EE.(1982.06.18) Herman Snoeijink profiteert van het druilerige weer in Ee EE - Het
regenachtige weer is gisteravond van beslissende invloed geweest op het
verloop van de elfde wielerronde van Ee. De
druilerige regen zorgde voor een glibberig parcours en daardoor ontstond een
grote schifting. Veel coureurs moesten afstappen en van de
kleine honderd gestarten bereikten slechts iets
meer dan twintig de eindstreep. Bovendien zorgde
de regen er voor, dat de mannen met lef in het
voorste gelid meestreden. Renenrs die niet bang
zijn en renners die ervaring hebben op slechte parcoursen.
Verwonderlijk was het daarom eigenlijk niet dat Herman Snoeijink
uit Denekamp in Ee de overwinning voor zich
opeiste. Specialist als hij is in het veldcross-werk,
waren de omstandigheden in Ee
voor hem ideaal. Snoeijink ontsnapte op twee-derde
van de koers, toen de regenbuien eindelijk aan het overtrekken waren, hij
spurtte voor een premie naar voren en bleef
vervolgens weg. Alleen Jan Welles uit Terwispel
kreeg nog aan- sluiting. Dit tweetal koerste vervolgens onbedreigd verder,
waarna Snoeijink in de spurt duidelijk zegevierde. Een voor hem zelf
toch wel verrassende overwinning, omdat het de laatste weken duidelijk
slechter gaat. Uit de eerste weken van dit seizoen stammen zijn acht
seizoenoverwinningen tot Ee, de laatste drie weken
is het vrij stil rond de onderwijzer uit Denekamp. “Ik heb wat last van mijn
liezen en van mijn linkerbeen. Het gaat daarom de laatste weken helemaal
niet. Maar ja dat heb je wel vaker. Een seizoen bestaat toch uit up en downs.
Ik ben bovendien door mijn werk wat gehandicapt, omdat ik dagelijks maar twee
uurtjes kan trainen.” Voor Jan Welles
vormde de tweede plaats een aangename verrassing. Na afloop verzuchtte hij.
“Eindelijk eens bij de eerste drie. Het is dus wel duidelijk dat ik met deze klasering ingenomen ben. Meer zat er ook niet in
trouwens. We hebben beiden ons werk in die vlucht wel gedaan. Toen kwam de
spurt en dan weet je dat ik geen spurter ben. Ik had geen kans.” De slotfase vergoedde
in Ee overigens veel. Anderhalf uur lang was de
koers vervelend en ook
daar was het weer natuurlijk debet aan. Al te veel risico’s werden vermeden
en daarom bleven ontsnappingen achterwege. Tonny Slag-ter
waagde eens een poging. Ebel Keizer deed dat zelfs
twee keer. Toen hij voor de tweede keer was opgeslokt, verdween hij
definitief uit de wedstrijd, omdat hij achtervolgd
werd door materiaalpech. De echte strijd
kwam derhalve pas toen Snoeijink
en Welles er tussenuit piepten. In de achterblijvende groep begon het daarna
danig te rommelen. Uiteindelijk
verbrokkelde het hele peloton. Achter de koplopers ontstond een kwalitatief
sterk kwartet bestaande uit Johannes Draaijer,
David Pots, Luuk Aalders en Harrie Laning. Zij probeerden het gat met de twee vluchters nog
te dichten, maar slaagden daar niet meer in. Eerstejaars amateur Laning won vervolgens de spurt om de derde plaats.
|