Piet van Hees, 2. Piet van As, 3. Cees Paymans, OOSTERHOUT.MOLEN
(15 augustus).1958 Amateurs: 1. Ab van Egmond, 2. Coen Niesten, 3. Emiel Verstraete, OOSTERWOLDE
(13 september).1958 Amateurs: 1. Henk Hoekstra, 2. Piet Schreurs, 3. Marten Wierda OOSTVOORNE
(9 augustus).1958 LEO TEN DAM BOEKT
EINDELIJK EEN OVERWINNING. In het
zonovergoten Oostvoorne heeft de Hagenaar Leo ten Dam eindelijk een
overwinning weten binnen te halen. Het was de eerste sinds de tijd - jaren
geleden - bij de junioren. Tevens behaalde Ten Dam de leidersprijs, waarmee
zij aangetoond, dat deze jongen, van wie we zonder meer kunnen zeggen, dat
hij tot de vechtjassen van menige ronde behoorde, veel op het voorplan heeft
gestaan in Oostvoorne. Na afloop wachtte hem evenwel een berg ongenoegen,
toen de renners, waarmee hij na ongeveer tweederde van de rit uit het peloton
was weggekomen, hem herinnerden aan een afspraak, als zou Ten Dam, die
kilometers voor tijd in moeilijkheden was geraakt, hebben toegezegd niet aan
de eindspurt te zullen deelnemen. Hoe dan ook, hij deed het wel en won nog
bovendien. Na hem finishten in volgorde Coen Niesten, Mik Snijder, Gerrit
van Dienst, Leen v. d. Leur met een tijd van 2 uur 9 min. 20 sec. over ca. De
nieuwelingenrit, evenals die der amateurs voorafgegaan door een minuut
stilte,ter nagedachtenis van de in Chaam zo jammerlijk verongelukte
Riethoven, was voor de Numansdorper Dik Groeneweg, die hiermee zijn 7e
overwinning boekte.. Twee ronden voor tijd spurtte Groeneweg uit een groepje
van vier weg. Droog, Capellen en Den Hertogh vielen terug in de groep. In de
laatste Amateurs en
Onafhankelijken: 1.Leo ten Dam, 2. Coen Niesten, 3. Mik Snijder,
4. gerrit van Dienst, 5. Leen van de Leur, Nieuwelingen: 1. Dik Groenenweg, 2. Wim Schuling, 3. R. Meeldijk, 4. W. Jansen, OPMEER (3
augustus).1958 WIM BOGERS TE
OPMEER DE SNELSTE AMATEUR. Wim Bogers uit
Nieuw Vennep is er in geslaagd de Ronde van Opmeer voor amateurs op zijn naam
te brengen. Na C. Dulleman uit
Beverwijk toonde zich na OSS (18
mei).1958 FRAAIE ZEGE VAN
RADEMAKERS IN RONDE VAN OSS. Direct na het
startschot zetten de 105 nieuwelingen er flink de vaart in, maar het ging
niet zo snel of enkelen zagen nog kans een voorsprong te nemen. Aanvankelijk
werden zij weer achterhaald, maar tegen de tijd dat de hoofdmacht tot 61 man
geslonken was, kwamen Van IJzendoorn (Driebergen) en Lute ('s-Graveland)
definitief weg. Zij kregen gezelschap van Van Heeswijk (Drunen) en v. d.
Hanenberg (Rosmalen), terwijl ook Balk (Badhoevedorp), Lachterop (Amsterdam)
en Van Lith (Gellicum) zich nog wisten aan te sluiten. Dit zevental bleef
verder buiten schot. De verrassend sterk rijdende Van IJzendoorn sprong nog
alleen weg, maar met de streep in zicht werd hij door enkelen achterhaald. Nieuwelingen: 1. Balk (Badhoevedorp), 2. Van Heeswijk (Drunen), 3. Van de Hanenberg
(Rosmalen), 4. Van IJzendoorn (Driebergen), 5. Lute ('s-Graveland), 6. Van
Lith (Gellicum) en 7. Lachterop (Amsterdam). Vervolgens de grote groep: 8.
Van Lokven (Orthen), 9. Rutgers (Naarden), 10. Damo (Kortenhoef), 11. Van
Impelen (Odijk), 12. Van Schie (Pijnacker), 13. Verstappen (Geldrop), 14.
Westbeek (Utrecht) en 15. v. d. Touw (Rijswijk). De In de inmiddels
gestadig vallende regen gingen vervolgens 80 amateurs en onafhankelijken van
start. Onder deze omstandigheden viel het parcours niet mee, zoals velen tot
hun schade ondervonden. Sommigen (zoals Pauw) verdwenen roemloos van de weg,
anderen (zoals De Rabes) gingen strijdend ten onder en weer anderen (zoals De
Reuver) werden door valpartijen uitgeschakeld. Ondanks dat alles werd het
een mooie, zelfs enerverende wedstrijd. Na 5 ronden zat
er tussen kop en staart van de groep al 45 seconden en de laatsten zijn dan
ook niet meer bij gekomen. Later waren er nog 2 groepen van resp. 13 en 26
man en de rest al kansloos. Uit de kopgroep, die evenals de volggroep
geregeld mannen verloor, ontsnapte Van Uden (voor eigen publiek zo mogelijk
nog strijdlustiger dan anders) en rondenlang draafde hij voor de meute uit.
Maar hij werd tenslotte achterhaald en toen eiste Rademakers (Utrecht) de
aandacht op door alleen in razend tempo de kopgroep te achterhalen, die al 2
man verloren had. Even later sprong hij weer alleen weg en alleen Van Uden
was bij machte hem te houden. In goede samenwerking sprongen zij van groep naar
groep, maar toen zij (op de kopgroep na) alle anderen achterhaald hadden,
maakte Van Uden een lelijke val, zwaar gehavend zette hij de strijd voort en
begon met Van der Lee (Drunen), die ook ontsnapt was, andermaal aan de
achtervolging. Maar Rademakers was die middag niet te achterhalen en zette
tenslotte ook de kopgroep (nog slechts 4 man sterk) op een ronde, waarbij hij
in zijn spoor drie anderen meesleepte. In dit stadium viel het rijden van
Helsloot (Amsterdam) op, die na aanvankelijke achterstand bijzonder snel was.
De gewonde Van Uden moest Van der Lee (vorig jaar nog nieuweling) laten gaan,
maar smaakte het genoegen toch buiten bet bereik van de rest te blijven.
Onder groot gejubel fietsten de overblijvende 21 man onherkenbaar door de
modder de laatste ronden en zorgden voor een tintelende finale. BRON:KEES
ZWEEDIJK Amateurs: 1. Rademakers (Utrecht), OUD-BEIJERLAND
(14 juni).1958 Amateurs en
onafhankelijken: OUDE-PEKELA
(15 juni).1958 Amateurs: 1. Eddy Jongstra, 2. Piet Schreur, 3. Fre Mik, OUD-GASTEL
(11 mei).1958 STEENVOORDEN WON
IN OUD-GASTEL. Onafhankelijken
en amateurs: 1. P. Steenvoorden, Heemstede, Nieuwelingen: OUD-GASTEL
(15 augustus t/m 17 Augustus).1958 Amateurs 1e
rit: 1. Adrie Roks, 2. Henk van Bastelaar, 3. Piet
van de Horst Amateurs 2e
rit: 1. Gerrit Lentelink, 2. Piet van Hees, 3. Adri
Roks, Amateurs 3e
rit: 1. Werner Swanenveld, 2. Frans Stevens, Amateurs Eindkl.: 1. Adrie Roks, 2. Werner Swanenveld, 3. Frans Stevens; OUD-VOSSEMEER
(20 september).1958 PIET VAN HEES
WINT MET VOORSPRONG DE RONDE VAN OUD-VOSSEMEER. Piet van Hees
heeft in de 20 Sept. j.l. verreden Ronde van Oud-Vossemeer ondubbelzinnig
bewezen dat zijn opstelling in de Middelkamp-ploeg voor het
interclubkampioenschap van Nederland geen misgreep is geweest. In een sterk
bezet deelnemersveld en na een uitermate levendige en snelle wedstrijd had
hij, nadat reeds 85 inspannende kilometers onder de wielen waren doorgegaan,
nog energie genoeg om in een Het eerste uur
van de wedstrijd kende de bekende inleidende schermutselingen, waarin vooral
de hoog genoteerde Ab van Egmond, Coen Niesten en Cees van Amsterdam
domineerden. Talrijke uitlooppogingen werden voornamelijk door dit waakzame
driemanschap in de kiem gesmoord, terwijl zij en passant de basis legden voor
het premieklassement (v. Egmond) en de prestatieprijs (Niesten). Het vuurwerk
was ook na het eerste uur niet van de lucht, maar ook dan werden alle
initiatieven in de kiem gesmoord, zodat 10 ronden voor het einde de demarrage
van Piet van Hees pas de ontknoping bracht. Voor de matadoren kwam deze
uitlooppoging als een verrassing, waarvan zij zich te laat herstelden. Amateurs en
Onafhankelijken: 1. Piet van Hees, Hoogerheide, OVEZANDE
(20 april).1958 De Ronde van
Ovezande die als clubwedstrijd van de R.T.C. “Theo Middelkamp" voor
Nieuwelingen en Adspiranten werd verreden kende een onverwachte
belangstelling van de zijde van bet publiek. Vrij spoedig
vormde zich een kopgroep met Van Overbeeke, Deegens, Verburg, Wieles, De
Schipper en Boonman, welke groep zich tot het einde vermocht te handhaven. In
de achterste gelederen veranderde het beeld bij elke doortocht. De balans
kwam er als volgt uit te zien: Nieuwelingen: Adspiranten: PAPENDRECHT
(7 juni).1958 Amateurs: 1. Werner Swanenveld, 2. Ab Sluis, 3. Jan Stolk, Nieuwelingen: PIJNACKER
(26 juli).1958 JAN JANSEN EEN IN
PIJNACKER. Na het startsein,
praktisch op de meet gevallen met enkele collega's, w.o. Stolk en Schuling,
daarna deel uit makend van een kopgroepje van zeven man, waaruit Riethoven
door een lekke band moest verdwijnen, wist de Nootdorper Jan Jansen de
nieuwelingenronde van Pijnacker op zijn naam te brengen. Hij noteerde een
tijd van 1 uur 41 min. 47 sec. over de De
adspirantenrace was voor Schouten ( Nieuwelingen: 1. Jan Janssen, 2. Dik Groeneweg, 3. W. Jansen, 4. Piet Hermes, 5. J.
Janszen, 6. Rudie Liebrechts, 7. J. Boog, 8. D. Everts, 9. P. van de Burg, Adspiranten: 1. Hennie Schouten, 2. Leo Althuizen, POELDIJK
(30 augustus).1958 ADRI DU PAU
VERRAST DE FAVORIETEN EN WINT DE RONDE VAN POELDIJK. Adri du Pau, die
onlangs over is gegaan naar de amateurs, is op verrassende wijze winnaar
geworden van de Ronde van Poeldijk. De jonge Leimuidenaar, die een bekeken
koers reed en zich niet vermoeid had in premiesprints en ontsnappingen,
waarvan er verscheidene zijn geweest, bleek in de slotronde van deze in een
hoog tempo betwiste koers nog over voldoende reserves te beschikken om de
snelle mamlen uit de „bent" met een lange pace te verrassen. Met enkele
meters verschil bleef Du Pau aan de winnende hand. De snelle jongens mochten
slechts om de tweede plaats duelleren en dat pleit won Werner Swaneveld voor
Joop van der Putten, Piet Steenvoorden en Jack Mesters. Voor al de overigen,
die aan deze massale eindsprint deelnamen, moest er met het ex aequo-bijltje
gehakt worden. En dat is altijd onbevredigend. Van de
uitnodiging - die we van het Wielersportcomite Poeldijk ontvingen - om de
strijd in het Westlandse tuindersdorp te komen volgen, hebben we beslist geen
spijt gehad. Er werd door de 64 amateurs en onafhankelijken, waaronder zich
tal van prominenten bevonden, naar hartelust en met animo gefietst. Steeds
weer waren er nieuwe aanvallers, die - belust op de premies of een
beslissende ontsnapping - hun slag probeerden te slaan. Hen allen aan de
vergetelheid te ontrukken is onbegonnen werk. Het waren er velen. En als er zovelen
zijn die voor de eer en de prijzen werkelijk hard willen fietsen, dan valt
het niet mee om een beslissende voorsprong te verkrijgen. Toen er nog
slechts twintig rondjes waren af te leggen, scheen het dan eindelijk te gaan
gebeuren. Bram Kool, de actiefste strijder, sprong weg en kreeg daarbij
versterking van Muilwijk, Stolk, die in de beginne de aandacht op zich had
gevestigd door na malheur weer terug te komen in het peloton, Van der Burg,
Van Leeuwen (Gouda), Ab Geldermans en Balvert. De slag? Nog geenszins. Het
veld deelnemers bleek volkomen aan elkaar gewaagd. Van der Putten, Van
Straten, Ten Dam, Hartman, Snijder, Steenvoorden, die kort daarvoor tweemaal
van fiets had moeten verwisselen, Paymans e.a. joegen het tempo omhoog en
juist voordat het peloton weer aansluiting met de zeven koplopers zou
krijgen, demarreerde Geldermans. Maar de sterke Beverwijker had ditmaal het
geluk niet op zijn hand, want in een der bochten van de Voorstraat ging hij
onderuit en moest de strijd staken. Een lot dat ook pechvogel Stolk overtrof.
Nieuwe acties van Muilwijk en Van der Burg, Van der Leur en Piet de Vries,
Kool, Speelman, Van Gent en Mik Snijder kenden evenmin genade in de ogen van
de favorieten. Twee ronden voor de finish kwam alles weer bijeen. Zo'n dikke
veertig man. Joop van der Putten en Piet Steenvoorden werden toen
“getipt" voor de eindsprint. Niemand dacht aan Du Pau. En juist zijn
demarrage, die hij driekwart-ronde voor de streep lanceerde, bleek beslissend
voor de zege. Het peloton leverde vlak achter hem een felle strijd om de
tweede plaats. Met zeven, acht en negen man naast elkaar flitsten de renners
over de streep en dat stelde de jury voor
onoplosbare problemen. Ex aequo en loting waren er het gevolg van. Amateurs en
Onafhankelijken: De strijdlustige
Bram Kool uit Delft, die in de laatste ronde nog met Manus Brinkman ten val
kwam, zag zijn activiteiten beloond worden met de leidersprijs. Hij was in de
wedstrijd de meeste keren als eerste over de streep gegaan. In de
voorwedstrijd voor nieuwelingen wisten de Rotterdammers De Jonge en Jansen
uit Delft een veilige voorsprong to veroveren. In de beslissende sprint
tussen hen trok De Jonge duidelijk aan het langste eind. Aanvankelijk hadden
zij nog gezelschap gehad van de Hagenaar Everts, doch die was door pech of
anderszins teruggevallen. BRON: JAN
ROOSEBOOM DE VRIES Nieuwelingen: PRINSENBEEK
(20 juli).1958 Amateurs en
Onafhankelijken: 1. N. Walraven (Den Bosch), Nieuwelingen: PUTTERSHOEK
(28 juni).1958 Amateurs: 1. Jan Stolk, 2. Frans Rabe, 3. Leo ten Dam, 4. Jan Hermes, Junioren: 1. Dik Groeneweg, RAVENSTEIN
(22 juni).1958 Nieuwelingen 1e
serie: 1. Ricardo Quariento, Nieuwelingen 2e
serie: 1. Theo de Kinkelder, 2. Jansen, 3. Leo van
Lokven, RIDDERKERK
(2 augustus).1958 Amateurs: 1. Maarten Breure, 2. Werner Swanenveld, 3. Theo Sijthoff, Nieuwelingen: RIED (31
augustus).1958 Amateurs en
Nieuwelingen: 1. Henk Hoekstra, 2. H. Sikkema, 3. J. Rinsma, RIJEN.LEREN
ZOOL (1 juni).1958 Beroepsrenners en
Onafhankelijken: 1. Geurt Pos, 2. Arie van Wetten, Cees van de
Zande, Nieuwelingen: 1. J. Joossen, 2. T. van helvoirt, 3. Tom Brekelmans, RIJSBERGEN
(20 april).1956 Amateurs: 1. Ad Biemans, 2. Andre de Vries, 3. Cees van Amsterdam, Nieuwelingen: 1. Andre van Aert, 2. Jan Janssen, 3. Walter Heeren, Adspiranten: 1. Leo Althuizen: RIJSWIJK
(11 juli).1958 Amateurs: Nieuwelingen: 1. Jan Janssen, 2. Piet van de Touw, 3. D. Everts, 4. J. Hendriks, Adspiranten: 1. Wim van Dussen, 2. Bert Caffa, 3. Frits Luben, RONDE VAN
BRABANT (7 juni t/m 8 juni).1958 Ettenaar VAN
STEEN won Ronde van Brabant De jaarlijkse
Ronde van Brabant, die gewoonlijk uit twee etappes plus een tijdrit bestaat,
was deze keer gewijzigd in een monster-race van Voor de
tweedaagse van Brabant, welke Zaterdag in Bergen op Zoom begon, kwamen een
honderdtal renners aan de start. Daaronder bevonden zich een flink aantal
sterke onafhankelijken, die werkelijk geen schitterend figuur zouden slaan,
ofschoon zij tot “olie behoorden, die kwam bovendrijven". De sterkste
amateurs lieten evenwel nog juist iets meer zien. Zij bezaten het initiatief,
terwijl de onafhankelijken tot de afwachters en tot de verliezers behoorden.
Reeds op de eerste dag zou het veld der deelnemers tengevolge van de zware
course tot twee-derde worden ingekort. Blijkbaar oefenden de 235 kilometer,
die men van Bergen op Zoom naar Eindhoven voor de boeg had geen invloed op de
meute uit. Er werd vrijwel onmiddellijk strijd gegeven. Reeds vrij spoedig
na het begin liet zich de groep uit St. Michiels Gestel met Van Hout zien,
maar zij hebben hun inspanningen ernstig moeten bezuren. Aan de finish bleek
dat noch Van Hout noch v. d. Groenendaal zoveel kilometers in de benen
hadden. In Oudenbosch, dat was na een goed uur fietsen, deed zich bij de
spoorwegovergang een strubbeling voor. De gesloten bomen werden juist opgelaten
maar het was voldoende om enkele pientere jongens een behoorlijke voorsprong
te laten nemen. Kris kras door het westen van Brabant rijdend kon het groepje
voortdurend in macht en getal groeien. Op het circuit
van Etten bestond het tenslotte uit elf man, waaronder manneke Roks en
Geldermans. De karavaan had nog een moeilijke weg te goed terwijl het aantal
kilometers begon te tellen onder de voortdurende druk der groepen. In Chaam
waar de getrouwen weer gereed stonden met hun vriendelijke gezichten en hun
premies begon de „slechte weg". De sintels van Gilze maakten veel
slachtoffers. De kleine Roks ondervond, dat Vrouwe Fortuna haar
madeliefjes-ogen niet op hem gevestigd hield. Met Zopfi en Van de Ven kwam
hij langs de weg te staan om een nieuwe tube om te leggen. De kopgroep
bestond nog naar uit acht man, die in de buurt van Kaatsheuvel, negentig
kilometer voor de Eindhovense finish, achterhaald werden door een groep van
negen man. Dat was een knappe
jachtgroep geleid door De Haan en Van Steen. En verder bevonden zich daar Van
der Horst, Teunisse en de Utrechtse Rademaker bij. Zeventien man gingen aan
de leiding. Voor die glorieuze stormtroep zouden nog vele desillusies in
petto worden gehouden. Joop Blauw, bijzonder hoopvol aan de start verschenen,
kreeg last van allerlei krampen, die hem van de kopgroep ver naar de
achterhoede deden terugvallen op een moment dat de course op een oortje na
gevild genoemd mocht worden. Even later, ongeveer dertig kilometer voor het
einde bleef Van Amsterdam, in wie men al een etappewinnaar had gezien met
krampen stil staan. Intussen was v. d. Lee, die zo dapper meedraaide uit de
kopgroep gelost. Er stonden nog veertien man in het eerste gelid. Dat aantal
was te groot om geen demarrage meer te verwachten. Zij kwam prompt van de
zijde van de jongste Amsterdammer Enthoven en van de Brabander v. d. Horst,
eenzelfde soort vechtnatuur. Onder hun sprong kromp het restant van de groep
in elkaar. Het eerst werd Paymans het slachtoffer, maar even later volgde
weer een drietal: Hofmans, Van Wetten en Wolfs. Toch werden de
vluchtelingen tot de orde geroepen, maar toen kreeg Enthoven de straf voor
zijn krachtsverspilling. In het gezicht van de haven moest hij lossen. Er
kwamen dus slechts negen man het Sportpark Botenlaan te Eindhoven binnen,
waar op de sintels de finish plaats vond. Er was ontgoochelend weinig
publiek, doch de course was goed. De eindspurt werd met drie lengten
voorsprong gewonnen door De Haan, die daar zijn grote rivaal Van Steen achter
zich hield. De tweede dag bleken de In het
courseeinde sprong De Haan weg voor een reddende solo. Zijn prooi bleek zo
ver weg te zijn, dat hij haar niet eens meer in het gezicht kreeg. De
Ettenaar Van Steen moest tien kilometer voor de finish het kopwerk vrijwel
alleen doen. Pothuizen was aan het einde van zijn latijn. Maar het tweetal
bereikte Roosendaal, dat voor een entree triomphale had gezorgd. Er stonden
duizenden toeschouwers langs de, wegen, terwijl het finish-parcours
“zwart" zag. Eindoverwinnaar
Van Steen, man van de streek, werd met luid gejuich ontvangen. De eervol
verslagene was Jo de Haan, die met anderhalve minuut achterstand als derde
over de finish liep. Totaal uitgeput. Het was een mooie course geweest. Amateurs en
onafhankelijken Eerste etappe Bergen op Zoom-Eindhoven: 1. J. de Haan. Amateurs en
Onafhankelijken Tweede etappe Eindhoven-Roosendaal. 1. Van Steen, Amateurs en
Onafhankelijken Algemeen klassement: 1. Van Steen
(Etten) 10.53.32, 2. De Haan (Klaaswaal) 10.55.42, 3. v.. d. Horst
(Standdaarbuiten) 10.55.44, 4. Rademakers (Utrecht) 10.55.50. 5. Van Straten
(Schiedam) 10.56.00, 6. Teunisse (Utrecht) z.t., 7. Wolfs (Heusden) 10.58.24,
8. Van Wetten (Noordwijkerhout) z.t., 9. Verstraete (Ede) 11.01.01, 10.
Pothuizen (Utrechtl 11.02.08, RONDE VAN
DE HAARLEMMERMEER (10 mei).1958 Piet STEENVOORDEN
een sterk winnaar in de Ronde om de Haarlemmermeer „Schiphol-trofee"
weer voor de militaire ploeg Piet Steenvoorden
heeft in de zware Ronde om de Haarlemmermeer een fraaie en verdiende
overwinning behaald. Samen met militair Jan Hermes en Bram Kool, die hij in
een lange temposprint zijn wil oplegde, was hij vroegtijdig - er lag nog ruim
Dat Steenvoorden,
die in de eerste etappe van de Ronde van Spanje zo onfortuinlijk de strijd
had moeten staken en toestemming verkreeg om in de Haarlemmermeer te
starten, er zijn zinnen op had gezet om in deze ronde een goed figuur te
slaan, liet hij duidelijk blijken. Steeds was hij in de voorste gelederen van
het peloton of dicht in de beurt van de door velen als favoriet getipte Harry
Scholten, alvorens zijn slag te slaan. Scholten moest overigens - na zijn
triomfen in Noord-Holland en Noord-West-Nederland - de lasten van het favoriet-zijn
dubbel en dwars dragen. Hij kreeg geen enkele serieuze kans en reikte in de
klassering niet verder dan een schrale veertiende plaats. Vergenoegd wreven
de militaire renners en hun superieuren zich na afloop van de koers dan ook
in de handen, want behalve een revanche op Scholten hadden zij ook de
„Schiphol-trofee" weten te behouden en tal van ereplaatsen behaald. Vanwege de te
verwachten verkeersdrukte van het bloemencorso bij Lisse en Hillegom, kreeg
het 5 Mei-comite van „De Bataaf" geen toestemming om, zoals
oorspronkelijk in de bedoeling lag, driemaal rond -de Haarlemmermeer te
rijden. Het doorgaan van de wedstrijd heeft daardoor zelfs aan het bekende
zijden draadje gehangen. Maar na verschillende besprekingen met de bevoegde
autoriteiten in Hoofddorp, kreeg men tenslotte vergunning om de ronde op een
parcours van Enkele malen
slaagden aanvankelijk gelosten erin om weer aansluiting te bekomen. Dat er
zich onder hen bevonden die dit al stayerende volbrachten, we zagen twee
renners - we zullen hun namen verzwijgen omdat zij heus niet de enigen zijn
geweest, die zich hieraan hebben bezondigd - naar hartelust achter een grote
veewagen koersen, pleit niet voor hun eerzucht en sportliefde. Want in een
wegwedstrijd heeft dit gestayer niets, maar dan ook niets, met wielersport
gemeen. Halverwege de Maar het peloton
bleef op zijn hoede. Dat ondervonden Mik Snijder en militair A. W. de Vries,
die bij de derde doortocht langs Schiphol het hazenpad kozen. Nauwelijks
waren deze twee demarranten tot -de orde geroepen of Hermes, Steenvoorden en
Kool sloegen - profiteerden van de verwarring en de adempauze na de jacht op
Snijder en De Vries - op de vlucht. Zij hadden succes. Elkaar snel en
regelmatig aflossend liepen de drie demarranten steeds verder uit op de door
hen verlaten hoofdmacht, waarin de favorieten wijseljjk met het hoofd
schudden over zoveel moed en durf. Er moest nog BRON: JAN
ROOSEBOOM DE VRIES Amateur en
Onafhankelijken: 1. P. Steenvoorden, Heemstede (Kampioen), de RONDE VAN
FRIESLAND (10 mei).1958 Zwarte schaduw
viel over de 1e RONDE VAN FRIESLAND De Ronde van
Friesland 1958, op Zaterdag 10 Mei j.1. voor de eerste maal gehouden, heeft
helaas een treurig einde gevonden, doordat de jeugdige renner A. Alting uit
Loenersloot direct na het passeren van de finish zo ongelukkig tegen een boom
terecht kwam, dat hij naar een ziekenhuis vervoerd moest worden. In de nacht
van Zaterdag op Zondag is hij aan de bekomen verwondingen overleden in het
Stadsziekenhuis te Leeuwarden. Dit was een
triest slot van een zeer mooie wielermiddag in Friesland en dat dit gebeuren
zijn stempel drukte op deze zeer goed door een wielercomite in Leeuwarden
georganiseerde wedstrijd over Het begin van
dit, voor het Noorden zeer belangrijke, wielerevenement was echter zeer
feestelijk begonnen. Na het starten om half 3 van een aantal reclamewagens,
volgde een 10 minuten later het defile door de stad van een 150 renners met
jury en volgwagens, waarna om precies 3 uur de burgemeester van Leeuwarden,
de heer Mr. A. A. M. v. d. Meulen op het Europaplein het startschot loste ten aanschouwe van een paar
duizend belangstellenden. Voorafgegaan door
motorrijders van de Rijkspolitie vertrok de karavaan in de richting van
Marssum, een, bonte mengeling van kleuren, een schouwspel dat nog niet eerder
in het Noorden was gezien. Het tempo lag al
direct zeer hoog, ongeveer toejuichingen van
bijkans de gehele stad naar de Voorstreek, waar Van het Hout geen medelijden
kende en zijn rivaal Dieperink gedecideerd naar de tweede plaats verwees.
Ruim een minuut later arriveerde het peloton, een goed 25 man, waarvan J.
Legrand uit Amsterdam de sprint won, voor B. Boom uit,Markelo en W. Conrad
uit Berlijn. Tijdens deze
massaspurt deed zich het tragisch ongeval voor; toen de renner A. Alting uit
Loenersloot (10e in rangschikking) even de macht over zijn stuur kwijt raakte
en tegen een boom opreed.BRON: A.TERPSTRA Amateurs: 1. J. v. h. Hout, St. Michielsgestel, 4 uur 36 min. 38,4 sec.; 2. W.
Dieperink, Barchem, z.t.; 3. J. Legrand, Amsterdam, op 1 min. 14 sec.; 4. B.
Boom, Markelo, z.t.; 5. W. C'onrad, Berlijn; 6. H. Materne, Berlijn; 7. W.
Bravenboer, Rotterdam; 8. J. Jonker, Amsterdam; Aan deze
wedstrijd was tevens een ploegenklassement verbonden, dat door de deelname
van een ploeg uit Berlijn, een internationaal tintje gat aan deze le Ronde
van Friesland. Deze ploegenprijs, een fraaie beker, word gewonnen door Le
Champion uit Amsterdam, op de 2e plaats de R.V. Berlijn en op de derde
plaats Olympia, Amsterdam. RONDE VAN
GELDERLAND (14 juni).1958 BEN TEUNISSE wint
in grootse stijl de RONDE VAN GELDERLAND Begunstigd door
prachtig fietsweer vertrok de karavaan klokslag een uur uit Apeldoorn. In
snel tempo gingen de eerste kilometers onder de wielen door, maar naderhand
bleek dat deze snelheid van Het waren de
Oostelijke renners Dieperink en Lentelink (die met De Vries als 3e de
volgende premiespurt hadden gewonnen), die reeds vanaf Hoenderloo in het
offensief waren. Toen ook Boom (Markelo) zich ermee begon te bemoeien werd
het ernst. Hij veroverde geheel alleen ruim een minuut en bij Barneveld
sprongen toen 16 anderen in groepjes weg. Zo ontstond bij Voorthuizen een
groep van 17 koplopers. De slag werd gemist door Scholten, Dieperink,
Rademakers, Marinus, Pothuizen en een heel stel anderen. Toen Teunisse
zich bij Garderen (na Amateurs en
Onafhankelijken: 1. Teunisse (Utrecht), 2. v. d. Ven (Vlijmen),
3. Enthoven (Amsterdam), 4. Van Leeuwen (Gouda), 5. Van Tiem (Leeuwen), 6.
Falkenreck (Weesperkarspel), 7. Lentelink (Delden), 8. De Vries (Amsterdam),
9. Oudshoorn (Vinkeveen), 10. v. d. Heuvel (Hengelo), 11. Van Uden (Oss), 12.
Den Enting (Amsterdam), 13. Blauw (Arnhem), 14. Koolhof (Amsterdam), 15.
Verwijlen (Someren), 16. Dieperink (Barchem), 17. Van Lith (Ge]licum), 18.
De Bruin (Rotterdam), 19. Knoppert (Noordwijkerhout), 20. Lenting (Ter Aar).
Doek (Heerlerheide), die alleen binnenkwam voor een groot peloton, viel net
buiten de prijzen. RONDE VAN
LIMBURG (29 juni).1958 Piet Rentmeester
sterkste coureur in tintelende Ronde van Limburg Onmeedogenloos
werden vonnissen voltrokken,
alleen de dappersten bleven overeind Weer ging het op
de Zuid-Limburgse heuvels hels toe. Ook ditmaal werden langdurige
bombardementen met groot geschut gepresenteerd - die heel wat slachtoffers
vergden - en toen na deze keiharde gevechten in allerlei variaties en
veelzijdige aspecten tengevolge hebbend, in de buurt van Gronsveld de
kruitdamp ietwat optrok, joegen Rene Lotz, de sterke Zeeuw Piet Rentmeester
en de over diverse wapens beschikkende Amsterdammer Henny Marinus als
aanvoerders van de eens zo fleurige sliert in de richting van Maastricht. Was
de kamp gestreden? Helemaal niet, want in Amby ( Zes man op kop,
zes candidaten voor de eindbuit van de tiende Ronde van Limburg; weer een
smakelijke wielerkoek. Prognoses werden gesteld: Rentmeester?, Lotz?,
Marinus?. De laatste loodjes, de laatste klim, wogen ook nu het zwaarst.
Henny Marinus zag plots een gat tussen zijn vier gezellen en zichzelf, nadat
Frits Knoops een soortgelijke constatering had beleefd. En even later greep
Piet Rentmeester middels een alles gevende sprong de erepalm, duelleerden
Lotz en Paulissen zij aan zij om de
tweede prijs, werd Teunisse vierde, Marinus op 12 sec. vijfde en Frits Knoops
(45 sec. achterstand) knap zesde. Attractieve koers
van begin tot einde. Dat de Ronde van
Limburg, met het heuvellandschap als moeilijkste obstakel, de wielermannen
iets zegt, bleek - voor de, zoveelste keer - in de permanence, waar vele
bekenden elkaar troffen, waar officials, renners en oud-renners bevindingen
uitwisselden, en waar - na de reeds geincasseerde successen - de
Nederlands/Luxemburgse Tourploeg zeer welwillend werd bekeken. De stoet had
nauwelijks Maastricht achter de rug, of het gedrang begon en bij de werkers
van het eerste uur werden namen genoteerd, die daarna steevast in de notities
zouden voorkomen en die een aanzienlijk aandeel hadden in het boeiend verloop
van deze jubileumkoers. Pieters en Jaminon gooiden meteen de knuppel in het
hoenderhok en dit gebeurde met zoveel brio, dat deze heren vliegensvlug 55
seconden namen op de naaste buren (Hindriks, Lotz en Duckers), een winst die
in Beek ( Bombardement
duurt voort. De Cauberg ( Het geringste
teken van zwakte was fataal. In de vuurlinie gaven Lotz, Rentmeester en
Marinus geen krimp, al konden zij - zie de aanhef - niet verhinderen dat de
sterksten uit deze slijtageslag - Knoops, Paulissen en Teunisse - zich in
Meerssen ( BRON: GERARD
SILLEN Amateurs en
Onafhankelijken: 1. Piet Rentmeester (Ierseke), RONDE VAN
MIDDEN-NEDERLAND (6 juli).1958 RENE LOTZ de
grote winnaar van de 11e Ronde van Madden-Nederland Vijftien renners
hebben de geschiedenis van de e1fde Ronde van Midden-Nederland gemaakt. Van
dit vijftiental werd uiteindelijk de blonde Limburger Rene Lotz, onverwacht,
maar verdiend de grote winnaar. De stijlvolle Limburger was de man van het
laatste uur toen de kopgroep bijna bezweek onder zijn flitsende demarrages.
Piet Steenvoorden beantwoordde dezen het meest. Een ontsnapping was er echter
voor Lotz niet weggelegd. Hij moest de erepalm bevechten in de sprint van het
vijftiental. Volleerd deed de
Limburger dat. Op kop snelde hij het cement van de Utrechtse baan op en op
zijn flitsende eindsprint bleef ook Steenvoorden het antwoord schuldig. Het
was een overgelukkige Lotz, die met fraaie prijzen en een huidigingsspeech
van de K.N.W.U.-praeses, Dr. P. van Dijk, werd beloond. Deze klassieker
door het land van Vecht en Eem had ditmaal eens niet de hitte als grootste
tegenstander, maar wel de straffe wind, die het peloton danig teisterde. De
eerste pechvogel was Lotz, die al kort na de start zijn derailleur defect
had, maar dit al rijdende kundig herstelde. De eerste demarrages kwamen van
Lute, Rjikers, Van Galen en Cees Rabe. Dat was in de omgeving van Wijk bij
Duurstede. Bertus Lute won hierdoor de eerste premie. Op de smalle Lekdijkweg
werden de durvers weer snel gepakt, maar de slijtageslag was begonnen. Dat
bemerkte de karavaan bij de heuveltjes rondom Amerongen, toen al een
dertigtal renners waren uitgeschakeld. Hierbij waren drie Duitsers, n.l.
Wolf, Schog en Timmreck, die danig teleurstelden. Scherpenzeel werd
door de bonte karavaan in vliegende galop genomen. Alleen Harry Scholten
moest daar van zijn fiets voor een lek bandje en zou dit later nog tweemaal
doen. Hij zette best door, maar moest toen toch bij de derde lekke band
opgeven. Even voor Woudenberg kwamen er weer vluchters. De gebroeders Rabe
kozen het hazenpad met stadgenoot Jan le Grand en Oudshoorn uit Diemen. Le
Grand won toen de premie op de Pyramide. Het peloton werd daardoor wakker
geschud. Eerst demarreerden Teunisse en Rademakers, maar nog zonder succes.
Toen in Huis ter Heide Gijs Pauw op jacht naar de vier vluchters ging, kwam
er meer tekening. Pauw trok Teunisse, Steenvoorden en Enthoven mee naar de
kop van vier, die werd ingehaald bij Den Dolder, maar tegelijk was de
kopgroep al weer gegroeid tot 30 renners, onder wie de Belg Van Houtven. Dat
was teveel van het goede en de homogeniteit ontbrak. Maartensdijk zag
weer een compact peloton passeren, maar kort daarna kwam er weer leven. Bij
het fort de Klop demarreerden onder de rook van de Domstad vier renners.
Dat waren Hendriks, Van der Meulen, Jonker en Enthoven. Snel namen zij meters
winst, Teunisse wilde dit nog wegwerken, maar kreeg geen steun. In Maarssen
had het viertal 55 seconden. Good old George Hogenkamp stond daar de renners
voor zijn woning gade te slaan. Meer tekening
kwam er in de strijd na de ravitaillering. Bij Loenen demarreerde Rene Lotz,
die het eerst zijn proviandzakje aanpakte en de stijlvolle Limburger kreeg
als gezelschap mee de renners Coen Niesten, Frits Rabe, Piet de Vries,
Hermes, Van Smirren en Piet Steenvoorden. De slag was voor 50% gevallen,
want er zou nog een tweede groep bij de vluchters komen. De Belgen gingen
zich n.l. roeren. Van Houtven en Van de Bussche demarreerden en kregen op
hun beurt Henk Nijdam, Van Dienst, Jan le Grand en Jongejan mee. De
beslissende fase was aangebroken. Tussen de plassen rond Vinkeveen werden de
vier eerste kopmannen Hendriks, Van der Meulen, Jonker en Enthoven tot de
orde geroepen. Het peloton kwam steeds meer achter en de verwachte
tegenaanval van Gijs Pauw en Ben Teunisse liet te lang op zich wachten. In de hel van het
Noorden, die niet zo berucht meer is als tijdens de vroegere ronden, kwam
„het drama Van der Meulen”. Bij Kamerik moest Van der Meulen huilend door
kramp zijn makkers laten gaan. Nog voor Woerden gaf ook Jan le Grand, die zo
stark had gereden, de moed op en bleven er nog vijftien vluchters op kop. In IJsselstein
volgden toen 10 renners. Dat waren Visser, Rademakers, Kool, Marinus, Hopman,
Pauw, Teunisse, G. v. Straten, de Belg Embrechts en Van de Steen. Zij volgden op 1
min, 20 sec. Nog voor Jutphaas ontsnapten hieruit Pauw, Van de Steen en Van
Straten en een ieder uit de lange volgerskaravaan dacht dat dit sterke trio
het nog wel zou klaren. Vlak bij Wijk bij Duurstede keken de volgers in de
verte naar de kopgroep van vijftien die het straffe tempo van dik 40 goed kon
handhaven. Pauw en zijn makkers strandden echter in het gezicht van de haven. Wij keerden toen
terug naar de kopmannen, die bij Cothen in heftige strijd geraakten om de
beslissende demarrage te plaatsen. Eerst trok de Belg Van Houtven er tussen
uit, maar Steenvoorden bleek paraat. Wat verder was het Lotz die wegliep, maar
ook nu was Steenvoorden de man die deze poging verijdelde. In Bunnik snelde
Rene Lotz weer uit de kopgroep. Niesten en Steenvoorden kwamen bij hem en
toen volgde de rest ook weer. Er werd geen ontsnapping toegelaten. Eerst in het
Utrechtse Stadion zou de beslissing vallen. Rene Lotz rook toen zijn kans.
Hij had zijn lesje goed geleerd, dat hem voor de start was meegegeven. „Op
kop het Stadion door" fiitste er door zijn brein en dat deed de Limburger.
Door de Marathonpoort snelde hij de mooie piste op en spurtte weg. Twee
lengten winst werden door Steenvoorden bijna nog weggewerkt, maar Lotz hield
een volle lengte over, wat hem een beste overwinning opleverde. Piet
Steenvoorden werd eervolle tweede en de Belg Van de Bussche derde. Andere
ereplaatsen waren er voor Jonker en Van Smirren. Het was het slot van een
harde en mooie ronde van Midden-Nederland, die „De Volharding" op beste
wijze organiseerde en waarbij 4.000 toeschouwers het aankomstprogramma
bijwoonden.BRON: HANS VAN DE KAMP Amateurs en
Onafhankelijken: 1. Rene Lotz, Stein, RONDE VAN
NEDERLAND (17 juni t/m 22 juni).1958 PIET VAN EST en
MAGNETEN wonnen kwestieuze tiende RONDE VAN NEDERLAND PETER POST en
RADIUMPLOEG tegenspelers van het eerste tot het laatste uur Zondagmiddag
eindigde de tiende Ronde van Nederland in het Olympisch Stadion met een
slottafereel, dat eigenlijk toepasselijk is op de gehele wielerwereld. In
stromende regen plaatsten zich als grootste rivalen tegenover elkaar: Piet
van Est en Peter Post, de Magneet- en de Radiumploeg, Pellenaars en Gerrit
Schulte. Die wereld op wielen, die bonte trein, welke zich Ronde van
Nederland noemt, is de bioscoop der wielersport, zoals deze zich de laatste
jaren in ons landje manifesteert. Misschien wordt men er door afgeschrikt.
Maar het is waarheidsgetrouw. Volkomen waarheidsgetrouw. Twee fronten: een
weg-groep contra de universelen, zij die op de weg en baan te vinden zijn. In
de Ronde van Nederland hebben de routiers het nog van de rouleurs gewonnen.
Hun, kern was harder. Pellenaars won met zijn Magneten en met Piet van Est,
de triomfator van deze Ronde. Het was een demonstratie. Maar ook een
monentopname uit de verdergaande strijd. De fronten blijven... Er is nog geen
Ronde van Nederland verreden, die zoveel kwesties aan de orde stelde. Het
zorgenkind wordt wel verschrikkelijk bezocht. Een zorgenkind is het na tien
jaar nog altijd. Maar het is niet verwonderlijk. De wegrensport bestaat bij
ons nauwelijks tien jaar. In de klassieke wielerlanden heeft zij zich
geleidelijkaan kunnen ontwikkelen. Tijdens een periode van vijftig, zestig
jaren. Boze ziekten vallen altijd het jonge leven aan tot het zich gewapend
heeft. Tot het immuun is. Dat de Ronde strijd voert is een gezond verschijnsel.
Maar als de ziekte-aanvallen te fel optreden is er levensgevaar aanwezig.
Dit jaar is de Ronde van Nederland door de nieuwe stichting Sportevenementen
georganiseerd, nadat voordien de N.V. Efor zich daarmee bezig hield.
Sportevenementen moest een vuurproef doorstaan. Het zat in de lucht. Er was
niet aan te ontkomen. Er waren allerlei kwesties gerezen, die in en om de
Ronde van Nederland als belangrijkste wielergebeurtenis van het jaar werden
uitgevochten. Commerciele kwesties als gevolg van het verschiinen van
fabrieksstallen, ploegbazen en ploegleiders der K.N.W.U. KWESTIES. Pellenaars kreeg
kwestie over het samenstellen van de Tourploeg, waarin Van Est en Voorting
niet opgenomen waren. Twee oudere professionals, die de Locomotief-star niet
wensten te verlaten. Anderen zoals Daan de Groot, Van der Pluym en Stolker
werden bij de Magneet ondergebracht. Dit is contractbreuk, filosofeerde de
Locomatief. Enfin, het werd allemaal onverkwikkelijk toen Pellenaars een
proces won. Er kwamen deurwaarders bij te pas. Procedures werden
ingespannen. Pellenaars werd door de Unie afgezet als ploegleider. De
Nederlandse deelname aan de Tour kwam in de lucht te hangen. Met al die
kwesties kreeg de Ronde van Nederland te maken. Het uitte zich al direct in
de samenstelling van het veld. De Nederlandse ploegen, waarover men zich
nooit zorgen had gemaakt, omdat de fabrieken als stichtingslid ingeschreven
waren, kwamen nog moeilijker aan de start dan de buitenlandse. De deelname van
twee Belgische ploegen stond al lang vast. De Italiaanse met Vannitsen als
kopman liet verstek gaan. De vruchtenlimonade-fabriek Si-Si, welke adoptrice
van deze ploeg zou zijn, stelde zich tevreden met de tweede Magneetploeg,
die een goede uitslag zou maken. Volkomen onverwacht overigens. Locomotief
verscheen op het laatste moment ook nog met een ploeg, waaraan de Belgische
Nederlander Hinsen was toegevoegd. Veranderingen werden aangebracht in de
ploeg van Rik van Looy, terwijl de Duitsers zelfs nog niet compleet waren
nadat Sjef Coone eraan was toegevoegd. Uiteindelijk verlieten er slechts
zeven inplaats van acht ploegen het Rembrandtplein in Amsterdam, dat een
uitstekende startplaats voor een grote Ronde bleek te zijn. Burgemeester Van
Hall loste, na de plechtige voorstelling van de ploegen, het startschot,
waarna de genodigden op het terras van Schiller de karavaan zagen verdwijnen.
De eerste burger van Amsterdam deed de Ronde in zijn prachtige Cadillac
zelfs uitgeleide. Het was een groots afscheid bij zomers weer, waartegenover
de aankomst in het Olympisch Stadion in het water viel. De conclusie moet
luiden, dat de directeur van de Ronde, Otto van Erp, de laatste dagen voor de
start grijze haren van de moeilijkheden moet hebben gekregen. Er zal wel
nooit een Ronde van Nederland zijn gereden die geen moeilijkheden kende, maar
zij konden vaak in tegenstelling tot die in deze Ronde geruisloos uit de weg
worden geruimd. Sommige eraan werden veroorzaakt door belanghebbenden, die
waarschijnlijk ook weer door de omstandigheden werden gedwongen. De ervaringen
zijn er om er lering uit te trekken voor een volgende gelegenheid. Laten we uit de
commerciele en organisatorische sector stappen om deze tiende Ronde van
Nederland op zijn sportieve betekenis te testen. Het is de mooiste en
merkwaardigste geweest uit onze nog korte wielerhistorie op de weg. Het mag
een contradictie lijken, maar de “kwesties", die in wezen de Ronde naar
het leven stonden hebben hem sportief interessant gemaakt. We hadden alleen
het veld groter willen zien, waardoor ondoordringbare machtsposities
onmogelijk worden. Er moet gelegenheid bestaan bewegingen-volgens-plan te
doorkruisen. Combine is voor ons in een etappe-wedstrijd geen onzalige
zaak. Integendeel zij behoort tot het spel, dat er gespeeld wordt. Alleen of
met een paar sterke ploegmakkers betekent men zo weinig in het grote geheel
dat over een onpeilbaar krachtenreservoir beschikt. Het is alleen de vraag
hoe zij verkregen wordt. Een groot veld draagt het tegengif bij zich. En
tenslotte moet men ook kunnen fietsen als de uitslag wordt opgemaakt. Dan nog hebben
zich de deelnemers en ploegen te onderwerpen aan de eisen, die door de
organisatoren worden gesteld. We hebben dit jaar het nummer der naakte
waarheid gemist; de individuele tijdrace. Het is natuurlijk moeilijk om de
geschikte wegen te vinden, maar onmogelijk is dit ook weer niet. De tijdrit
per ploeg, die op een klein circuit verreden werd is voor het publiek wel
aantrekkelijk, maar zonder individuele tijdrit was zij beslist te kort. Als
de grote meerderheid van het veld van deze tekortkomingen, gevolg van de
tijdnood, geen misbruik heeft gemaakt dan is dit alleen maar te waarderen.
Dan was dit om de jubileum-ronde als een voorbeeld te stellen. WINNAAR MENTAAL
STERKER. Uiteindelijk kwam
Piet van Est zich met miniem tijdverschil als overwinnaar melden. Die
overwinning moet men niet onderschatten, want Van Est heeft weinig sprint
met als gevolg, dat hij minder van de bonificaties genoot dan Peter Post. In
feite is Post twee minuten en achttien seconden op de WestBrabander
achtergebleven. Verrassend is dit niet. Piet van Est heeft op de weg meer
routine opgedaan dan Post, die op de baan doorbrak. Hij, had de steun van een
ploeg, die zich voor het grootste deel al geruime tijd achter Pellenaars
schaarde. De ploeg van Peter Post, waarin Schulte natuurlijk de toon aangaf,
bestond uit talentvolle knapen, die pas hun debuut als prof hebben gemaakt.
Geen jongens, die met vechten groot geworden zijn, maar die op hun talenten
een gemakkelijke wedstrijd reden. Noem ze maar: Geldermans, Steenvoorden,
Pos, Damen en Schalk Verhoef. Bergmans kan men als een geroutineerde
beschouwen. Deze ploeg van Schulte is nog niet gelouterd in de strijd. Het
ontbrak haar aan aanvalsdrift. Zij verkoos de defensie boven het offensief.
In haar amateurtijd kon die vlieger gemakkelijk opgaan. Onder de profs heeft
men de tegenstander af te matten, aan te vallen tot hij het gedemoraliseerd
begeeft. Bij de beroepsrijders heeft zich het talent verzameld, het komt er
niet sporadisch voor. Bij de amateurs is de jongen met klasse koning. De
profs zijn bijna allemaal koningen, die hun heerschappij pas na strijd kunnen
vestigen.De jongens van Pellenaars waren daarin meer bedreven dan die van
Schulte. De uitslag vinden wij dus juist. EINDE BELGISCHE
SUPREMATIE. Daarmee werd aan
de suprematie van de Belgen in de Ronde van Nederland een einde gemaakt.
Tegen de verwachting in. Rik van Looy kwam er deze keer nauwelijks aan te
pas. Twee jaren bleek hij hier op het vlakke van Nederland heer en meester te
zijn. Dank zij zijn fenomenale snelheid en dank zij zijn hechte ploeg. Nu de
dreiging van Van Steenbergen boven hem zweefde, verscheen hij met een
gehavend team, dat niet in staat bleek hem maar enige steun te verlenen. Er
werd ook duidelijk, dat hij beide voorgaande jaren even goed op afstand
gehouden kon worden als dit nu het geval was. Rik van Steenbergen wachtte
zijn tijd af. In de grote rit van Nijmegen naar Heerlen, onder
allerongunstigste weersomstandigheden, werd er slag geleverd. De
wereldkampioen, die door Van Looy altoos geschaduwd werd, dwong hem in de
fuik te zwemmen, die hem noodlottig zou worden. In het kopgroepje naar Heerlen
reed Van Looy zonder steun van zijn ploegmakkers aan de zijde van Van
Steenbergen mee tot hij door een lekke band getroffen werd. Het was het sein
om de jacht in te zetten. Hoe snel Lomme Driessens ook een wiel
„gestoken" mocht hebben, Van Looy zat in de val. Ik geloof niet dat op
het vlakke een man alleen, al heeft hij nog zoveel klasse, in staat is om een
achterstand tegen een vluchtende kopgroep goed te maken. We herinneren ons
uit de Rondes der voorgaande jaren soortgelijke situaties, waarbij Van Looy
door pech in verslagen positie terecht kwam. Maar nooit durfde de groep
eensgezind de geboden kans te grijpen. Blijkbaar werd Van Looy als een
halfgod beschouwd, die gewoon-weg een wonder zou doen als hij op afstand zou
moeten blijven zitten. En dan had men zijn krachten toch nutteloos verspeeld.
De mythe-Van Looy heeft een paar jaar goed gewerkt. Maar de Belg is net zo goed
een vent van vlees en bloed als andere jongens uit het veld. INTERMEZZO-DUEL. Het duel Van
Steenbergen-Rik van Looy, dat eigenlijk, het hoofdnummer van de jubileumronde
moest zijn, werd slechts een intermezzo tengevolge van de rit over de
Afsluitdijk. Op de betonweg, die de Noordzee van het IJsselmeer scheidt, werd
het verloop van deze etappe-course bepaald. Inplaats van een Belgische
overmacht meldden zich onze wielerkuikens, die tegen wind en waterkou beter
bestand bleken te zijn. Schulte zorgde er voor reeds voor de Afsluitdijk een
voorsprong te hebben, die minder kracht zou vergen dan wanneer deze op de
dijk veroverd zou moeten worden. Pellenaars zag tot zijn grote opluchting,
dat noch Piet van Est noch Kersten zich hadden laten verrassen door de coupe
d'etat van Schulte en zijn ploeg. Later werden Daan de Groot, Van der Pluijm
en De Roo nog in het geweer geroepen om in ieder geval reserves bij de hand
te hebben als er met Kersten en Van Est ook maar iets mocht gebeuren. Intussen zaten
zowat alle Belgen, behalve Rik van Looy en Van Daele, die de vlucht der
Radiumridders hadden gevolgd in de bagagewagen van de trein, die over de
Afsluitdijk snelde. Rik van Steenbergen, die voor het eerst van zijn leven
een allesbehalve vriendelijke kennismaking met deze niet ten onrechte
beruchte dijk genoot, schreef moeten maar al zijn goede voornemens af. De
zeewind blies als op een winterse dag door de shirts, terwijl het Amsterdamse
Rembrandtplein 's middags nog een broeikas was geweest. Het ontmoedigde
peloton verloor maar liefst 12 minuten op de kopgroep, waarin Peter Post het
tenslotte alleen moest opnemen tegen de Magneten Van Est en Kersten en de
Belg Van Daele. Post behaalde hier de eerste etappe-zege voor Radium op zijn
hielen getrapt door Piet van Est en Kersten. De uitvalsposities waren dus
bekend, ofschoon kopman-Schulte weinig tijd verloren had. De vreugde van
Schulte over de overwinning van Post bleek op het Leeuwardense Zaailand zo
groot te zijn, dat hij de jonge Amsterdammer zeker de vrije teugel zou
geven. Als we het goed hebben gezien heeft de Bosschenaar zijn ploegmakkers
geenszins geknecht, maar hen eerder aangeraden direct in de clinch te
stappen. Schulte houdt er niet van zijn tegenstander met rust te laten.
Schalk Verhoef en Geurt Pos hebben zich dat geen twee keer laten zeggen, maar
beiden ontbrak het tenslotte aan uithoudingsvermogen. Verhoef om het tot een
etappezege te brengen, Pos om de laatste dagen het tempo te blijven volgen.
Geldermans werd, naarmate het einde van de Ronde meer naderde, agressiever
en... beter. Na Post boekte hij trouwens de beste resultaten. Damen reed naar
ons gevoel defensiever dan noodzakelijk was. Of hij daar goed aan deed zal
zich in de Tour de France tegenover Jaap Kersten en Piet van Est wet
uitwijzen. ORANJETRUI
DOELWIT. Peter Post
veroverde dus in Leeuwarden de oranjetrui, die ook het doelwit der Magneten
was. Zowel de ploeg van Pellenaars als die van Buchly stond in gunstige
positie. Leo van den Brand had zich namelijk in de Si-Si-ploeg op de
voorgrond gedrongen. Het bolwerk der Magneten voorkwam echter dat de derde
kanshebber op de oranjetrui, de Schijndelse temporijder v. d. Brand, zijn
candidatuur kon stellen. Het zou de belangen van de fabriek hebben geschaad.
In feite is het alleen maar theorie. De Schijndelaar mist het vleugje
snelheid, dat van deze koppigaard een grote kan maken. Hij is de regelmatigheid
zelve. Geen slag zien te missen, maar nooit de geschiedenis van de etappe
schrijven. Op de tweede dag
stuurde Pellenaars zijn mannen natuurlijk in de aanval tegen de poeg van
Schulte, die niet van plan was om de trui al serieus te verdedigen. Zo lang
mogelijk meelopen zonder te forceren, scheen het parool te zijn. Hebben we
geluk dan houden we de trui, maar het heeft geen extra krachtsinspanningen
gekost. De oude rot Voorting wist natuurlijk welk tafereel opgevoerd zou
worden. Een tafereel, waarbij hij de kans kreeg Pellenaars voor de voeten te
lopen. De Radium-renners verloren bij de aankomst in Zwolle de trui aan Jaap
Kersten, die weer in de kopgroep zat slechts met een paar luttele seconden,
maar Voortings toeleg gelukte. Pellenaars wilde
op de tweede dag, direct nadat de deurwaarder de exploiten aan zijn renners
had uitgereikt, winnen wat er te winnen was. Er was een demonstratie van
macht nodig, zoals de Pel op de laatste dag ook voor de dag toverde. Alles
winnen! Daarvoor ligt de massa op de knieen. Voorting stak er een stokje
voor. De bloemen zouden voor de Locomotief zijn. Maar de course bevond zich
nog steeds in zijn ontwikkelingsstadium. RISKANT GEVAL. ’s Anderendaags
werd het een riskant geval. Op de derde dag zet het lichaam zich naar de
course of het weigert zijn normale dienst. De derde dag wordt een critiek
stadium bereikt. Schulte scheen zich bijna vergist te hebben, toen de
tegenaanval van het peloton op een kopgroep met Schroeders, Van Wetten, v. d.
Pluijm en A. Voorting - geen enkele man van de Radiumploeg dus - pas op de
Groesbeekse heuvels tot ontwikkeling. kwam. In de afdaling moet het peloton,
dat in geen velden of wegen meer te bekennen was “gevlogen" hebben om
slechts luttele seconden achter de vluchtelingen te eindigen. Het verschil
was zo miniem, dat Kersten in de trui bleef. Locomotief had veer een
gloriedag daar Arie van Wetten, die 's morgens voor de start ons nog vertelde,
dat het lang niet meer zo goed ging als een paar jaar geleden, nabij de
Goffert de etappe won voor de Belg Schroeders. De haast, die het
peloton op de laatste kilometers toonde, verried daar dat de grote slag op
til was. Hij zou Van Looy de nederlaag moeten brengen, waarvoor Van
Steenbergen naar Nederland was getrokken en Peter Post kreeg de gelegenheid
zichzelf voor goed in de oranjetrui te hijsen. Het “Uur U" klonk al in
de straten van Nijmegen. Voor de volgers zich goed en wel geregisseerd hadden
wat er gebeurde was de kopgroep al naar het naargeestige slagveld gerend: de
heuvels van Groesbeek en de regenachtige vlakten van de Maas. Oranjetruidrager
Kersten had men volkomen verrast. Wereldkampioen Van Steenbergen in
gezelschap van Post, Van Looy, maar ook van de pientere Piet van Est, die als
een terrier aan de Amsterdamse Peter hing, snelden ver voor het peloton uit
naar Heerlen. Nabij Echt leed Van Looy bandbreuk, waarop Van Steenbergen
hnbet vonnis velde. Het was zijn etappe, zijn course-beslissing en bijgevolg
eiste hij een overwinning met voorsprong op. DE ONDERGANG VAN
POST. Peter Post
rekende met zijn belagers Van Est en Stolker af. Knap werk, dat hem de
bonificatie van een halve. minuut welke nog resteerde benevens de oranjetrui
opleverde. Kersten arriveerde immers 8 min. later. Maar na deze
krachtsprestatie ging Peter Post mentaal door de knieen. De sterkste was Piet
van Est, die tegen de spanningen beter opgewassen bleek. In de tijdrit, die
de Radiumrenners zonder het incident toch niet zouden hebben gewonnen,
triomfeerden de Magneten met Piet van Est in hun midden. Post verspeelde elf
seconden bij het veranderen van fiets voor een vermeende lekke band. Hij
strubbelde alleen met zijn derailleur. Het gevalletje was tekenend voor de
gemoedsgesteldheid van Post. Slechts met vijf seconden voorsprong kwam Van
Est na de tijdrit in het bezit van de oranjetrui, die hij niet meer zou
afstaan. In de voorlaatste rit veroverde hij op de laatste tien kilometer nog
zoveel tijdwinst, dat hij ongenaakbaar zou blijken te zijn. De regen scheen
geheel de Radium-ploeg op de lange weg van Heerlen naar Roosendaal
gedemoraliseerd te hebben. Schulte's vlucht in Breda moet men zien als een
poging om te redden wat er nog te redden viel. Toen de “baas" door het
vijandige peloton achterhaald werd was het of de bliksem in de Radiumploeg
sloeg. Zij verloor het hoofd en zij zag niet dat de meute, belust op de prooi
aan de Roosendaalse finish, zich geen rust meer zou gunnen. De aanval werd
doorgezet zonder een enkele Radium-man, ook zonder Post. Piet van Est was er
op tijd bij geweest om de bus naar de finish te nemen. Wat had men van een
oranjetruidrager, die zijn eretooi voor eigen deur verdedigen mocht, anders
kunnen verwachten? Met meer dan een
minuut voorsprong op Post zette zich Van Est vaster op de ereplaats. De rol van Post
was na de etappe-overwinning van Schils uitgespeeld. Op de laatste dag
volstond hij met het verdedigen van zijn tweede plaats. Schulte en Geldermans
gingen beiden op de prijzenjacht maar de Zeeuw De Roo zou voor hen de etappe
winnen. Al met al was het
een mooie Ronde van Nederland, waarin de jonge renners voor het eerst een
belangrijke rol vervulden, die langs de wegen veel belangstelling genoot,
maar de laatste drie dagen door een onbarmhartige regen geteisterd werd. De
triomfantelijke terugkomst in het Olympisch Stadion, goed geregisseerd, viel
daardoor volkomen in het water. RONDE VAN
NEDERLAND.58.01e RIT (17 juni).1958 Beroepsrenners en
Onafhankelijken: 1. Post (Nederland zwart) 4.45.11, 2. Van Daele
(Belgie 2), 3. Kersten (Nederland blauw), 4. Piet van Est (Nederland blauw),
5. Van Looy (Belgie 2) 4.45.34, 6. Schulte (Nederland zwart), 7. Van de Brand
(Nederland groen), 8. Coone (Dtsl.), 9. Adri Voorting (Nederland groen), 10.
Hinsen (Nederland geel), 11. Roks (Nederland groen), 12. Pos (Nederland
zwart), 13. Van der Pluym (Nederland blauw) 4.50.11, 14. De Roo (Nederland
blauw), 15. Vlayen (Belgie 1), 16. De Groot (Nederland blauw), 17. Verhoef
(Nederland zwart), 18. Schoeders (Belgie 2) 4.56.24, 19. Ziegler (Dtsl.)
4.56.26, 29. Van Dongen (Nederland geel) 4.56.31, 21. Het peloton geleid door
Van Steenbergen (Belgie 1) 4.57.13. Uitgevallen zijn de Duitsers Liebelt en
Klein. Ploegenklassement. 1. Nederland
Radium 14.15.19; 2. Nederland Sisi 14.16.42; 3. Nederland Magneet 14.20.33;
4. Belgie Faema 14.26.39; 5. Duitsland Copravit 14.39.13; 6. Nederland
Locomotief 14.39.27; 7. Belgie Mars 14.44.37. RONDE VAN
NEDERLAND.58.02e RIT (18 juni).1958 Beroepsrenners en
Onafhankelijken: 1. Gerrit Voorting, 2. Jos Schils, 3. Jaap
Kersten, 4. Piet van Est, 5. Leo van de Pluijm, 6. Joop van den Putten, 7.
-----, 8. Rik van Looy, 9. Rik van Steenbergen, 10. Kerkhove, RONDE VAN
NEDERLAND.58.03e RIT (19 juni).1958 Beroepsrenners en
Onafhankelijken: 1. Arie van Wetten, 2. W. Schroeders, 3. Leo van
de Pluijm, 4. Adri Voorting, 5. Rik van Looy, 6. Rik van Steenbergen, RONDE VAN
NEDERLAND.58.04e RIT A (20 juni).1958 Ploegentijdrit: 1. Nederland 4. ,2. Belgie 1., 3. Nederland 1., RONDE VAN
NEDERLAND.58.04e RIT B (20 juni).1958 Beroepsrenners en
Onafhankelijken: 1. Rik van Steenbergen, 2. Peter Post, 3. Piet
van Est, 4. Mies Stolker, 5. H. van den Broek, 6. P. van de brand, 7. -----,
8.------, 9. Rik van Looy, 10.----- RONDE VAN
NEDERLAND.58.05e RIT (21
juni).1958 Amateurs en
Onafhankelijken: 1. Jos Schils, 2. Klaas Bugdahl, RONDE VAN
NEDERLAND.58.06e RIT (22
juni).1958 Amateurs en
Onafhankelijken; 1. Jo de Roo, 2. Ab Geldermans, 3. Gerrit Schulte,
4. Jos Schils, 5. Raymond Impanis, 6. Jaap Kersten, EINDUITSLAG
INDIVIDUEEL KLASSEMENT. Beroepsrenners en
Onafhankelijken:1. Piet van Est (Magneet), 29 uur 40 min. 43 sec.
2. op 1 min. 8 sec.: Post (Radium). 3. op 3 min. 29 sec.: v. d. Brand
(Si-Si). 4. op 7 min. 27 sec.: Kersten (Magneet). 5. op 7 min. 30 sec.: v.
Looy (Faema). 6. op.10 min. 3 sec.: Verhoef (Radium). 7. op 12 min.: Volgden verder
nog: v. 't Hof, Severeyns, v. Vaerenbergh, De
Groot, Steenvoorden, Hijzelendoorn, Kerkhove, Schoubben, v. d. Putten,
Damen, Pos,_Bergmans, Mahn, Huissoon, Ziegler en Schoemakers. PLOEGENKLASSEMENT l. Nederland
Magneet EINDKLASSEMENT
Si-Si-PREMIEKLASSEMENT 1. Peter Post
(Radium) RONDE VAN
NOORD-HOLLAND (13 april).1958 HARRY SCHOLTEN
bleef in boeiende slotfase de situatie meester en won de 13E RONDE VAN
NOORD-HOLLAND De eerste grote
strijd der amateurs in het nieuwe seizoen is weer gestreden en de Ronde van
Noord-Holland is verleden tijd Harry Scholten, de rijzige Rijswijker en een
der felste demarranten uit de “aanvalsspits", is als triumfator uit deze
strijd tevoorschijn getreden. En verdiend. Want reeds bij de eerste
schermutselingen van betekenis was reus Scholten actief in de strijd
betrokken en bovendien was hij de architect en grote bezieler van, het slotgevecht
tussen Purmerend en Zaandam. Daar groeide deze dreigende klassieker van de
D.T.S.ers naar een ongekend hoogtepunt. Twee trio's met Harry Scholten, Joop
Hopman en Klaas de Groot in eerste en Ab Alting met de militairen Ben
Teunisse en Jo de Haan in tweede positie, streden in de slotfase een
onderlinge strijd, zo spannend en aantrekkelijk, dat het tweede uiteindelijk
onder druk van een sterk rijdende Teunisse - in de laatste kronkels naar de
finish - met de fel begeerde aansluiting bekroonde. Knappe wielerridders als
Arie van Selm, Wim Klebach en Cees de Jongh, die zich zo'n zestig kilometer
in de kopgroep hadden weten te handhaven en zelfs het gevecht om uit de greep
van een tien man sterke jachtgroep te blijven - waardoor Wim Rogers, Henny
Marinus en de jonge Hermes van het voorste plan verdwenen - hadden overleefd,
waren in deze sprankelende finale bezweken. Het begin van
deze ronde was zoals gewoonlijk weer een grote afvalwedstrijd. Er zijn zelfs
renners die de officiele start op de Julianabrug niet eens meegemaakt hebben.
Want reeds in het geneutraliseerde gedeelte door het Westen van Zaandam,
schoten links en rechts door pech getroffenen naar de kant van de weg. En
heus niet alleen voor lekke banden. Er waren er zelfs, we telden er maar
liefst acht, die nerveus aan een stuur of afgelopen ketting stonden te
prutsen. Zoiets mag een renner met een beetje liefde voor zijn sport en verantwoordelijkheidsgevoel
tegenover zijn makkers toch niet overkomen. Het materiaal moet in orde zijn.
Dat is een eerste vereiste. Want in vele gevallen zijn zij, die hun fiets
niet naar behoren verzorgen, ook de veroorzakers van valpartijen. En daarvan
zijn we ook nu weer niet bespaard gebleven. De strijd was nog niet eens goed
en wel begonnen of H. Hoopman, Jan van Wetten, Van Os en enkele anderen,
duikelden al, over e1kaar heen. Een lot dat nog voor „'t Heerenhuis"
onder meer ook Wally Boss, Spaans, v. d. Berg, de Belg Van Dael en de Duitser
Schilller trof en wat verder, in de Wijde Wormer, ook Siem Hopman, Joop Wuurman,
Cees van Leeuwen (Gouda) en Gerrit van Dienst. Slechts weinigen van hen
keerden terug in de hoofdmacht. Onder de rook van Purmerend wisten Van Steen,
Arie de Groot en Van Wetten evenwel het -door de valpartijen opgelopen
verlies weer ongedaan te maken. Zij waren overigens juist op tijd, want in De
Beemster moesten de eerste zwakkeren voorgoed afhaken en dan wordt het
meestal een hopeloze strijd. Daarvan kan de rappe militair Arie Braat, die op
de Hoornse zeedijk voor een lekke tube uit het zadel moest, van meepraten. Eerste aanvallen. Pas in de
contreien van Onderdendijk ( Beslissend was de
uitval van het twaalftal geenszins. Achter de beschuttende duinenrij van
Petten, waar de snelheid van de kopgroep aanmerkelijk daalde en de strijdlust
geblust scheen, wisten tien man - Visser, Marinus, De Jong, Van Wetten,
Alting en de militairen Teunisse, Rutte, Lotz, Hermes en De Vries - het
verloren gegane contact te herstellen. Ook een pelotonnetje, waarin o.a.
Saloro, Kuut, Van Steen, Van Dijk, Enthoven, Tel, de Duitser Reuter en de
Belgen Van Huick, Dierchen en Lauwers vertegenwoordigd waren, dat
aanvankelijk geheel kansloos leek, slaagde daar nog in. De hoofdmacht groeide
daardoor bij Huisduinen ( Voor Tel (lekke
band) en Reuter, die na het keerpunt in Den Helder moest lossen, was de
vreugde over deze hergroepering van betrekkelijk korte duur. Ook Jan
Ottenbros en Toon Rutte, die samen ten val kwamen, moesten hun positie in het
voorste gelid prijsgeven. Zij hadden daarbij het ongeluk dat er meteen in de
kopgroep een duwtje harder op de pedalen werd gegeven, zodat ook Ribbelink,
Kuitwaard, Pronk, Solaro, Kuut, Van Wetten, Lauwers e.a. moesten afhaken. Weer twaalf man. Op de smalle
weggetjes tussen 't Zand en De Stolpen ( In het tweede
gelid streden Visser, De Vries, Van Steen, Lotz, Enthoven; Hugens, Steuten en
de Belgen Dierchen en Van Huick, die door de aanval van de twaalf waren
verrast, doch nadien aan een verwoede achtervolging begonnen. Toen deze
jagers bij de Omval ( Spannend slot. De negen
overgebleven koplopers snelden in gestrekte draf door Purmerend. Een
eindsprint in Zaandam aan de finish? Harry Scholten had evenwel een ander
finishplan in zijn hoofd en in de Wijde Wormer probeerde hij met een scherpe
demarrage zijn concurrenten de genadeslag te geven. Joop Hopman sprong
meteen bij hem aan het wiel en samen reden zij voor wat ze waard waren.
Niettemin wist ook Klaas de Groot zich nog bij hen te voegen. Het werd de
inleiding van een boeiende finale. Want terwijl Arie van Selm, Wim Klebach en
Cees de Jongh zich in deze strijd gewonnen moesten geven, bleven Ab Alting en
de militairen Ben Teunisse en Jo de Haan - opgezweept door ploegbaas Schulte
- dapper doorstrijden om het verloren gegane contact te herstellen. En na een
enerverende strijd, waarbij vooral Teunisse zich onderscheidde, slaagden zij,
met de streep in het zicht, in hun opzet. Dus toch nog een
eindsprint met zes man. Scholten nam resoluut de leiding en in een lange
tempospurt bleef hij zijn concurrenten gemakkelijk baas. Hopman, die
gedesillusioneerd door de hereniging een “gat" liet vallen, en Alting,
die bij hem aan het wiel zat, speelden in deze sprint geen rol van betekenis
meer. Evenals trouwens de vermoeide Jo de Haan niet. BRON: JAN
ROOSENBOOM DE VRIES Amateurs: 1. H. Scholten, Rijswijk, de RONDE VAN
NOORD-WEST-NEDERLAND (4 mei).1958 HARRY SCHOLTEN
ook de sterkste in Ronde van Noord- West-Nederland Harry Scholten
uit Rijswijk, een der weinigen van de oudere wielerlichtingen die nog niet
over is gegaan naar het professionalisme, is momenteel bij de amateurs een
moeilijk te kloppen tegenstander. Vooral in de grote en zware wedstrijden van
de lange adem, de zogenaamde “klassiekers", is hij de aankomende
wielerjeugd nog de baas. Want na zijn triomf in de Ronde van Noord-Holland
heeft hij zich nu ook in die van Noord-West-Nederland de sterkste getoond.
Hij zegevierde op de sintelbaan van het Sportpark in Alkmaar, waar de Er werd in deze
Ronde van Noord-West, die 4 Mei j.l. voor de tiende maal door “Alcmaria
Victrix" werd georganiseerd, hard, zelfs heel hard gefietst. Het gevolg
hiervan was, dat alle schermutselingen in de voorste geleverd, waarbij onder
meer Balvert, Bloetjes, de 39-jarige Jan Ottenbros, Broekhoff, Jonker, Spaans
en Appel zich bijzonder actief toonden, nimmer een gevaarlijk karakter
droegen. Angstvallig hielden de favorieten het gelid gesloten. Ook de
zwakkere broeders konden aanvankelijk best-meekomen in deze temposlag.
Alleen door een fikse valpartij, zoals gewoonlijk al kort na de start in de
Heerhugowaard en waarbij een tiental renners - o.w. Siem Hopman, Mensink,
Wiersma, Siebers, Koopman en Rene Lotz - over elkaar heen dook, werd het 150
man sterke peloton uitgedund. Van deze pechvogels wist alleen Rene Lotz zijn
plaats in de hoofdmacht te heroveren. Een kunststukje dat daarvoor Theo
Oudshoorn, die door een mankement aan zijn derailleur achter was geraakt, al
had geleverd. Verbrokkeling. Zonder enige
strijd van betekenis werd Den Helder gerond. Pas na de
Marinestad, toen er al zo'n dikke zestig kilometers waren afgelegd en bij
velen de vermoeidheid van het hoge tempo een woordje mee ging spreken, kwam
er enige tekening in de strijd. Onder druk van verschillende aanvallen en
tegenaanvallen, die tenslotte resulteerden in een kopgroep van ruim twintig
man, viel het grote peloton op de smalle en kronkelende weg naar 't Zand in
verschillende groepen uiteen. Voor de Duitser Hesse, die in Julianadorp ten
val was gekomen en na dit incident aan een fraaie achtervolging was begonnen,
waarbij hij de in vertwijfeling naar het handel van hun versnellingsapparaat
grijpende Nederlanders Montulet, Konijnen- burg, Van Willigen, Rinkel, Deen,
Verhoeven en Volkers uit het wiel reed, werd het met deze verbrokkeling een
strijd voor een verloren zaak. Niet voor een
verloren zaak streed een peloton van zo'n dertig man - waarin Jan van Wetten,
Rene Lotz, Mik Snijder, Oudshoorn en de Duitsers Gieseler, Gunzel en Holz
vertegenwoordigd waren - op het tweede plan. Toen de favorieten en
demarranten in de “aanvalsspits" het zich veroorloofden om het in de
Wieringermeer wat rustiger aan te doen en om uit te blazen van de geleverde
inspanningen, zag dit peloton zijn vasthoudendheid beloond met een herstel
van het verloren gegane contact. Ook Emiel Verstraete, Cees Rabe en Jaap
Oudkerk, die, doordat zij aan een verkeerd wiel hadden gezeten of door
onoplettendheid, in de derde groep verzeild waren geraakt, wisten nog voor
Enkhuizen hun jacht op de hoofdmacht met succes te bekronen. Zij hadden er
dik vijftig kilometer voor moeten fietsen en daarvan ondervonden zij in het
verdere verloop de nadelige invloeden. Onbekende
demarranten. Enkele malen hebben
we een of meerdere renners hun geluk zien beproeven in uitlooppogingen. Hun
namen? Die moeten we u helaas schuldig blijven omdat juist op die momenten de
man met het “bord" schromelijk in zijn taak tekort schoot. En juist op
hem moet men in de „klassiekers" kunnen rekenen. Want het is in dit
soort wedstrijden zo gesteld, dat men als volger driekwart van de koers
alleen maar getuige is van valpartijen en dat men voor het overige alleen
maar renners uit de hoofdmacht ziet „lossen" of ... koeien verschrikt
het weiland ziet opdraven bij het passeren van de karavaan. Wat er op het
voorste plan gebeurd blijft voor de volger groten- deels in nevelen gehuld.
Pas als het veld deelnemers gedecimeerd is en er een kopgroep van tien man of
twintig man is ontstaan, dan is er een gerede kans dat hij ook nog iets van
wielrennen ziet in de ware betekenis van het woord. Opnieuw strijd. Een lekke band
van Coen Niesten, waarvoor de sterke Beverwijker in Enkhuizen ( Een valpartij in
de Beemster dunde de hoofdmacht, die toen nog uit 27 man bestond, nog verder
uit. Voor Jan Rademakers, Theo Oudshoorn, de Duitser Wolfgang Conrad - die
aanvankelijk nog een twintigtal meters doorfietste en toen krimpend van pijn
in het gras langs de weg gleed - en de militairen De Vries en Jo de Haan was
de strijd door deze valpartij gestreden. Henk Hendriks, Jan van Wetten, Jan
Jonker, Theo Sythoff en Raats hadden er een niet meer te overbruggen
achterstand door opgelopen. De jonge Balvert werd in Purmerend door een lekke
band uit de kopgroep gewipt, zodat er nog maar zestien man aan de leiding
overbleven. Demarrages. Van deze leiders
beraamde de in Goes wonende Zaankanter Joop Beers bij het naderen van zijn
geboortestreek een nieuwe uitlooppoging. Maar ook nu gaven zijn concurrenten
hem geen kans voor een beslissende ontsnapping. Het gevaar werd in de kiem
gesmoord. Meer gevaar school er voor de kopgroep in de gesloten spoorbomen
van Zaandijk. Doch de veroverde voorsprong bleek toen reeds zo groot, dat
geen enkele van de achterblijvers erin slaagde om deze kans op hereniging te
benutten. Na dit oponthoud
werden de demarrages talrijker. Maar zij allen leden schipbreuk op het hoge
tempo en de attentheid van de snellere finishers. Want wat of Henny Marinus
en Mik Snijder, die in Westzaan een aanval lanceerden, Jan Hermes, die zich
in de Wijkermeer als een strijdvaardig demarrant ontpopte, Joop Hopman, die
vooral in de slotfase steeds driftiger naar het wapen van zijn demarrage
greep, Joop Beers en Wim van Smirren ook probeerden, zij kregen geen kans.
Harry Scholten, die niet verzuimde om op gepaste tijden zelf in het offensief
te gaan, Jan Groot, Coen Visser, Bennie Teunisse, Ab Alting, die ook in
Noord-Holland zo puik voor de dag kwam; Leo Timmermans, Toon Rutte, die met
een gebroken zadel kampte, Rene Lotz, Dik Enthoven en Joop Gudde hielden het
gelid gesloten. Pas op de
sintelbaan van het Alkmaarse Sportpark werd deze strijd definitief beslist.
Met een lengte voorsprong op Jan Groot, die bij de binnenkomst van het
Sportpark nog de leiding had, snelde Harry Scholten als triomfator over de
eindstreep.BRON: JAN ROOSENBOOM DE VRIES Amateurs: 1. H. Scholten, Rijswijk, de Met Visser,
Teunisse, Timmermans, Rutte, Hermes en Lotz waren de militairen, die het
ditmaal zonder de steun van ploegleider Gerrit Schulte moesten stellen en dus
geheel naar eigen initiatief en inzicht moesten handelen, goed vertegenwoordigd
in de voorste linie. En had niet die valpartij in de Beemster hen parten
gespeeld, dan zouden ook Jo de Haan, Theo Sythoff en De Vries wel dichter
geeindigd zijn. RONDE VAN
OVERIJSSEL (26 juli).1958 HARRY SCHOLTEN
wint een schitterende Ronde van Overijssel Anton van der
Steen en Jan Rademakers tweede en derde De Hagenaar Harry
Scholten, een stevige gebruinde knaap, beschikt nog altijd over een
eindschot, zoals er maar weinig amateurs in Nederland zijn. Ook in Overijsel
kwam die eindsprint, die zo langzamerhand befaamd begint te worden, schitterend
van pas. Harry Scholten behoorde tot een kopgroep van twaalf renners, waarin
alle sterke amateurs van Nederland waren vertegenwoordigd. Toen de meute
Rijssen, het rustieke Overijselse plaatsje, ruim vijf uur na de start, weer
binnentrok, was het Scholten, die over de beste eindsprint beschikte en
Anton van der Steen op twee lengten hield en daarachter Jan Rademakers naar
de derde plaats verwees. Het was een
spannend slot van een bijzonder goede ronde met het sterkste amateursveld aan
de start, dat men zich maar kan denken. ,. De overwinning
van Scholten mag men daarom hoog aanslaan en de Hagenaar onderstreepte
hiermede zijn candidatuur voor een plaatsje in de ploeg van Reims. Dat deden
er trouwens nog meer. Anton van der Steen bijvoorbeeld, de stoere Brabander,
die de laatste weken in constante vorm verkeert. Dat deed ook Jo de Haan,
onze landskampioen die een pracht koers reed samen met de Hagenaar Ab van
Egmond, de Limburger Rene Lotz, de Utrechter Ben Teunisse en de Zeeuw Piet
Rentmeester. Wij menen dat deze zeven renners wel de ploeg van Reims zullen
gaan vormen, nadat een van hen nog als reserve zal fungeren. Lof hebben wij
overigens ook voor de prestatie van Jan Rademakers, de provinciale kampioen
van Utrecht, die vriend en vijand verraste met zijn derde plaats, voor de
sterke sprinters, maar de Domstadbewoner had in andere klassiekers te veel
tegenslag waardoor de aandacht van de Sportcommissie niet te veel op hem
gericht zal zijn. Hoe het ook zij,
deze Ronde van Overijsel mocht er zijn en was een beste en bovenal spannende
koers, waarvoor de volgers in de karavaan nog wel eens recht gingen zitten.
De organisatie was prima, ook al vonden wij dat de rode vlag nog wel eens wat
te veel werd gebruikt. Wanneer er geloste renners zijn kunnen wij indenken
dat men een “gaatje" tussen de gelosten en het peloton houdt, maar men
ziet snel genoeg of de betrokken renners nog kunnen aansluiten, dan wel van
het parcours verdwijnen. Soms moest de lange karavaan vele minuten onnodig
achter een renner blijven, die met een grote inzinking worstelde. De strijd. Wij gaan terug
naar de start in Rijssen waar een goede 100 renners door een duizendkoppige
menigte uitgeleide werd gedaan. Reeds na Verder joeg de
karavaan naar Vriezenveen waar de soigneurs al ongeduldig met hun
fouragezakjes liepen te ijsberen. Toen de meute de ravitaillering bestormde
bleek ook de slag gevallen; 19 renners lagen op kop. Alle grote
“vedetten" behoorden tot de kopgroep. Jo de Haan, onze kersverse
kampioen, leidde de dans. Verder behoorden tot de kopmannen de klassiekerwinnaars
Hennie Marinus, Rene Lotz, Ab van Egmond, Ben Teunisse, Harry Scholten en Van
der Steen. Daarnaast troffen wij aan de kampioen van Utrecht, Jan Rademakers,
de stoere Zeeuw Piet Rentmeester, de Brabander Cees van Amsterdam, Niesten,
Enthoven, Van Tiem, De Vries, Hopman, Dieperink, Henk Nijdam, Boom en Van de
Ven. Een kopgroep die sterk genoeg van inhoud was om alles wat achter hen
volgde, in een slag kansloos te maken. Het helse tempo deed de 19 dapperen
steeds verder hun voorsprong opvoeren. Maar toch zou de groep gedund worden.
In Nijverdal moest de arme Hopman van zijn karretje, hij reed een tube aan
flarden. Na Piet Rentmeester
vond intussen de groep te groot. Nadat de Zeeuw in Deventer een premie op zak
stak, leidde hij een nieuwe aanval in. De Hagenaar Ab van Egmond en de kampioen
Jo de Haan sprongen aan zijn wieltje. Het wielertrio deed het zo sterk dat de
grote groep verrast bleek. Snel namen De Haan, Rentmeester en Van Egmond toen
een voorsprong van een minuut en 10 seconden. De strijd scheen gestreden,
maar toen de volgers nog een klein kansje rookten werd deze ook meteen benut.
Het werd een slagveld en toen de kruitdampen optrokken bleken Hennie
Marinus, J. de Vries Van Amsterdam en Nijdam zelfs gelost. Zij bleven
kansloos achter. De strijd naderde toen zijn hoogtepunt. Het werd een gevecht
van negen volgers tegen drie kopmannen. Het werd bovendien het spannendste
slot dat men zich kan denken. Het rustieke Goor werd in vliegende galop
genomen. Het eerst door Jo de Haan, Piet Rentmeester en Ab v. Egmond.
Daarachter volgden Lotz, Niesten, Teunisse, Rademakers, Enthoven, Van der
Steen en Scholten. Maar onder de rook van Rijssen kwam het hoogtepunt. De
volgers kregen de drie kopmannen in het zicht en stortten zich even later op
hun prooi. De sprint zou toen de beslissing brengen, maar voor dat het zover
was demarreerde eerst nog Dick Enthoven in de straten van Rijssen, maar enkele
honderden meters voor de finish kwam Harry Scholten in zijn gewenste positie
en de Hagenaar demonstreerde duidelijk dat hij de snelste was. Met twee
lengten winst op de sterke Brabander Van der Steen snelde hij over de finish.
Jan Rademakers verraste daarna met een prachtige derde plaats en toen
volgden De Haan, Van Egmond, Lotz en de rest. Harry Scholten
ging even later in de bloemen, enthousiast toegejuicht door de duizenden, die
ook hun streekgenoot Dieperink uit Barchem, die zich zo fraai handhaafde,
een welverdiend applaus gaven. Met trots mag
Scholten op deze uitslag terugzien, een uitslag die bevochten werd op de
sterkste amateurs van Nederland. Zijn candidatuur voor Reims had hij niet
deter kunnen onderstrepen.BRON: HANS VAN DE KAMP Amateurs: 1. Harry Scholten, Den Haag, RONDE VAN
STEENBERGEN (4 mei).1958 Amateurs: 1. H. Nijdam, Eelderwolde; 2. J. v. d. Klundert, De Heen; 3. J. v.
Geel, Halsteren; Nieuwelingen: 1. Jan Janssen, 2. Ton Kleppe, 3. H. Kersbergen, RONDE VAN
ZUID-HOLLAND (15 juni).1958 Eindsprint van
Leen van der Meulen sleet in zware slag AB VAN EGMOND -nu
winnaar Ronde van Zuid-Holland Na zijn
schitterende rijden in Warschau-Berlijn-Praag en de victorie in Olympia's
Toer door Nederland, heeft Ab van Egmond Zondag in de Ronde van Zuid-Holland
bewezen, dat zijn forme nog niets heeft geleden. Hij toonde dat de wielerliefhebbers
die zich aan de eindstreep hadden geschaard op ondubbelzinnige wijze, want om
de triomf in deze Ronde te behalen, moest hij zich de vechtjas Leen van der
Meulen van het lijf houden en daarin slaagde Van Egmond met precies een kwart
wiel. De Ronde van
Zuid-Holland heeft het bijna geen moment zonder goede sport behoeven te
doen. In de aanvangskilometers waren er slechts mensen, die door malheur niet
meer terugkeerden, maar toen er nauwelijks Amateur en
Onafhankelijken: l. A. van Egmond (Den Haag), ROOSENDAAL
(21 juni).1958 Amateurs: 1. Cees van de Horst, 2. Toon van Hout, 3. Jos Aanraad, ROOSENDAAL
(11 september).1958 Beroepsrenners: 1. Adrie Wuijts, 2. Wim van Est, 3. Frans van Looveren (B), ROSMALEN
(29 juni).1958 Amateurs: 1. Cor van Engeland, 2. Bart Solaro, 3. Tinie van Lee, Nieuwelingen: 1. Piet Deenen, 2. Nico Lute, 3. Leo van Lokven, Adspiranten: 1. Bert Osendorp, 2. Koen Plieger, ROTTERDAM.CROOSWIJK
(20 juli).1958 Amateurs en
Onafhankelijken, Nieuwelingen, ROTTERDAM.FEIJENOORD
(30 april).1958 DE RONDE VAN
FEIJENOORD PIET
RENTMEESTER klopte snelle rivalen .... Om twee redenen
was de finale van de ploegenkoers in Rotterdam een bepaald enerverende te
noemen. Belangrijk was uiteraard allereerst, te zien wie als eerste over de
streep zou snellen na de Bij het ingaan
van de laatste ronde (21/2 km) kwam militair Jo de Haan uit Klaaswaal met een
kleine voorsprong voorbij de finish. Aan het hoofd van het peloton, waaruit
Werner Swaneveld (Feijenoord) een ronde eerder vergeefs had getracht weg te
komen, reed de blonde Rene Lotz, de vierde militair. Even leek het erop, dat
de Feijenoorders berustten, maar het was tenslotte weer Swaneveld, die de
militaire linie wist te doorbreken en ofschoon hij liever bij de allereersten
was geeindigd, was het hem als twaalfde aankomende overigens een
grootgenoegen te kunnen vernemen, dat hij als derde man van zijn club had bijgedragen
tot een Rotterdamse ploegenoverwinning. Zes horloges vormden hun beloning
naast vanzelfsprekend de normale prijzen. Jo de Haan werd dertiende.
Rentmeester won de koers door in de laatste ronde allen van zich af te schudden
om zodoende te ontkomen aan een sprintnederlaag tegen renners, die hem in de
spurt best wel eens de baas hadden kunnen zijn. Piet reed een
beste koers. Hield een wakend oogje in het zeil, wanneer het tempo wat werd
opgevoerd, spurtte mee wanneer premies te vergeven waren en was op het juiste
moment aanwezig, toen de slag viel. De Rotterdammer
Wil Bravenboer won de leidersprijs door zijn opvallend gemakkelijk rijden na
circa De Pedaalridders
misten een “derde man" en moesten nu de derde ploegenprijs aan „Theo
Middelkamp" laten doordat twee man van -deze club onder -de eerste
vijftien eindigden. De
ochtendwedstrijd werd gewonnen door Gijs van Leeuwen uit Wassenaar, die kort
voor tijd ging “lopen" uit een kopgroep, waarin zich niet minder dan
vier man uit het Brabantse Vlijmen bevonden. Nico Walraven was van hen de
snelste, maar tevree was hij -hoe kan het ook anders - bepaald niet.. . . De Rotterdamse
renner Leen v. d. Flier deed van zich spreken door bijzonder energiek optreden, het
daardoor in de wacht slepen van de leidersprijs - evenals 's middags een
nieuw costuum - en een alleszins fraaie vierde plaats.BRON: DE LEEDE Amateurs en
Onafhankelijken: 1. P. Rentmeester (Th. Middelkamp), in 2 uur 25
min. 56 sec.; 2. J. Groot (Olympia); Clubs: 1.
Feijenoord, 23 pnt.; 2. Militairen, 26 pnt.; 3. Theo Middelkamp, 30 pnt. Ochtendwedstrijd:
Amateurs; ROTTERDAM.KATENDRECHT
(3 augustus).1958 Amateurs: 1. Leen van de Leur, Junioren: 1. J. Stam, 2. J. Spoormaker, 3. Rudie Liebrechts, ROTTERDAM.WITTE
DORP (23 augustus).1958 REGEN VERKNOEIDE
WITTE DORP-RONDE. De wijze, waarop
Leen van der Leur zich wist te herstellen na de misere, welke over de renners
kwam, toen een mals regentje een deel van het traject rond het Witte Dorp
tot bijzonder gevaarlijk terrein had gemaakt, heeft zonder meer duidelijk
doen uitkomen, dat Leen er een is of wordt met het vermogen om in moeilijke
omstandigheden door te bijten. Daarmee zij
geenszins gezegd, dat de renners, die na enkele malen gevallen te zijn en ook
die renners, welke hiervan verschoond bleven, geen gelijk hadden, toen zij
op zeker ogenblik maar liever afstapten. O nee, zij hadden echt wel gelijk.
Het was uitermate gevaarlijk en het was waarlijk niet noodzakelijk en
verplicht body en materiaal op te offeren. Nico Walraven behoorde met
Kreukniet en een vijftal anderen tot een groep welke het eerst tegen de
vlakte ging in, een der bochten. Eerstgenoemde was er niet best aan toe met
een gapende hoofdwond en enkele andere wonden, terwijl Kreukniet door diens
stevige smak ernstige klachten had over de rug. Beiden belandden in een
ziekenauto. De strijd werd gestaakt door v. Straten, Kouwenhoven, Koevermans,
Scholten, Kool, Verheul, Geluk, Hermes en ook door Teunisse, over wiens komst
naar Rotterdam wij ons eigenlijk wel iets hadden verheugd. Al deze zaken
beinvloedden de wedstrijd in zoverre, dat van de acht man, die op weg naar
een ronde voorsprong ( Amateurs en
Onafhankelijken: 1. v. d. Leur, Rotterdam, ca. Winnaar v. d.
Leur kreeg ook de leidersprijs. ROB VAN SMIRREN
IN DE „BONEN" . . . De
nieuwelingenronde van Het Witte Dorp werd gewonnen door Dik Groeneweg uit
Numansdorp, een wat je noemt „linke" jongen, die tijdens de koers bar
weinig, of laten we zeggen weinig of niets onderneemt, maar als het er op
aankomt in de eindspurt netjes op zijn plaats is. De Amsterdammer Van Smirren
reed een goede wedstrijd, ging er een keer vandoor, maar kon toen, na ca. BRON: DE LEEDE Nieuwelingen: 1. D. Groeneweg, Numansdorp, ca. RUINERWOLD
(23 augustus).1958 VECHTLUSTIGE PAUL
NIEUWKAMP GREEP ZEGE IN RONDE VAN RUINERWOLD. Paul Nieuwkamp
uit Borne heeft Zaterdag in de Ronde van Ruinerwold een uitstekende prestatie
geleverd door, na een geweldige achterstand ingelopen te hebben, die hij door
een lekke tube verkreeg, deze ronde met ruime voorsprong op renners als de
kampioen van Drente Henk Reinders, Rolf Steinbach en Ben Schimmelpenninck, op
zijn naam te brengen. Er werd van meet af fel gestreden tussen de 60 van
start gegane renners. Bepaald pech had de nieuwelingenkampioen van Overijsel
Harry Rouweler, toen hij bij een val betrokken werd en door materiaalpech
werd uitgeschakeld. Buitengewoon actief toonden zich van meet af renners als
Siem Rood, Ben Schimmelpenninck, Rolf Steinbach, Henk Reinders, Paul Nieuwkamp,
Roel Hendriks, Wim Bruins, Piet Appelman, H. Leferink en A. Groen. Deze
knapen waren het, die het tempo er in hielden. Iedere uitlooppoging werd door
deze renners, die aan elkaar gewaagd waren, verijdeld. Na Harry Rouweler
kreeg favoriet Paul Nieuwkamp halverwege de koers een lekke tube. Het van
fiets verwisselen kwam Nieuwkamp op een halve ronde te staan. Hetzelfde lot
onderging de kleine sympathieke Rolf Steinbach, die evenals Paul Nieuwkamp
tot de ernstigste candidates voor de zege beschouwd werd in deze Ronde van
Ruinerwold. Een zeer zware
opgave dus voor deze twee vechtjassen, om de verkregen achterstand op het fel
jagend peloton goed te maken. Hoe het ook zij, men slaagde er in. Na acht
ronden kreeg Paul Nieuwkamp aansluiting en een ronde later viel Rolf
Steinbach verdiend applaus ten deel van het talrijke publiek, toen hij bij
het peloton was. Wijselijk bleven de twee pechvogels even tussen-de-wielen.
Niet lang evenwel, want vier ronden later, met nog ca. De volledige
uitslag van deze ronde, die op uitstekende wijze werd georganiseerd door de
wielervereniging De Peddelaars uit Hoogeveen, was: Nieuwelingen: 1. P. Nieuwkamp, Borne, De prijs voor de
strijdlustigste renner ging naar Paul Nieuwkamp. |