|
RONDE
VAN DRENTHE.(1981.04.11) Eindelijk loon
naar werken voor RON SNIJDERS Het kon eigenlijk
niet uitblijven. Wie de amateurklassiekers aandachtig volgt 'voelde' dat de
eerste grote uitslag van Ron Snijders eraan kwam. De eerste triomf in eigen land
dan, want nadat de 21-jarige Zwanenburger achtereenvolgens vierde werd in de
Ster van Zwolle, derde in de Ronde van Zuid-Holland, tiende in de Omloop van
de Glazen Stad en tweede in de Hel van het Mergelland, won hij in het eerste
weekeinde van april al wel in Belgie de vierdaagse
Ronde van West-Vlaanderen. Maar in de Nederlandse klassiekerlijst ontbrak de
naam van Ron Snijders nog. En ... lang zag het er
ook naar uit dat ook deze zege in de 20e Ronde van Drenthe de zoon van - als mecanieker in de wagen van Meubeldroom alom aanwezige
ex-coureur Willem Snijders niet ten deel zou vallen. Maar zie, in een
boeiende finale kreeg de koers van NMB-Fabo Sport-De Peddelaars een formidabele ontknoping. Liep het
allemaal toch weer anders dan bij de eerste doortocht in Hoogeveen (met nog
zo'n De doorbraak dus
van het talent dat in 1976 op het autocircuit van Zandvoort naar de nationale
titel bij de nieuwelingen sprintte. Voor de renner ook die als eerstejaars
junior drie maal in de 'klassiekers' toesloeg. Het jaar daarop ging het al
een stuk moeizamer. En als debutant bij de amateurs kwam hij, in de ploeg van
Jan Janssen, hooguit ook tot de aanduiding “verdienstelijk'. Ron verrastte- in clubshirt- nog wel tijdens de slotrit van
de Driedaagse van Noord-Holland de al met beide handen omhoog finishende Pim
Bosch, maar echt 'potten breken' deed hij niet. 'Vorig seizoen,' voegt hij er zelf aan toe, 'was het helemaal sukkelen.
Ik was veel ziek. Het ging gewoon niet.' Wat een verschil met de eerste weken
van 1981. Ron Snijders is niet uit de eerste waaier weg te denken. Z'n keuze in de 'werkgroep' van wegcoach Piet Liebregts verraste dan ook niemand. Wie er in de heuvels
van Limburg en in weer en wind in de Zwolse Ster met de besten mee kan, hoort
immers gewoon in die selectie thuis. Dat Ron Snijders
in de etappewedstrijd in Vlaanderen zo formidabel presteerde was wel
opmerkelijk. Ook in de tijdrit handhaafde de Noordhol-
lander zich goed. Een andere
voorbereiding op het seizoen dan in vorige jaren? 'Nee hoor,' weet hij. 'Ik
heb niets bijzonders gedaan. Alleen ben ik niet naar het buitenland gegaan.
Maar daar zal het verschil in prestatietoch niet
aan liggen.' Een stimulans
voor Snijders moet verder toch zeker uitgaan van het verrassende niveau
waarop het toch bescheiden ploegje van Meubeldroom zich manifesteert. Zonder
dat een kanon als Herman Snoeijink nog in stelling
is gebracht was de zege in Drenthe al de tweede klassieke triomf van
ploegleider Hak. Ook de Omloop van de Baronie bracht Meubeldroom, met Toon
van der Steen, al in de publiciteit. De suprematie
van Gazelle, Jan van Erp, Amstel en Driessen (beide
laatste ploegen zijn nog zonder grote uitslag) is dus te doorbreken. Meubeldrooms prestaties zouden
de andere gastren- nersverenigingen
kunnen inspireren tot een wat gretiger greep naar de prijzen. Trouwens, de 20e
Ronde van Drenthe bracht, met een indrukwekkend sterk deelnemersveld, al een
wat ander beeld dan de maart-klassiekers.
Natuurlijk, ook het weer droeg daartoe bij. Plotseling
temperaturen boven de 20 graden; een lekker zonnetje: dat vraagt enige
aanpassing wanneer je een week eerder nog in de bijtende kou hebt gefietst. Gelukkig ontbtak de wind in Drenthe niet. De voornaamste moeilijkheids- factor bleef in de wedstrijd. Een koers
die veelbelovend begon. Al kort na het vertrek spatte het veld uit elkaar.
Met achterin twee daar niet verwachte 'namen'. Gerard Veldscholten,
de tijdrijder die met de waaier nog altijd bijzonder veel moeite heeft, en
Hagenaar Henk van Weers. Net terug uit Marokko,
waar hij een rit won en op een keurige zevende plaats in het eindklassement
kwam. Maar Van Weers fietste in Drenthe
'achteruit'. Met nog zes anderen probeerde hij bij Beilen,
toen de rode lichten bij een spoorwegovergang knipperden en de trein nog niet
in zicht was, de achterstand te beperken door de rode jury-vlag
te negeren. Dat betekencle meteen voor die groep
dat de wedstrijd ten einde was. Uit koers dus. Vooraan op de
smalle wegen was er ook een ontwikkeling van betekenis. Bert Wekema (Batavus) en Erwin Ummels
(Brouwers) sprongen weg. Elf man sloten aan en op
weg naar Dwingelo ( Jan van Dam
(Expert) en Arno Meems (Transvemij)
probeerden nog iets terug te doen, maar de samenwerking vooraan was prima.
Het gat groeide en groeide. Tot zo'n 2 1/2 minuut
zelfs. Dat zag er aardig uit. Brouwers met drie man vooraan; Driessen met
twee: een andere winnaar in Drenthe dus dan Peer Maas of Rene Koppert, die beiden in het laatste deel van het peloton
raakten na respectievelijk een lekke band op een
zeer ongunstig moment en een valpartij. Vooraan werkte
intussen al lang niet iedereen meer mee. Ammerlaan
(de winnaar van de Drentse Dorpenomloop vorig jaar nog) Wilde en kon niet
meer. Langzaam immers probeert de Westlander de conditionele achterstand op
de anderen (ontstaan door een periode van bijna een jaar zonder competitie)
in te halen. Maar de weg voor de (te) vaak zieke Ammerlaan
is lang en hij zou
ook als eerste van de dertien moeten lossen. Ook Feiken (waarom niet?) kwam zelden op kop. De linke Veendammer mag een voorbeeld nemen aan zijn provinciegenoot
Jan Uitham. De 21-jarige zoon van de marathonschaatser koerste ongetwijfeld
een van zijn laatste wedstrijden in clubtrui. Want wie, in zijn tweede jaar
op de fiets, zoveel klasse uitstraalt (ook al bij de 5e plaats een week
eerder in Groningen) moet toch door de leiding van de sponsorteams worden
opgemerkt. De inspanning van
Uitham (en ook De Vos, Van der Steen - erg sterk terug na een lekke band-, Brokelman en Zoontjens) konden echter niet voorkomen dat de spits van
het peloton naderde. Een minuut was het verschil nog na Ook Slendebroek verdween bij de kanshebbers, maar voor de Beilenaar was een lekke band de reden. Zoontjens en Uitham zouden de volgende slachtoffers zijn.
De voorsprong van de drie op kop bedroeg intussen nog een halve minuut op Vaanhold, Brokelman en Manders en nog eens zoveel op de aanstormende rivalen. Van wie Tiny van Rijsbergen (Driessen) even voor de groep uit
reed. Ploegleider Henk Stevens had graag, voor zijn vertrek naar de 'Week van
Bergamo' de eerste triomf in 1981 van zijn ploeg
begroet. In dat kader paste ook de volgende actie van Ad Dekkers, die een
week eerder in Bladel de Ster tot zijn teleurstelling
op een massasprint zag uitlopen. Met Dekkers sloop Ron Snijders mee. 'Eerst
alleen aan het wiel, want ik dacht eigenlijk dat Toontje (van der Steen)
vooraan toch de rapste zou zijn. Maar toen ik zag dat we weg waren, heb ik
wel mee gereden,' bekende Snijders later. Dat leidde in de
laatste tien kilometer tot een kopgroep van vijf man: Van der Steen,
Snijders, Wekema, Dekkers en De Vos. Met op een
halve minuut acht achtervolgers: Egbert Koersen en
Jan Spijker (Batavus), Johan Lammerts (Driessen), Jannus Slendebroek (Jan van
Erp), toch nog Dries Klein (Gazelle), Henri Manders
(Brouwers), Brokelman (NMB) en Van Rijsber gen (Driessen),
die even daarna werden bijgehaald door Teun van Vliet (Amstel),
Gerrit Solleveld (Jan van Erp) en Han Vaanhold (De Uitkomst). Versplinterd ging
het veld de finale in. Ook vooraan kwam het niet op een spurt aan. Daarvoor
zorgde Ron Snijders. Drenthe mocht trots zijn op zo'n
winnaar. Tekst: Henk Kruithof
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||